Dit was ‘m, een prachtige regenboog uit het oostvoornse meer, de reis van 200km altijd meer dan waard, de reden waarom het me blijft trekken, al meer dan 15 jaar.
Eind jaren 90 kwam ik er voor het eerst. Toen er nog geen google maps was, tomtom, of andere elektronica. Met de kaart op de stoel naast me, rijdend langs de indrukwekkende industrie. Met minder files, dat dan weer wel. En nog steeds na 15 jaar blijft dat grote brakwater meer me boeien. Ieder jaar kom ik er wel een aantal keren. Het ene jaar meer dan het andere. Maar om de zoveel tijd is er die drang, om toch weer achter de forellen op het Ovm te gaan. Dit jaar was ik er nog niet geweest en met een drukke tijd voor de boeg zie ik het de komende tijd ook niet snel meer gebeuren. En alhoewel wilde vis een steeds belangrijker wordende begrip binnen m’n vliegvisserij vormt, ook al weer flink wat jaren, voelt de forel op het ovm wild aan. Uiteindelijk zijn het natuurlijk uitzetters. Maar wel uitzetters die bij lange na niet makkelijk zijn om te vangen. Het voelt als een kruising tussen wild en dressuur. Want laten we eerlijk zijn. De meest wilde forellen, die forellen die nog nooit een mens hebben gezien, zijn het meest makkelijk te vangen. Absoluut een charme. Maar ook dit heeft in mijn optiek een charme. Uitleggen kan ik het niet echt. Maar toch is het zo. De forel, klein uitgezet en ieder jaar slimmer, uitgroeiend naar grote formaten, dat blijft trekken. Een bonk spieren. Een staart waar je u tegen zegt. Enfin afgelopen dinsdag was het weer zover. De vrije dag van Brian. En samen spreken we af om een dag op het ovm te gaan vertoeven. Op zoek naar die grote….die de 7 weer eens goed laat krom buigen.
De dag begint lekker. Na het uitlaten van onze spaniel Abel, vertrek ik rond 6 uur richting Ovm. En ja hoor om 6.45 sta ik alweer in de file bij Nijkerk. Fijn is dat. Volgende keer nog maar vroeger weg dus. Via Beesd, waar de koffie klaarstaat en er net een roosterfish wordt gedrild op de tv, komen we uiteindelijk rond 9 uur aan. Het miezert een beetje en we besluiten te beginnen aan de kant van Oostvoorne. Brian begint met een streamertje van EP Fibers SE en ik heb er een stokje aan. Al snel zien we een paar vissen, maar dan valt het stil. Het is rustig. Te rustig. Ik zie nog een vis zwemmen, die gewoon rustig blijft en absoluut geen interesse toont in wat dan ook. Totdat hij mij ziet en weg is ie. En na pakweg 1,5 a 2 uur besluiten we een andere stek te gaan bezoeken. De nodige vissers hebben zich hier verzameld, maar ook hier is het rustig en we zien niks vangen.
Tijdens het nuttigen van wat chocola en extran breekt langzaam maar zeker een flauw zonnetje door. Gelijk zien we wat bibio’s op het water drijven, maar er gebeurt nog niks. Toch voelt het nu goed. En Brian blijft fanatiek met het streamertje door vissen, terwijl ik m’n favostokje eraan heb. Ze azen niet op bibio’s, dus we wachten nog even met de droge vlieg. En dan uit het niets, hangen. Kleintje. Uitzettertje, regenboog, die snel binnen is. Toch een fijn gevoel en niet veel later pakt Brian er ook 1 die net voor de kant lost. Na een minuutje of 15 krijg ik nog een mooie aanbeet, van duidelijk een iets grotere vis en dan is het over. De zon verdwijnt achter de wolken en het begint weer te regenen. Rond 15.30 uur vinden we het welletjes en besluiten een korte verlate lunchbreak bij de auto te houden. Even afstemmen what to do en rond 5en stappen we op een andere stek weer het water in. We lopen wat heen en weer, zien enkele vissen en dan gebeurt het. Zo’n moment die op m’n netvlies staat en niet snel vergeten zal worden. Dat wat het ovm zo mooi maakt en zo uniek. Prachtig gewoon.
De wind valt weg en dit deel is helemaal vlak. In de verte verlaat een groep vliegvissers het meer en Brian zie ik ongeduldig op pakweg 100 meter bij me vandaan in de houding van…hij ziet vis. En yep ik dus ook. Want het was zoals gezegd prachtig. Uit het niets ging het kolken om me heen. Her en der lagen wat bibio’s en die werden gretig gepakt. Wat een machtig gezicht en stuk voor stuk grote vissen. Soms nippend van de oppervlakte, soms een flinke kolk achterlatend. Unbelievable. De hele dag loop je rond en zie je een paar uitzetters en een aantal mooie vissen. Maar dit formaat? Das lang geleden. Echte grote jongens laten kolken achter waar je u tegen zegt. Met trillende handjes vervang ik het stokje voor m’n bibiovlieg en niet veel later werp ik naar een vis waarvan ik gok dat ze die kant op gaat. Dit spelletje gaat nog een tijdje door, de adrenaline giert door m’n lichaam en ik geniet van het moment. Elke keer weer een kans, een mogelijkheid. Toch slaat de twijfel toe, want van vroege jaren weet ik dat ze soms zeeeeer argwanend kunnen zijn naar je droge vlieg. Een kolk verschijnt bij m’n bibio, de neus komt boven, ik zie de kaak van een zeer groot mannetje. Even nipt hij de vlieg aan, voelt als het ware of hij niet gefopt wordt en weg is ie. Damn, slimme rakkers. En weer een worp naar een gigakolk. Ik zie de golf naar m’n vlieg en alhoewel de twijfel bij mij zeker aanwezig was, aarzelde de bow geen moment, een grote bek verschijnt en weg is m’n vlieg. Even wachten, een korte tik, Bam hangen, hjiiiiiiiii en daar gaat de lijn, whoejiiiiiiiiieeee schreeuw ik en Brian zie ik al gelijk kijken. De oppervlakte breekt open en daar gaat die, de lucht in, zowat een meter en wat een vis, wow! Langzaam loop ik in m’n enthousiasme al naar Brian toe, de vis drillend, een aantal minuten nu. En dan uit het niets, sjoep, wat een naar geluid is dat toch, de lijn valt slap en de vis is los, een prachtige jump achterlatend. %$^%$%^$%^$ Ik baal als een stekker en besef direct dat het lopen me toch wel deze vis heeft gekost. Dom, dom, dom. Kan mezelf voor de kop slaan en sta even een aantal minuten bij te komen.
Een flinke kolk maakt me weer wakker. De vlieg gecontroleerd, niks aan te zien, dus daar gaan we weer. Ondanks de losser geniet ik nog steeds. Dit is absoluut waarvoor we het doen en dit kon wel eens een heeeele mooie avond gaan worden. Een kwartier later krijg ik nog zo’n prachtige aanbeet, maar die mis ik falikant en dan is het gebeurd. De wind draait, steekt op, het gaat weer regenen en er is geen vis meer te zien. Tuurlijk proberen we het nog. Maar ze zijn er gewoonweg niet meer. Dit was het momentum en voor pakweg 30-45 minuten heeft het ovm laten zien hoe mooi het kan zijn. Ook Brian – die even later naar me toe kwam – had genoten. Helaas geen vis eraan gehad, maar er waren kansen en oo wat smaakt dit naar meer.
We besluiten rond 19 uur nog een andere stek te bezoeken, ik zie twee uizetters draaien en hoor later van Brian dat hij een uitzetter heeft gemist. Na pakweg 1,5 a 2 uur vinden we het welletjes, ondertussen is het iets over 21.00 uur en we zijn in dubio wat we gaan doen. Naar huis, mac pakken, of toch nog even. We hebben een paar korte mooie momenten beleefd, maar de vangsten zijn nou niet je van het. De hele dag stond in de planning en al snel bepalen we dat we toch nog even een andere stek bezoeken. Ze kunnen ons wat, knallen. We weten dat we maximaal nog een uurtje hebben alvorens het donker is, als we op de stek aankomen. Maar o wat is het prachtig. Ondertussen is de wind weer eens weggevallen en het meer ligt er hier helemaal vlak bij. Er is geen zon te bekennen, maar hier en daar zien we nu een kolkje verschijnen. Yes! Snel het water in en ja hoor niet veel later pak ik een uitzetter net onder de oppervlakte. Vervolgens mis ik er 1 (ze nibbelen eraan) en pakt Brian er ook 1. Hee een mooie beekforel geeft hij tegen me an. Maarrruh laat die foto maar zitten, we knallen door zegt ie nog. En ja hoor niet veel later ook een beekforelletje voor mij nu. Dan pakken we nog beiden een aantal uitzetters gericht vissend op de kolkjes, heerlijk om te doen. Tegen het donker aan zie ik op 25 meter voor me een mooie kolk verschijnen. Ik bedenk me geen moment en werp er naar toe. De vis aarzelt niet en Bam, het is hangen. Mooie vis roep ik tegen Brian, die me al gezien heeft en zowat naast me staat. Super zo’n maat, die toch een mooie vis laat lopen voor het genot van deze dril. Samen genieten we van de runs en na de vis terug te hebben gezet wordt het langzamerhand goed donker en besluiten we de dag af te sluiten. Wat een uurtje en wat was het genieten. Het is moelijk om te stoppen, maar om niet al te laat thuis te zijn moeten we gaan. De volgende dag roept het werk weer. En rond 1 uur kom ik dan eindelijk, ontzettend moe, maar voldaan weer thuis aan, waar Abel me een flinke knuffel geeft voordat ik snel het bedje in duik. Nagenietend van wederom een memorabele dag, val ik snel in slaap. Wat een dag, wat een dag!
Cheers, Edwin
Just gotta love it man!!!
Een zeer goede omschrijving waarom het OVM dan toch soms zich laat zien en weer genoeg om er tijden verliefd op te zijn.
Hier zit er nog zo een waarvoor het blijft trekken. Ciao!
Geweldig samengevat! Helaas mis ik dit jaar de bibiotijd, maar dat halen we in de zomer wel weer in!
prachtig verslag….ondanks soms blanken blijft dat water trekken….
grt. Cornelis
Mooi geschreven, alsof ik er zelf bij stond!
Tnx! Heb weeral zin om eens tot daar te rijden! Gr, Geert