Zojuist weer twee pakketten binnengekomen van Hareline, Daiichi en meer. Met o.a. aanvulling Daiichi haken waaronder de populaire Daiichi 2546 serie (zeebaars, zeeforel, baars, snoekbaars, etc. ) en de Daiichi X452 xpoint serie (zeebaars, bonefish, zeeforel, etc.) en vele magnum zonkers van Hareline, net als een aanvulling van het dubbing pakket. Ook de DNA Holofusion fibers zijn weer op voorraad, Pseudo Eyes, Brass Eyes, Krystal Flash (de enige echte), Marabou en Grizzly Marabou, Saltwater Hackles, Popper Foam en nog veel meer, check shop. Oja volgende week komt er weer een pakket van Loop, van Danielsson, van TFO en van Airflo binnen, kortom na een drukke FlyFair zijn we weer goed op voorraad!
Na een druk weekend op de FlyFair enne de inventarisatie op de maandag, was het dinsdag eindelijk tijd om er op uit te gaan. De mannen waren al zeer vroeg op het ovm. Ik besloot om later aan te sluiten en eerst ff met Mirjam en Merel te zijn, genieten. Rond half 11 ging de rit naar het westen….maarrr ovm is leuk, absoluut, echter er kriebelde iets. Terwijl ik Sander aan de foon had voor de Dyckers Delivery Service (hij had nieuwe Loop waadschoenen en een Loop Evotec 100 lijn voor het ovm nodig) deelde ik toch even mede dat ik iets later zou komen. No problemos, we zien je wel! Het was zo vroeg vanochtend dat Brian, Vincent, Philip en ik vast en zeker ergens in het gras liggen te tukken. En zo ga ik met een omweg naar het Ovm, alwaar ik rond 16.00 uur aankom, daar liggen ze hoor… Enfin al dansend loop ik naar ze toe. En dat is niet zonder reden….Wat een machtige aanbeet, dito dril en super om weer zo’n prachtig getekende zeebaars in de handen te hebben. Cheers, Edwin
Hoi Edwin,
Afgelopen zondagochtend om half acht met de hond de polder in. Zonder hengel, het nuttige (hond uitlaten) met het aangename combineren (kijken wat rondzwemt), heerlijk door het lange natte gras struinen langs het water. Ik denk dat we er wel 20 zagen. 2 gingen zeker richting 30 pond, 1 schub en 1 spiegel.
‘s Middags zonder hond en met hengel terug. Nu geen karper te bekennen. Uiteindelijk vind ik er helemaal achterin eentje tegen een stuwtje aan. Het lijkt een van de grotere schubs van vanochtend. Rustig zwemt-ie wat rond, negeert de toegeworpen karperbol en installeert zich uiteindelijk rustig onder een leliebed. Toch nog een keer aanwerpen. De bol landt 10 cm voor zijn bek. Hij laat zich wat zakken maar blijft liggen. Ik kan zijn rugvin nog net zien als een streep op het schubbenkleed en hij lijkt de bol op zijn gemak te bestuderen. Minutenlang lijkt het wel. Het is warm in het waadpak. Ineens zie ik de rugvin niet meer en een seconde later trilt de waker een keertje. Strip strike en hangen! En ja het is een hele beste! Met de #7 van bijna 10 voet voelt het een stuk beter dan vorige keer met het zesje. Een stevige dril onder de top wordt gevolgd door een lange run door de slip. Na een meter of 20 krijg ik hem gestopt en keert de vis, kopschuddend dril ik hem binnen, maar dan boort hij zich voor mijn voeten in het leliebed. Voorzichtig ga ik het water in en maak de vis met mijn handen vrij. Als ik hem bijna vrij heb schudt-ie nog een keer met zijn kop. PATS! net buiten bereik van mijn uitgestrekte handen zakt hij langzaam weg en gaat er vervolgens met rustige staartslagen vandoor.
Vandaag moest ik gewoon terug!
Na een kilometer lopen kom ik eindelijk twee karpertjes tegen, die rustig in de kant liggen te grazen. Je kunt ze haast op het gehoor vinden, bij tijd en wijle een stevige SLURP. De karperbol zien ze wel, maar ze zwemmen er met een boogje omheen en gaan 10 meter verderop door met azen in de kant. Na een half uur vruchteloos proberen op naar de volgende stek: een brede vaart met leliebedden. Ik loop 500 meter op en neer, maar zie geen enkele activiteit. Het besluit valt om toch maar weer naar mijn vertrouwde stekje met stromend water te gaan. Het is wel weer een kilometer verder de polder in maar dan heb je ook wat. In een zijslootje net wat verder dan de stromend water stek, zie ik ze eindelijk. Niet een of twee, neen met wel 20 vissen zijn ze aan het paaien. Meest schubkarpers, maar er tussen zwemmen twee dikke spiegels. Ik kan ze bijna scheppen. Halfslachtig probeer ik ze te verleiden met een karperbol. Ze zwemmen er tegenaan, maar zijn te druk met iets anders dan eten. Na 15 minuten houd ik het voor gezien, ik moet nog koken, en begin aan de terugweg.
Halverwege de weg terug zie ik een bellenplakaat met een oranje schim er middenin. Voorzichtig werp ik de karperbol een cm of 30 er overheen. PLOP, de vis hoort/ziet het en zwemt er recht op af en pakt in 1 beweging de karperbol! Het zal toch niet waar zijn, dit is vast de goudkarper die ik eind maart verspeelde. Ik zag hem vorig jaar ook al vaak zwemmen maar hij wou niets pakken. Nu ligt er na een korte dril puur goud in mijn net. Een gouden rijenkarpertje van een cm of 50! Mooier gaan ze niet worden. Een passerende boer maakt wat fotootjes en gaat net verder op zijn trekker als ik op dezelfde plek opnieuw een bellenplakaat zie. Ik werp opnieuw in en hetzelfde tafereel herhaalt zich: PLOP! er naartoe en hangen! Deze is een stuk steviger. De boer ziet het ook en geniet met mij van de dril. Op zo’n #7 gaat dat toch met veel minder hartkloppingen gepaard, maar op deze vis gaat hij wel mooi krom. Na een minuut of 5 kan ik de vis scheppen. Ik weeg hem met het weegnet op 24 lbs. Het is een vrouwtje na de paai. De buik is ingevallen. De boer maakt nog gauw een paar fotootjes en dan gaat de telefoon. Het thuisfront, waar ik blijf, ze hebben honger. En oh, ja of ik nog wat gevangen heb.
Groet Marc
Note Dyckers: manmanman wat een prachtige karpers Marc. Absoluut top!
Hallo Edwin,
Mailde ik je zaterdag vol trots dat ik de eerste karper van mijn leven had gevangen op de vliegenlat. Zo ving ik vanmiddag na het werk mijn tweede en wat voor een. Wat is dat vliegvissen op karper met de carpbolletjes gaaf. Ik had op aanraden van yuki beetverklikkers meegenomen om zo eventueel de carpbol op de juiste diepte (gezichtsveld) van de zwemmende karper te houden. Na een half uurtje gewandeld te hebben spotte ik een berg mooie karpers. allen aan het zwemmen. De eerste die ik aangooide had interesse, maar toen het bolletje te ver zonk haakte hij af. Vlug een beetverklikker gemonteerd op ongeveer de diepte dat ik de karpers zag zwemmen. Toen zag ik een mooie aan komen zwemmen in het troebele water. Wat is een polaroid bril dan onmisbaar zeg. Ik wierp in de lijn van de karper en het bolletje lande op ongeveer twee meter voor de karper en begon langzaam te zinken. De karper zwom er nog steeds recht op af en het bolletje bleef inmiddels hangen op de ingestelde diepte. De karper begon ook dieper te zwemmen. Een trilling op het verklikkertje,niet meer dan wat je normaal bij een voorn ziet een tik en…..hangen wat een bak de adrenaline vloog door mijn lijf, de vis gaf wat die waard was en ik moest alle zeilen bij zetten en kon na een paar minuten die eeuwen lekken te duren de karper landen. Edwin wat een sensatie dat vliegvissen op karper zo ontzettend gaaf en wat doen die bollen het goed. Wat een bak ik zit op een vis technische wolk.
MVG John van Gameren
Note Dyckers: en weer een verslaafde, top!
Het zit er weer op en het was top. Vele vrienden, kennissen, bestaande en nieuwe klanten ontmoet, handen geschud en prachtige verhalen aangehoord. Het weer was prachtig. In de tent alwaar we met de stand stonden, werden we geroosterd, maar dat mocht de pret niet drukken. Zaterdag ongelooflijk druk gehad, zondag ook zeker goed, maar wel minder druk. Overigens gaf dat de tijd om hier en daar een praatje te maken, super. Namens Brian en mij, iedereen harstikke bedankt voor, euuuhm, ja, hoe zeg je dat, alles eigenlijk, van mooie verhalen, de kennisoverdracht, tot een wederom onvergetelijk weekend. Enne als jullie toch besloten hebben om te gaan vliegvissen, begrijpelijk, want wat waren de cruisende karpers op een windstil en prachtig randmeer bij het verlaten van de beurs deze avond toch weer indrukwekkend om te zien, genoeg geluld, snel weer de vliegenlat hanteren, tot laters!! Edwin
Het afgelopen weekend stond vol met verplichtingen en op zondag avond zag ik de regenbogen van Sander voorbij komen en de karpers van Edwin en nog vele andere vangsten en het maakte me behoorlijk kriechel dat ik niet naar het water kon. Dat gevoel was er al zaterdag middag toen ik in de auto zat naar de eerste afspraak, mijn humeur was wat down.
Maandag begin ik altijd om 13.00 uur en dus besloot ik het erop te wagen, uiteraard was het weer bij lange na niet zo mooi als in het weekend, althans dat gaf internet aan. Toch vroeg opgestaan en besloten om achter de karpers aan te gaan. Eerst naar mijn schubkarper stek waar ik het tot nu toe nog niet geprobeerd had. Het water is daar dieper en pas later in het seizoen laten de karpers zich in de ondieptes zien en in het oppervlak. Qua activiteit viel het een beetje tegen, in vergelijking met vorig jaar behoorlijk. Weer de auto in gesprongen en op naar een ondiepe sloot bij mij in de buurt waar ik weet dat er graskarpers zitten. Het gras was het afgelopen weekend gemaaid en er waren behoorlijk wat graskarpers actief met het grazen in het oppervlak. Ik bond een chartreuse carpbol aan en zag gelijk een groepje kleine graskarpers over de bodem van een ondiep stuk aan komen schuifelen. Ik wierp 2 meter voor de leider van de groep en liet het bolletje tot op de bodem zinken. Vanwege de kleur zag ik duidelijk de carpbol liggen en kon zo het bolletje in een lijn brengen met de zwemrichting van de karper. De leider van de groep naderde de bol en ik zag hem als een stofzuiger het bolletje naar binnen zuigen, een seconde later trok ik mijn #7 krom op de eerste graskarper van het seizoen. Een heerlijk gevoel om zo op zicht een karper te kunnen vangen. Een kleintje van 14 pond kon ik op de plaat zetten.
Daarna nog 2 maal een losser gehad maar ik vond het mooi geweest. Mijn ogen waren bloedrood en jeukerig en mijn keel begon ook al te kriebelen. Door dat gras heen banjeren en al dat gemaaide gras doet niet echt goed als je je hooikoorts tablet bent vergeten te nemen ☺ In de auto even snel een sms-je naar Pieter Bas om te vertellen dat de karpers actief waren. In de auto terug van mijn werk belde ik PB op en die had net een mooi exemplaar van 16 pond terug gezet. Fijn slootje en een uitdagende sport, die graskarpers kunnen best lastig zijn om te haken. Tot op de fair!!! Brian & PB
—–
En dan het verhaal van de 3 missers, want dat was me wat. Zondagmiddag. Paul is met vriendin op stap en ik sluip even het huis uit. Niet veel later sta ik op een veelbelovend stekje te kijken of er wat cruisers zijn. En ja hoor de een na de ander komt langs. Dit is het moment. Eindelijk heb ik het rijk hier voor mij alleen en er zit karper, grote karpers. Niet normaal zulke grote karpers. Dus ik besluit het erop te wagen en te wachten of er een bullebak langskomt. Na 15 minuten zie ik links van me een schub, wat een beest, ik sta perplext. Zal die? Snel gooi ik de carpbol ervoor. Zie de vis rustig verder zwemmen, raak m’n oog op de bol kwijt en even gebeurt er niks. ‘t zal wel weer een wijgeraar zijn, maar dan gebeurt het. Een kort rukje aan de strike indicator, even een schokje en plop weg vliegt de verklikker schuin onder water. Wat hard, wat snel, hoezo rustige aanbeten? Ik sla aan en de Loop Cross S1 #8 staat goed krom, de lijn giert ervan af, de backing zie ik al verschijnen en weg gaat de vis, wat een gevecht. Dit gaat nog 6 a 7 minuten door, langs bomen, door rietvelden, maar telkens houd ik de vis. Hte net ligt klaar en ik sta te trillen op m’n benen. Kon wel eens een recordvis zijn. In ieder geval een dikke dertigponder, lang van stuk, schat de vis over de meter. En alles staat klaar. Totdat het onverwachte toch gebeurt. De vis draait nog een keer vlak voor me links in de struiken en ik zie de lijn in een hoek komen met de vis. %$%$%& door de onderwaterwortels. Dit gaaaaat niet goed. Neeeeee he? Ja hoor! Pats 28/00 doormidden en een rechte hengel. Balen dus. Ontzettend balen. En alsof dit nog niet genoeg was, mis ik er het daaropvolgende uur nog 2 mooie vissen, wel wat kleiner van formaat. Gelukkig wordt de dag afgesloten met een klein 10ponds spiegeltje. Ik bel Paul, hoe was het. Nou ja een mooie schub, maar die misser oioioioi. Ga je niet menen zeg ik. Yup. dat was een hele mooie. En nog 2 andere gemist. Shitzooi. Heee dat verhaal ken ik. Dus. Nou ja dat hoort er dus ook bij. Een ding is zeker. Dit verveelt nooit! En zoals Brian het al aangaf, tot op de fair!!
Cheers, Edwin & Paul
Yo Edwin,
Gisteren zijn we weer op pad geweest achter de karper aan. Ik heb de voorbeeldjes van de carpbolletjes exact geïmiteerd zoals je zei met alle plukken bovenop de haak, deze haken zijn inderdaad een hele verbetering zeg, een stuk lichter waardoor de bolletjes ook veel trager zinken. M’n makker Danny maakte het bont gister, niet normaal!!!! Na eerst zelf een kleine karper gevangen te hebben, ving Danny er drie, enkele karpers waren nog bezig met de paai, maar er werd ook lekker gewoeld en getailed, prachtig om te zien. Een paar minuten voordat we weg moesten, moederdag hè, probeerde Danny toch nog even een passerende duikboot aan te werpen, zo’n twee meter voor de vis kwam het bolletje in het water terecht en toen ging ‘t snel!! De karper ging er als een speer op af, dook onder en gaf twee flinke rukken, jaaaaaaa hoor ik ‘m roepen hij hangt!!!! met als resultaat ,na een echt onwijs spectaculaire dril, een schitterende schubkarper van tegen de 70cm. Wat een mazzelaar en wat een vismaat! Helemaal voldaan en als twee blije kinderen gaan we snel richting moeders, ik had in elk geval een goede reden waarom ik te laat was! Yeehaaaaa!!!
Gr Yuki&Danny
Note Dyckers – Edwin: hij gaat lekkerrrrrr!
Dit was ‘m, een prachtige regenboog uit het oostvoornse meer, de reis van 200km altijd meer dan waard, de reden waarom het me blijft trekken, al meer dan 15 jaar.
Eind jaren 90 kwam ik er voor het eerst. Toen er nog geen google maps was, tomtom, of andere elektronica. Met de kaart op de stoel naast me, rijdend langs de indrukwekkende industrie. Met minder files, dat dan weer wel. En nog steeds na 15 jaar blijft dat grote brakwater meer me boeien. Ieder jaar kom ik er wel een aantal keren. Het ene jaar meer dan het andere. Maar om de zoveel tijd is er die drang, om toch weer achter de forellen op het Ovm te gaan. Dit jaar was ik er nog niet geweest en met een drukke tijd voor de boeg zie ik het de komende tijd ook niet snel meer gebeuren. En alhoewel wilde vis een steeds belangrijker wordende begrip binnen m’n vliegvisserij vormt, ook al weer flink wat jaren, voelt de forel op het ovm wild aan. Uiteindelijk zijn het natuurlijk uitzetters. Maar wel uitzetters die bij lange na niet makkelijk zijn om te vangen. Het voelt als een kruising tussen wild en dressuur. Want laten we eerlijk zijn. De meest wilde forellen, die forellen die nog nooit een mens hebben gezien, zijn het meest makkelijk te vangen. Absoluut een charme. Maar ook dit heeft in mijn optiek een charme. Uitleggen kan ik het niet echt. Maar toch is het zo. De forel, klein uitgezet en ieder jaar slimmer, uitgroeiend naar grote formaten, dat blijft trekken. Een bonk spieren. Een staart waar je u tegen zegt. Enfin afgelopen dinsdag was het weer zover. De vrije dag van Brian. En samen spreken we af om een dag op het ovm te gaan vertoeven. Op zoek naar die grote….die de 7 weer eens goed laat krom buigen.
De dag begint lekker. Na het uitlaten van onze spaniel Abel, vertrek ik rond 6 uur richting Ovm. En ja hoor om 6.45 sta ik alweer in de file bij Nijkerk. Fijn is dat. Volgende keer nog maar vroeger weg dus. Via Beesd, waar de koffie klaarstaat en er net een roosterfish wordt gedrild op de tv, komen we uiteindelijk rond 9 uur aan. Het miezert een beetje en we besluiten te beginnen aan de kant van Oostvoorne. Brian begint met een streamertje van EP Fibers SE en ik heb er een stokje aan. Al snel zien we een paar vissen, maar dan valt het stil. Het is rustig. Te rustig. Ik zie nog een vis zwemmen, die gewoon rustig blijft en absoluut geen interesse toont in wat dan ook. Totdat hij mij ziet en weg is ie. En na pakweg 1,5 a 2 uur besluiten we een andere stek te gaan bezoeken. De nodige vissers hebben zich hier verzameld, maar ook hier is het rustig en we zien niks vangen.
Tijdens het nuttigen van wat chocola en extran breekt langzaam maar zeker een flauw zonnetje door. Gelijk zien we wat bibio’s op het water drijven, maar er gebeurt nog niks. Toch voelt het nu goed. En Brian blijft fanatiek met het streamertje door vissen, terwijl ik m’n favostokje eraan heb. Ze azen niet op bibio’s, dus we wachten nog even met de droge vlieg. En dan uit het niets, hangen. Kleintje. Uitzettertje, regenboog, die snel binnen is. Toch een fijn gevoel en niet veel later pakt Brian er ook 1 die net voor de kant lost. Na een minuutje of 15 krijg ik nog een mooie aanbeet, van duidelijk een iets grotere vis en dan is het over. De zon verdwijnt achter de wolken en het begint weer te regenen. Rond 15.30 uur vinden we het welletjes en besluiten een korte verlate lunchbreak bij de auto te houden. Even afstemmen what to do en rond 5en stappen we op een andere stek weer het water in. We lopen wat heen en weer, zien enkele vissen en dan gebeurt het. Zo’n moment die op m’n netvlies staat en niet snel vergeten zal worden. Dat wat het ovm zo mooi maakt en zo uniek. Prachtig gewoon.
De wind valt weg en dit deel is helemaal vlak. In de verte verlaat een groep vliegvissers het meer en Brian zie ik ongeduldig op pakweg 100 meter bij me vandaan in de houding van…hij ziet vis. En yep ik dus ook. Want het was zoals gezegd prachtig. Uit het niets ging het kolken om me heen. Her en der lagen wat bibio’s en die werden gretig gepakt. Wat een machtig gezicht en stuk voor stuk grote vissen. Soms nippend van de oppervlakte, soms een flinke kolk achterlatend. Unbelievable. De hele dag loop je rond en zie je een paar uitzetters en een aantal mooie vissen. Maar dit formaat? Das lang geleden. Echte grote jongens laten kolken achter waar je u tegen zegt. Met trillende handjes vervang ik het stokje voor m’n bibiovlieg en niet veel later werp ik naar een vis waarvan ik gok dat ze die kant op gaat. Dit spelletje gaat nog een tijdje door, de adrenaline giert door m’n lichaam en ik geniet van het moment. Elke keer weer een kans, een mogelijkheid. Toch slaat de twijfel toe, want van vroege jaren weet ik dat ze soms zeeeeer argwanend kunnen zijn naar je droge vlieg. Een kolk verschijnt bij m’n bibio, de neus komt boven, ik zie de kaak van een zeer groot mannetje. Even nipt hij de vlieg aan, voelt als het ware of hij niet gefopt wordt en weg is ie. Damn, slimme rakkers. En weer een worp naar een gigakolk. Ik zie de golf naar m’n vlieg en alhoewel de twijfel bij mij zeker aanwezig was, aarzelde de bow geen moment, een grote bek verschijnt en weg is m’n vlieg. Even wachten, een korte tik, Bam hangen, hjiiiiiiiii en daar gaat de lijn, whoejiiiiiiiiieeee schreeuw ik en Brian zie ik al gelijk kijken. De oppervlakte breekt open en daar gaat die, de lucht in, zowat een meter en wat een vis, wow! Langzaam loop ik in m’n enthousiasme al naar Brian toe, de vis drillend, een aantal minuten nu. En dan uit het niets, sjoep, wat een naar geluid is dat toch, de lijn valt slap en de vis is los, een prachtige jump achterlatend. %$^%$%^$%^$ Ik baal als een stekker en besef direct dat het lopen me toch wel deze vis heeft gekost. Dom, dom, dom. Kan mezelf voor de kop slaan en sta even een aantal minuten bij te komen.
Een flinke kolk maakt me weer wakker. De vlieg gecontroleerd, niks aan te zien, dus daar gaan we weer. Ondanks de losser geniet ik nog steeds. Dit is absoluut waarvoor we het doen en dit kon wel eens een heeeele mooie avond gaan worden. Een kwartier later krijg ik nog zo’n prachtige aanbeet, maar die mis ik falikant en dan is het gebeurd. De wind draait, steekt op, het gaat weer regenen en er is geen vis meer te zien. Tuurlijk proberen we het nog. Maar ze zijn er gewoonweg niet meer. Dit was het momentum en voor pakweg 30-45 minuten heeft het ovm laten zien hoe mooi het kan zijn. Ook Brian – die even later naar me toe kwam – had genoten. Helaas geen vis eraan gehad, maar er waren kansen en oo wat smaakt dit naar meer.
We besluiten rond 19 uur nog een andere stek te bezoeken, ik zie twee uizetters draaien en hoor later van Brian dat hij een uitzetter heeft gemist. Na pakweg 1,5 a 2 uur vinden we het welletjes, ondertussen is het iets over 21.00 uur en we zijn in dubio wat we gaan doen. Naar huis, mac pakken, of toch nog even. We hebben een paar korte mooie momenten beleefd, maar de vangsten zijn nou niet je van het. De hele dag stond in de planning en al snel bepalen we dat we toch nog even een andere stek bezoeken. Ze kunnen ons wat, knallen. We weten dat we maximaal nog een uurtje hebben alvorens het donker is, als we op de stek aankomen. Maar o wat is het prachtig. Ondertussen is de wind weer eens weggevallen en het meer ligt er hier helemaal vlak bij. Er is geen zon te bekennen, maar hier en daar zien we nu een kolkje verschijnen. Yes! Snel het water in en ja hoor niet veel later pak ik een uitzetter net onder de oppervlakte. Vervolgens mis ik er 1 (ze nibbelen eraan) en pakt Brian er ook 1. Hee een mooie beekforel geeft hij tegen me an. Maarrruh laat die foto maar zitten, we knallen door zegt ie nog. En ja hoor niet veel later ook een beekforelletje voor mij nu. Dan pakken we nog beiden een aantal uitzetters gericht vissend op de kolkjes, heerlijk om te doen. Tegen het donker aan zie ik op 25 meter voor me een mooie kolk verschijnen. Ik bedenk me geen moment en werp er naar toe. De vis aarzelt niet en Bam, het is hangen. Mooie vis roep ik tegen Brian, die me al gezien heeft en zowat naast me staat. Super zo’n maat, die toch een mooie vis laat lopen voor het genot van deze dril. Samen genieten we van de runs en na de vis terug te hebben gezet wordt het langzamerhand goed donker en besluiten we de dag af te sluiten. Wat een uurtje en wat was het genieten. Het is moelijk om te stoppen, maar om niet al te laat thuis te zijn moeten we gaan. De volgende dag roept het werk weer. En rond 1 uur kom ik dan eindelijk, ontzettend moe, maar voldaan weer thuis aan, waar Abel me een flinke knuffel geeft voordat ik snel het bedje in duik. Nagenietend van wederom een memorabele dag, val ik snel in slaap. Wat een dag, wat een dag!
Cheers, Edwin
Een conferentie voor grafisch ontwerpers bij ons bedrijf op locatie in Kitzbühel… dat zorgt bij een vliegvisser voor hele andere gevoelens dan een conferentie in, pak ‘m beet, Apeldoorn.
Wekenlang heb ik dus vliegvisparcours uitgezocht, gebeld, gemaild en gesmeekt, maar met nog een paar dagen te gaan bleek dat er in Kitzbühel zelf alleen maar privéwater was en dat het water veel te hoog stond.
In Kirchberg waren nog 2 parcours, maar daar stond het water te hoog en er waren nog geen vergunningen. Eerst wou ik nog een extra dag plakken aan mijn verblijf, maar op basis van taxikosten naar München en overige bijkomende onzekerheden heb ik dat maar niet gedaan, het ging dus puur om een of twee ochtenden van ca. 5-9uur dat ik de mogelijkheid had om te vissen.
In mijn achterhoofd speelde ik met de mogelijkheid van een water uit de Braurup-collectie, alwaar ik in 2009 al eens prima had gevist.
Zonder echt nog iets te regelen reisde ik af naar Kitzbühel, ondertussen al wel contact zoekend met de jongens van 0031-flyfishing om te kijken of die eventueel een Braurup-vergunning voor me konden regelen.
Spooky hotel
Tijdens mijn verblijf in het geweldige Grand Hotel Kitzbühel ging de knop om: er MOET gevist worden. Via Brian kreeg ik het nummer van Vincent Derks, die bij Braurup verbleef en hij kon een vergunning voor me apart laten leggen. Meteen heb ik een huurauto geregeld en op vrijdagavond heb ik heel snel even tussen professioneel programma en gezamenlijk avondeten een klassementsproefje Kitzbühel-Mittersill gedaan. De vriendelijke Dirndl van Braurup wou zelfs nog even het vliegenwalhalla-shopje voor me opendoen en na nog wat bandendeformatie en gloeiende remschijven was ik weer op tijd voor het avondeten.
Óók mooie vliegen daar
Zaterdagochtend moest het dus gaan gebeuren. De vergunning was er, de auto was er. Direct na het eten, voor het borrelen heb ik dus snel mijn geleende #3 hengel opgetuigd met polyleader, 20/00 fc en altijd-goed maraboustreamertje. De keuze was door een minder mooi stuk Salzach immers gevallen op de Hintersee. Met een gerust hart kon ik gaan borrelen en na een zeer korte nacht ging om 3.50u de wekker. Na een toch wel nodige douche was ik snel onderweg naar de Hintersee. Net iets te snel, want ondanks mijn snelheidsvermindering in het pittoreske Jochberg, bleek het plaatselijke electriciteitskastje niet bij 60, maar bij alles boven de 50km/u te flitsen, dus met die wetenschap werd deze visactie nóg duurder dan de al ingecalculeerde 80eu voor huurauto, 45eu voor vergunning en ca. 20eu voor benzine…
Jetzt geht’s lossss
Maar goed, om 5.15 had ik ondanks de minimale aanwijzingen mijn weg naar de Hintersee gevonden en rende ik in mijn waadpak naar de kant van de Hintersee waar de beekjes erin lopen. Het eerste beekje bleek helaas geen vi op te leveren en de eerste twijfel sloeg al toe. Wat als ik niks vang? Is het water te koud? Is de instroom te koud? Is het te troebel? (kon ik in het semi-donker niet goed zien), ik begon een ietwat benauwd gevoel te krijgen. Toen ik bij de tweede grotere instroom een beekforel bij het landen loste, nam de twijfel alleen maar toe… als dat nou maar niet de enige aanbeet was…
1e instroom
Maar al snel volgden aanbeet op aanbeet en enkele daarvan bleven hangen. Dus het lijnworstelen in het donker met storm in mijn nek was uiteindelijk toch langzaam een prettige ervaring aan het worden.
Klein, maar de grootste
Vis verblind door flits
Maar in deze arena van steile rotsen, sneeuw, watervallen en kraakhelder water genoot ik van de mogelijkheid die ik had benut:
De meest prachtige miniseesaiblingen kwamen uit de diepte omhoog dankzij de extra fast sinking polyleader, die op deze vroege morgen het vissen toch wel een stuk prettiger maakte, aangezien ik nu met een simpel drietje met drijflijn toch effectief de dieptes kon bevissen.
Schitterende oervisjes
Vlak voor het eind van mijn sessie verspeel ik met dank aan een onderwater verzonken hekje nog een leuke forel van 40cm, die redelijk goed in te schatten was omdat hij nog 2 minuten met sprongen de streamer en 1.5m tippet probeerde te lossen. Toen de uiterste tijd van 8u nog niet eens bereikt was, liep ik alvast terug in de hoop nog een grotere meerforel onder de bomen op de terugweg te vangen. De lieten zich helaas niet zien in de vroege ochtend, maar dit kleine prachtige saiblingetje sloot de eindstand op 9 saiblingen en 3 beekforellen.
Wild!
Dag mooie arena…
Voldaan liep ik terug en na een snelle terugrit met tanken sloot ik met een bordje met 2 harde bolletjes en een zeer grote glimlach direct bij de start van de workshop weer aan. Zo, dat was eruit, nu kon ik weer rustig zijn.
Zo!
Jasper Vos
He Edwin.
Hierbij nog even een klein verslagje van de eerste karpervangsten aan de vlieg!
Na alle mooie verslagen gelezen te hebben van jou en de lezers van alle gevangen karpers aan de vlieg, moesten Danny en ik dit nodig eens gaan proberen. Zo gezegd zo gedaan en zo liepen we samen op een lekker zonnig dagje gewapend met #8 hengel op zoek naar tailende of cruisende karper. Na ongeveer een uurtje in een windstil hoekje vonden we twee zonnebadende vissen, rustig blijven, kort worpje, tweemaal tergend langzaam strippen richting beide vissen……een dikke kolk en nummer 1 stoof ervandoor, de ander bleef toch nog even liggen, weer rustig langs de vis en ja hoor, met een rustige maar absoluut gerichte slag van de staart richting vlieg zoog ‘m naar binnen en hangen!!!!! Wat een geweld, en wat zijn we beide verbaasd dat dit zo doeltreffend gaat met de vliegenhengel! Meters lijn worden door de backing gerost en het water veranderd al snel in een golfslagbad. Na deze eerste karper aan de vlieg zijn we het helemaal eens, wat is dit mooi zeg!!! Helaas miste Danny twee aanbeten en bleef, behalve een klein snoekje en wat flinke voorns, visloos Dat ik er die dag nog eens drie mocht vangen maakt dat we er zeker een nieuwe verslaving bij hebben, carp on the fly, wat onwijs gaaf zeg!!! Inmiddels ook wat carpbolletjes gebonden en hier gaan we het heel snel zeker mee proberen, wat mij betreft mogen de karpers dan nog een tikkie groter;-)
Gr. Yuki
Koninginnedag 2012. Natuurlijk stond er het nodige in de planning met het gezin, bezoekje aan het mooie oude centrum van Zwolle, de vrijmarkt, de scouting druk bezig met van alles en nog wat en met dit prachtige weer een Italiaans ijsje op het terras, super. Maar rond 13.00 begint het te knagen. Altijd is er weer die herinnering aan die bijzondere dag, met verschrikkelijk wereldnieuws, maar tegelijkertijd voor mij een absolute recordvis, gevangen op zowat hetzelfde tijdstip dat…
Enfin het knaagt dus en rond 13.45 kan ik eindelijk weg. Karpertijd. Machtige visserij. Op weg naar stek 1 check ik de mobiel en zie ik een sms van Paul. “Ga je nog vliegvissen op karper vanmiddag?” Snel sms ik hem terug dat ik zowat bij stek 1 ben en op het moment dat ik de auto uit wil stappen, gaat de mobiel al. Paul. Enne hebbie er al ene Paul zeg ik. Gekkenwerk hoor ik aan de andere kant. Een mooie schub en nog een spiegel gelost. Ok, duidelijk, ik kom eran. T’is nog wel een stukje rijden, maar dat mag de pret niet drukken en rond 14.30 kom ik aan. In de verte zie ik hem staan. Onderweg spot ik een mooie cruiser, maar die zakte snel weg de diepte in. Even later schudden we de handen en hoor ik van Paul dat het net wat rustiger is geworden. Helaas, niet erg. Mooie stek hier. Echter buiten wat schaduwen zien we niks meer en Paul weet nog een 2de stek in de buurt. Tenminste een optelsom maakt dit een potentiele stek en we gaan het proberen. Rustig lopen we nu samen op, babbelend over van alles en nog wat. En net als ik zeg dat het tegenvalt, staan we beide stokstijf stil. Op nog geen 10 meter van ons vandaan een duikboot. Twee valse worpen en de carpbol zakt langzaam voor het neusje weg. Samen volgen we het wat er gebeuren gaat. Kijk ‘m dan fluister ik tegen Paul, dat beest pakt de verklikker hehe. Die is gewillig, krijg zeker nog een 2de kans. Ondertussen zwemt die karper ietwat verschrikt verder. En daar gaat de bol weer, wederom mooi in de zwemrichting. Nu bedenkt de karper zich geen moment, de verklikker schiet weg, bam hanguuuuuuuuh schreeuwen we, haha, Loop Cross S1 #8 zo krom als een hoepel en het feest kan beginnen. Een mooie dril volgt. De karper was niet al te sterk, heb ze toch veel sterker eraan gehad met backing en al, maar de dril is mooi en Paul schiet ondertussen – naar wat later blijkt – een mooie serie.
Even later zien we nog een mooie schub die Paul besluipt, maar helaas spooked. Vervolgens lopen we nog een flink aantal meters, spotten nog enkele karpers, maar ook deze waren toch snel spooked, echter met beiden een mooie karper aan de vliegenlat mogen we niet klagen en is het rond 17.30 weer tijd om naar huis te gaan. Dat karperen op koninginnedag houden we er maar in!
Hierbij nog een mooie serie foto’s. Gr. Edwin (en Paul)
Tsja, je kent dat wel. Na het eten nog even buiten spelen. 2 uurtjes tot donker. Gauw wat spullen bij elkaar gegraaid. Toch maar weer naar dat vertrouwde onooglijke slootje. Het stroomt er een beetje. 3 weken terug haakte ik er nog een goudkarper, maar schoot los na een paar seconden drillen. Op de weg terug kwam ik toen vast te zitten met mijn quattro. 240 euro sleepdienst armer en geen vis.
Deze keer dus te voet de laatste km afgelegd. Ik zag bij aankomst al meteen karpers draaien maar ik kon ze niet goed onderscheiden in het troebele water. Het 6-je opgetuigd, namaak maiskorrel, Hareline ice dub hot yellow, eraan, klein drijvertje. Inwerpen op de hoek tegen het riet, na een minuut of 5 beweegt de waker even, gevolgd door de aanslag en wat een kolk! Hangen! Omdat het vrij ondiep is gaat-ie er in het begin niet echt vandoor. De hengel gaat krom als een hoepel en de donkere vis knokt traag onder de kant. Komt een paar keer op gang en neemt dan een meter of tien. Maar het is vooral een taaie strijd tegen de volledig kromme Sage VPS. Ik probeer hem een keer te scheppen maar krijg hem niet in mijn net. Dan ineens komt-ie recht op het net afzwemmen, kop erin, maar past niet, het sea trout net is veel te klein. Met moeite krijg ik hem er toch in. Bij het optillen weet ik het al een hele beste! Ik heb alleen mijn i-phone bij om wat fotootjes te maken. Ik rook nog een dikke sigaar en wacht nog even of er nog karpers terug komen in het slootje. Ik zie nog 1 vis als een speedboot voorbij komen zwemmen, op weg naar het grotere en diepere water. Ik pak in en ga tevreden naar huis.
Vr. gr. Marc Deurloo
Het is alweer ruim 2 weken geleden dat ik aankwam uit de tropen. Heerlijk uitstapje met de Dyckers en NUV-crew en man-o-man wat was het weer top. Niks te klagen en een verslag daarover volgt zeker nog. De anderen zijn er ook druk mee bezig en het tropengeweld blijft heersen. Zowel in mijn kop als bij Dyckers.
Maar terug naar de realiteit, ik zit in Nederland, het is mega-druk op het werk en over een week ga ik naar Denemarken met mijn vriendin. Een weekje ontspannen op Funen en uiteraard een beetje DIY zeeforellen. De lente laat vooralsnog te wensen over. Sommige dagen dansen de muggen en hoor je de zwarte vliegen in het bos zoemen.
Denemarken…zeeforel…. 2 weken geen hengel in de hand gehad. Dat gaat verkeerd. Nog 1 week wachten gaat me echt niet lukken. Ik krijg nu al bijna moordneigingen. Het relaxte struinen langs de waterkant, hengeltje bij je, buff over de oren, pet op de kop.
Als je vist dan ben je de wereld te rijk. Zodra ik met die hengel aan de waterkant sta dan bestaat er weinig meer. Ik ontglip aan de stress van de moderne maatschappij en ook al vissen we vaak niet volgens het meest klassieke puristische concept of op stromend water en salmoniden, als je vist moet je bij de les zijn.
Mijn operatieprogramma loopt uit… maar niks en dan ook niks zal mij er van weerhouden om vandaag toch even te zwiepen. In plaats van 12 uur wordt het 15.30 dat ik nog even een blik in de opname werp om te kijken of alles weer goed wakker is en de assistente de goede zorg over mijn patiënten toevertrouw.
Snel nog even langs het bos, want mijn eigen viervoeter heeft ook recht op een stukje natuur om zijn plasje te doen.
16.00 dan toch echt de huisdeur dicht en wegwezen. Koud 4 minuten onderweg en het file-lied wordt al gezongen door Koen en Sander op radio 3. Deze Sander zingt hardop mee en zwaait vrolijk naar de lotgenoten die met hun gefrustreerde bakkes in de file staan. Zij kijken zuur, ik niet…. Zou het verschil hem d’r in zitten dat zij naar hun vrouw gaan en ik ga vissen?
Al met al ben ik nog niet eens bij Utrecht als Paultje Pils het weekend inluidt en tegen de tijd dat ik dan ook echt uitstap bij het OVM is het al bijna zeven uur!
Boeien, ik mag nog tot elf uur en dat zijn toch 4 hele uren. Ik sta aan de juiste kant, althans zo heb ik het beredeneert. Voordat ik wegreed nog de buienradar en windrichtingen bekeken en ik weet precies waar ik heen wil.
Ik loop langs het meer en aandachtig bekijk ik de stekken die ik in mijn hoofd had zitten. Zag ik daar een miniem kolkje in de forse kabbel?
Ik stap het water in en loop die kant uit. Ik werp mijn nymfje die richting uit en laat de lijn in een mooie bocht driften. Dan trekt de bocht er iets uit. Subtiel, maar de nymf wordt kennelijk heel even tegengehouden. Ik hef mijn hengel en direct is het bal. Hangen!
Een mooie zilveren schim schiet onder de oppervlakte weg en ik geleid de lijn zodat ik hem snel op de reel heb. Weliswaar niet zo krachtig als de bones van een paar weken terug, maar op zijn manier is ook de regenboog een schitterende tegenstander. Tijdens de drill loop ik achteruit, in het ondiepe hoop ik de vis te landen en snel de tripod in de modder te steken voor een plaatje. En terwijl ik aan het drillen ben meen ik nog een kolk te zien, maar niet waar mijn lijn zich bevindt.
De drill is voorbij en de vis wordt snel vereeuwigd. Een klassiek OVM-formaat. Zo rond de 50, de hardste vechters als je het mij vraagt. Een vrij zilveren vis in topconditie. Ik laat haar gaan en geniet van de boeggolf die ze achterlaat.
De tripod gaat weer in de tas, de camera in de waterdichte zak. Ik check mijn leader en knoop nu een droge vlieg aan. Ik loop een stukje om en vanaf een dammetje benader ik de plek waar ik deze vis ving en meende een andere vis te zien draaien.
Een worp van ca. 15 meter is genoeg, ik vis nu droog dus een bocht in de lijn als aanbeet registratie is overbodig. Gewoon goed je vlieg in de gaten houden. De eerste drift levert niks op. Toch ziet het er vissig uit en ik werp nogmaals in. De vlieg ligt amper een paar tellen of vlakbij zie ik in de kabbel het water wat opbollen. Een gespikkelde kop komt in alle rust uit het water en een head and tail volgt op de plek waar zojuist mijn vlieg lag. De vis is weer weg en ik zet de haak.
Direct gevolgd door weerstand en een vis die de lucht in gaat. Want soms kunnen ze machtig mooie jumps maken, die regenbogen. Wederom een enerverende drill en na een minuut landt de vis in het net. Alweer een vis van rond de 50, dit keer een jong mannetje met een paarsige gloed. Op de droge, mijn dag kan niet meer stuk!
Ook nu snel een kiekje met de camera in de standaard. En wederom geniet ik van de release.
Ik ga het dammetje af naar de kant, ga eens lekker in het gras zitten en drink een colaatje. Een slokje goede oude bruine rum als toetje en ik maak me op voor wat nog komen gaat. Ik struin enkele honderden meters, maar de andere stekjes kunnen me niet bekoren. Tijd om nog net voor het donker te verkassen.
De zon staat al laag als ik richting de laatste stek waad. Ik zie meerdere vissers staan, het is een van de populairdere stukjes. Ik twijfel even aan mijn ogen, het leek wel of ik daar een vis zag draaien. Nog een keer en nog een keer. Niet overtuigend, maar wel zeker vis. De andere vissers reageren er niet op, dus ik loop maar die kant uit. Snel een dammetje op en ondanks een windje schuin tegen leg ik mijn vlieg daar ergens in de buurt. Binnen drie worpen is het raak. Een behoorlijke aanbeet, althans, ik zie een plons waar mijn vlieg was, gevolgd door een rukje aan de lijn. Ik zet de haak, maar de weerstand valt tegen. Ondertussen zie ik nog 2 of 3 vissen draaien. Ik kan de vis zonder reel vrij simpel binnen strippen.
Het blijkt geen haring, ook geen jonge regenboog. Maar tot mijn grote verbazing een schitterend bruin forelletje van een cm of 20. Dik buikje, hartstikke mooi bruingoud in het avondzonnetje. Perfecte conditie en mijn allereerste bruine forel op het OVM. Ik vind niet dat ik deze vis te lang moet vasthouden, dus ik pak snel de iPhone, die heeft ook een redelijke camera.
De worp erop herhaalt het ritueel zich. Het is wel duidelijk dat hier een schooltje kleine bruintjes zwemt. Ik verkas het water in om zodoende nog wat profijt te hebben van het tegenlicht van de inmiddels verdwenen zon. Ik blijf wel dezelfde kant op vissen, maar nu met wind mee en dan kun je een wat langere worp maken.
Ik vang er nog 4! Allemaal in mooie conditie. Dat belooft wat te worden in de toekomst.
Dino(?) had me er al over verteld, er was animo voor een extra uitzetting, gesponsord door winkeliers en verenigingen. Kennelijk is dat recent gebeurd en ik moet zeggen dat men op dit moment erg goed bezig is om het OVM nog mooier te maken dan dat het al is.
In het donker waad ik terug naar de auto. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik toch nog even op pad ben gegaan en het bleek een top avond te worden. De weg naar Lelystad terug is lang. Ik heb de pech om een konijn aan te rijden bij vertrek en dat zit me dan toch echt dwars. Ik pauzeer nog even onderweg en doe gedurende een uur de oogjes toe alvorens door te rijden. Het is alweer tegen tweeën als ik thuis het erf op rijd.
Komende week hard werken en daarna naar Denemarken. Met een vissessie op zak en een trip in het vooruitzicht kan ik er wel weer tegenaan! Gr. Sander
O.d.z.: met Gilles de la Tourette op de flat
Bevoorrecht zou het je het kunnen noemen, of gewoon een lucky bastard, dat ik alweer naar het Caribisch gebied kan en mag om mijn verslaving te onderhouden. Afgelopen november een prachttripje gehad naar Puerto Rico en nu met een groter gezelschap achter de bonefish aan. Toch wel ongelofelijk dat je een paar maanden later weer op Schiphol zit, niet wetende wat je nu weer mee gaat maken. De tas is de nacht van tevoren even snel gevuld met wat essentiële dingen. Zo onderhand weet je wat je wel en niet mee moet nemen; boxershorts bijvoorbeeld horen toch echt tot de non-essentials. De kayak is weer mee en dat neemt al gauw zo’n 8 van de 23 toegestane kilo’s in beslag. Na Puerto Rico hoop ik regelmatig gebruik te kunnen maken van de kayak, op jacht naar bones of snook.
De vlucht gaat voorspoedig en bij aankomst staan Sander en Dick, die een dag eerder zijn aangekomen, ons al met een biertje op te wachten. Ze komen net van de flats af en zijn nog net niet nat achter de oren, nou ja Dick wel een beetje. Morgen komt HJ als hekkensluiter aan, we zijn dan met 6 man.
De condities zijn redelijk te noemen, het regent niet, het is elke dag zonnig weer, enkel de wind kan soms behoorlijk hard uit de hoek komen.
De eerste dagen wadend over de vlaktes op zoek naar die groenige schimmen, die fonkelende staartjes en uiteraard de onvermijdelijke uit elkaar knallende stofwolken van spookende vissen gaan wat dat betreft super. Er worden behoorlijk wat vissen gespot en ook daadwerkelijk geland. Tom en Dick zijn wel beginners, maar hun leercurve is echter supersteil. Het spotten en vinden gaat al goed, het werpen ook, maar het haken en landen is de eerste dagen nog niet 100%. Elke avond op onze porch, liggend in de hangmatten of hangend in de stoelen met een koud biertje in de hand, moeten ze van de oude rotten horen dat het wel gaat komen deze week, dat het een kwestie van tijd is. Wij weten het wel, maar je kan soms op de gezichten van Tom en Dick zien dat ze denken; “jaja, het zal wel, maar ik had die vis van vandaag gewoon moeten hebben”.
Maar 3 dagen na aankomst haken en vangen Tom en Dick hun eerste vis. Ieder viert dat op zijn eigen manier. Tom gaat vroeg naar bed, ook daar kan je een feestje vieren nietwaar… En Dick wil een biertje doen in de stad. Awel, dat is wel weer een leermoment voor de toekomst.
We duiken een kroegje in voor een biertje en al snel draait het verhaal uit op cocktails en mixjes. Daad bij woord zullen we maar zeggen en de baco’s en de long island ice-teas volgen elkaar op. De uurtjes verstrijken, de zoete klanken van Caribische muziek worden af en toe afgewisseld door de hese stem van Kurt Cobain en we zien hoe Edwin in een roes van alcohol een beetje de dansvloer opschuifelt en daar soort van ritmisch met zijn hoofd begint te bobben. Het is nog net niet crowdsurfen maar hij staat wel in de “Caribische pit” los te gaan. Ondertussen zit te rest zich af te vragen waarom die lekkere serveerster birkenstocks draagt… tis zo’n avond. We besluiten voor een afzakkertje naar een andere kroeg te gaan, maar na een rondje gelopen te hebben komen we weer aan bij dezelfde kroeg terug, daar alles dicht is. Enfin, dan maar weer met 30 man en 5 vrouwen de dansvloer op.
Tegen 4 uur besloten om naar huis te gaan; met de benenwagen en een baco in de hand, duurt het gelukkig maar 3 kwartier eer we thuis zijn. Een paar flinke glazen water worden naar binnen getikt en ondanks Edwins gesnurk (nee Mirjam, ook zijn neus dichtknijpen werkt niet!!) en Toms knarsetanden val ik in een heerlijke roes, zonder dat de kamer beweegt.
Om 06.00u is HJ al weer op en gaat vissen, ik kruip om 09.30u mijn bed uit en merk op dat de wereld er nog steeds even relaxed uit ziet als de avond ervoor. Sander ervaart hetzelfde en we besluiten die dag vanuit de hangmat de wereld voorbij te laten gaan. De rest gaat vissen en uiteraard hebben ze een geweldige dag, you should have been there today.
De dag erna is toch wel het begin van de aftakeling en verloedering, althans voor mijn visserij dan. Nou, stiekum toch ook wel van een paar andere teamleden. Er verdwijnen plots hengels spontaan de diepte in, camera’s worden onvrijwillig gedoopt, er spatten wat hengels kapot en tevens ook wat lippen op airco’s. Termen zoals “Hajeetjes doen” en “Dickies oplopen” beginnen algemeen goed te worden. Ikzelf kamp enkele daagjes met problemen op castinggebied. Ik bewandel de flats met maatje Gilles de la Tourette en af en toe voel ik me als John Cleese in Fawlty Towers. Met mijn handen in het haar kikker ik over de flats na de zoveelste gespookte bone (hengels op het water slaan is niet verstandig, schijnt). Zeg nou eerlijk, als je er 30 op een avond ziet tailen en je kan niks meer haken, dan zou je er ook zo bij zitten. Vissen gaat om de beleving, pffffff lul niet, haken en vangen dat wil je op dat moment.
Ik besluit een ochtendje met de kayak naar de mangrove te gaan, even wat anders. Een paar dagen daarvoor was ik er met Edwin te voet geweest en naast een streamer-bone hadden we ook snook gevangen en gespot. Snook is een prachtige vis om te zien en om te bevissen. Het is de tropenversie van de Hollandse snoek, maar dan op steroïden. Henk Jan besluit om mee te gaan en in de vroege ochtend staan we onze kayaks op te blazen in de lucht van vers gedraaide zwerfhondenpoep. Prachtig die natuur.
Prachtochtendje ook met in een paar uur mooie actie. Al gauw vang ik een kleine snook die zich vol op de EP streamer knalt en bij de volgende inham knalt er weer een kleintje op, die er direct vanaf valt. Ik werp weer in en plots zie ik een schim achter mijn vlieg aankomen, ik geef een rukje en weer schuift de schim iets op. Nog een rukje en weer, nog een rukje iets langer en dan laten hangen. Baaaammmmm! De snook schuift over de vlieg heen en zwemt rechtdoor langs mijn kayak. Ik probeer de haak met een troutset/stripstrike te haken en zodra de snook dat voelt knalt hij verder voor mijn kayak uit, rukt lijn uit mijn handen en komt 3 meter voor de kayak als een tarpon het water uit. Wat een beest zeg! Een snook van meer dan 70 cm komt kopschuddend het water uit en in een seconde weet hij zich te ontdoen van de haak. Gilles zit weer in de boot, maar dit keer is het toch niet zo erg.
De rest van de dag de flats op en weer op bonefish. Ik ga met Sander en Edwin mee naar een stek die ze de dag daarvoor hebben ontdekt. Edwin heeft vrij snel contact als hij een paar muddende vissen spot. Mooie maat, die goed lijn afneemt en zelfs de backing ingaat. Ondanks zijn belachelijk grote reel is die Loop Opti Speedrunner zo gek nog niet, hij ramt de lijn in snel tempo terug op de reel en heeft controle over de vis. Ik ben wel blij met mijn nieuwe Loop Evotec G4, maar die is toch kleiner. Ik heb Edwin de hele week lopen bashen om zijn reel, maar ik kom er wel van terug, wat een reel! Even later haakt Sander ook een whopper die een plaatje verdient.
Zoals we gekomen zijn zo gaan we ook weg. Dick is de eerste die de posse verlaat en een dag later Sander. Henk Jan vertrekt een dag voor ons, zodat Tom, Ed en ik achterblijven. Die avond met zijn drieën uit eten geweest en een bar gevonden die een stuk beter was dan de eerste keer, geen birkenstocks te bekennen. De laatste dag geeft altijd wel wat druk op de visserij, je wilt nog echt wel een visje landen en de keuze waar te vissen is moeilijk. We besluiten om meerdere plekjes aan te doen, voordat we om 17.00u richting vliegveld moeten. Het huis is al opgeruimd en de koffers gepakt.
De eerste plek kunnen we met 3 man makkelijk bevissen. We komen meerdere bones tegen en Tom weet zijn PR goed op te krikken met een vis die mooi wat backing pakt.
Na die plek gaan we naar een stuk flat waar het water in tegenstelling tot de rest van de week een stuk helderder is geworden. Ik spot de eerste groepjes bone als groene schimmen, bewegend tussen de stenen. Na een mooi formaatje geland te hebben spot ik op een richel van ondiep naar diep een single die vreemd genoeg met de stroming mee zwemt, af en toe schuift hij het ondiepe op en zie je een tail. Ik werp een paar meter voor hem in, daar ik hem schuin van achter benader. Ik wacht en begin te strippen, de bone zie ik nu rechtstreeks op mij af komen en enkele tellen later een forse tik. Ik zet en voel gewicht, maar er komt geen run. De bone heeft gewoon niet in de gaten dat hij gehaakt is en zwemt op 15 meter afstand langs me heen. Ik spoel zo veel mogelijk lijn terug op de reel, ik weet wat Edwin nu denkt, en stamp op de bodem. De vis heeft het door en begint aan zijn run. De lijn zit op de spoel en alles gaat goed. De backing komt in zicht en na 3 runs kan ik mijn laatste bone van de trip landen. Wat een vis, zekers mijn PR en kogeltje rond. Helaas ben ik 40 meter van de kant verwijderd en zou ik door ondiep water moeten om een zelfontspannerfoto te maken. Edwin is te ver weg achter een surferloze(r) permit aan het jagen, dus ik besluit hem te onthaken en te laten gaan. Ik heb wel een meetlintje mee en meet hem voor mijzelf op: 59 cm neus-vork en 64 cm overall. Niet slecht na al dat gepruts van deze week. Dit was mijn vis. Het uurtje daarna heb ik nog achter een permit aangelopen en aangeworpen, maar meer dan een tikje kwam ik niet. Terug op Schiphol realiseer ik me dat precies over 8 weken ik hier weer op het vliegveld sta voor een zomervakantie met vriendin en waarschijnlijk gaat er wel een hengeltje de koffer in. To be continued… (spannend eindgeluid) Cheers, Brian Elward.
