Alhoewel de zeebaars nu echt in de planning staat, ist niet in Nederland, dan snel in Frankrijk. De snoek en snoekbaars eindelijk weer gezocht kan worden vanaf komend weekend, vanaf de kant, in de rivieren, of juist uit die heerlijke belly. Achter de grote roofbleien aan, die harde beuken, super, het kan allemaal weer, eindelijk. Maar voor nu nog ff vliegvissen op karper, omdat het zo’n ongelooflijk mooi spelletje is. Ik struin wat af de laatste weken. Veel met geweldige gasten die de masterclass hebben geboekt, maar soms ook zeker nog wel in mijn eentje, dat moet gewoon zo af en toe. Optimaal de adrenaline laten gieren, de spanning van die donkere schimmen, dan de teleurstelling van het misslaan, of het spooken van de vis, of dat kreng doet helemaal niks, zoals zo vaak, en dan de euforie! Hangen! Vliegvissen op karper, Geeeeewedlig.

Hierbij wat verhaaltjes bij een 2tal prachtige vissen van afgelopen week.

Torpedos.
De torpedos hebben toch wel een speciaal plekje gekregen, prachtvisserij met de vliegenlat. Deze specifieke schub foerageerde voor mijn voeten en was nog niet weggeschoten zoals 2 andere even daarvoor tijdens de wandeling langs de waterkant wel. En alhoewel ik naar de overzijde keek en tuurde, maakte het nu nog lastiger om ook mijn eigen zijde in de gaten te houden tijdens het lopen. Ogen tekort. En dan is daar die schim. Snel worpje, vis draait weg, nog een cast voor de neus, torpedo draait, ik zie hem gaan, adrenaline pompt en daar vliegt de indicator weg, hangen, aub niet mis dit keer, niet mis is het, dikke kolk, lijn vliegt eruit, vis knalt half jumpend door de oppervlakte, een prachtige dril, olaaaa lang leve het mooie weer!

De eerste zware karper van het seizoen, een echte polderspiegel.
De gele flank aan de overkant deed vermoeden dat het een spiegel betrof, maar dit formaat had ik niet verwacht. En zo eindigde een in eerste instantie zeer taaie middag met paaiende karpers die natuurlijk geen trek hadden, moeilijk te spotten karpers door de zon die niet echt door kwam en een misser van een dikke schub toch nog in een middag die ik niet vergeet. 3 stuks in een uurtje, dit was de zwaarste. Vliegvissen op karper, een moeilijk, vaak zeer frustrerend spelletje, kilometers lopen en dan is daar die verlossende tik op de indicator na de zoveelste worp op een schim. En dit was er weer eentje uit het boekje, 2 keer zag de spiegel niks en bij de derde worp, hangen!

Jooooo dan, groet, Edwin