Liefde. Daar waar het in dit leven allemaal om draait. Maar gadver wat was ik dit weekend ziek zeg, vanaf vrijdagmiddag deed m’n maag niet wat hij behoort te doen en dat is erg lang geleden dat ik ziek ben geweest, net nu er dit weekend weer eens gevist kan worden, pffff.
Vanochtend samen met het gezin heerlijk wezen wandelen op de veluwe, zoals zo vaak zondagsochtends. Geen sneeuw meer, koud is het nog wel en zowaar, het gaat redelijk, nog zeker niet fit, behoorlijk moe na een aantal stappen, maar wat is het fijn om weer zo buiten te zijn.
Ik ga het toch proberen, t’is nu rond 14.00 uur, nog 2,5 uur te gaan voor donker. Veel tijd is er niet, heb ook geen zin om een stuk te rijden. Gewoon wat uurtjes struinen in de achtertuin, kijken of er nog een snoekje gevangen kan worden, veel verwacht ik er niet van met de koude van afgelopen weken, sommige sloten zijn ook nog dicht, maar de polder mastenbroek dat gaat ‘m worden, de kou in!
Ik kom er al jaren, denk nu een jaartje of 20. Vroeger had ik er niet zoveel mee, een aantal sloten zijn zo bruin als koffie, de auto’s scheuren soms vlak langs je heen, maar langzaam maar zeker ga ik het meer en meer waarderen. Zeker zo in de winter met deze kou. T’is een stuk rustiger, het water is wat helderder, buizerds, torenvalken laten zich zien, net als de zilver en gewone reiger, doodaars, smienten en wat al niet meer, tis een drukke bezigheid zo en ieder jaar ga ik het meer waarderen, niet alleen om de mooie natuur als je het wilt zien, maar ook om de schatten die steeds meer worden prijsgegeven, en elk jaar komt er weer een nieuwe schat naar boven. Natuurlijk heb ik het dan over vissen, want dat is de reden dat ik er kom, geen gelul over heerlijk werpen en mooie natuur, natuurlijk leuke bijkomstigheden, maar ik wil snoeken vangen, het liefst zo groot en zoveel mogelijk.
Vorig jaar al enkele dikke 90tigers weten te pakken. Prachtige polder snoeken die garant staan voor een goed robbertje vechten aan de vliegenlat. Maar meestal zijn het toch 60 en 70tigers. Altijd is er die vraag: zouden er ook metersnoeken huizen? Tot vandaag geloofde ik het niet. En toen uit het niets, BOEM:
DE EP Pink Lady strikes again. Wat een vis qua lengte, maar nog meer qua gewicht. Na een mooi gevecht met diepe halen en een vliegenlat goed krom, pakte ik haar met de kieuwgreep……kanonne wat is ze dik!!
Hier klopt iets niet en al snel voel ik iets hard uit de buik steken. Ik bekijk big mama goed en sta perplex! Wat een omvang zeg! Dat beest kan gewoon de hele winter teren op datgeen wat er in deze buik zit. Echt wild is ze niet, maar als er dan een kracht explosie komt dan merk ik hoe sterk ze is, nauwelijks kan ik haar houden, wat een kracht. Ik open de bek om de pink lady te verwijderen en sta wederom perplex, krijg nou wat, ja hoor, vandaar. Er steekt een staart van een snoek uit haar keelgat waarbij ik deze toch zeker schat op een dikke 50tiger als het niet meer is, ongelooflijk. Tuurlijk ken ik de verhalen en ook ik heb wel eens een attack van een big mama gehad op een 60tiger die de streamer had gepakt. Maar een attack is nog wat anders dan daadwerkelijk in zo’n buik te zitten, nogmaals ongelooflijk.
Na snel wat fotootjes zet ik haar terug, de adrenaline giert nog steeds door me heen, ze is moe, wat wil je, zachtjes spreek ik haar toe, kom op dame en dan gelukkig na een minuutje komt er die ferme slag, weg is ze, mij vol adrenaline achterlatend in die koude polder. Met precies 1 meter m’n record in de polder. Dat had ik niet verwacht. Op groter water heb ik met de vliegenlat al enkele meterplus snoeken gevangen, niet ver erover heen, 1.03 is de grootste, maar deze dame is er weer 1 om in te lijsten, eentje die ik niet meer zal vergeten.
Nog even vis ik verder en met steeds meer genot rijd ik door de mastenbroeker heen, m’n thuiswater, die ik dacht zo goed te kennen, maar die weer eens een van haar geheimen heeft prijsgegeven, voor eventjes maar, wederom in de koude winter, de hollandse winter, wat houd ik ervan!
