En weer terug…its all about the Tuna.

Nou ja niet helemaal, want we zijn gewoon op gezinsvakantie geweest. Daar waar ik vreuger op ieder geschikt moment aan de waterkant stond, gezinsvakantie of niet, tijden veranderen. Met twee kids, 1 van een jaar en 1 van 3 is het een drukte van belang. Heerlijk. Op en top genieten aan het strand van de Middellandse Zee, of in de middag bij temperaturen van 30 graden met een heerlijk wijntje bij het zwembad. Zo gaan die dingen. Zoals m’n dochter van 3 het zo mooi omschreef de dag na terugkomst in Zwolle: Gaan we vandaag weer spelen, zwemmen, eten, spelen en dan moe met een verhaaltje uiteraard veel te laat in bed slapen? Zo waren de dagen. Weinig, zeer weinig vissen. Maar is er dan helemaal niet gevist? Jazeker wel. De eerste paar dagen de kust van de Middelandse zee in de avond geprobeerd. Prachtige vergezichten met de Pyreneen die in de zee uitmonden en de lichtjes in de verte op de bergen. Maar verder dan 1 aanbeet van vermoedleijk een zeebaars kwam ik niet. Tis hier toch anders dan in NL. 3 meter diep is niks met deze helderheid en het lijkt wel dat je alles in 10voud moet berekenen. pas bij 30 meter diep wordt het echt interessant om te bevissen, de vis haalt de vlieg wel. Rare gewaarwording!

De eerste week speelde de wind ons parten. Want er stond jaja een echte visdag in de planning met de boot van Samuel. Een lokale fransman, met een prachtboot, uitstekend geschikt voor het vliegvissen, en met 150pk erachter ook voor de verre tochten achter de tuna aan. Die visdag werd verplaatst naar onze 2de week vakantie. Tis niet anders, wachten dus. Niet erg zo met je meissie en de kids om je heen, heerlijk zelfs daar vertoeven met supertemperaturen. Echter langzaam kruipt het bloed toch…

En dus besluit ik op een warme middag maar eens in het 20km verderop grote meer wat bekend staat bij de karpervissers onder de naam la raho, de carpbollen te water te laten. Ik heb max 2,5 uur de tijd en met een half uur rijden houd ik dus 1,5 uur over, we zullen zien, zal wel niks zijn, praat ik mezelf moed in, kan het alleen maar meevallen….hehe, zo gaan die dingen.

Machtig meer, met een machtig utizicht, op de Pyreneen, sneeuw bovenop. Ff tijd voor mezelf, ook weer fijn. En rustig loop ik met de 8 naar de waterkant toe. Met deze temperaturen werd de afgelopen dagen al snel duidelijk dat de “normale” vliegenlijnen soms meer op spaghetti leken dan een echte lijn, dus de avond te voren had ik uit voorzorg al een airflo bonefish ridge wf8 erop gezet. En dat werkt uitstekend daar. De Cross 8 is gerigd en de eerste meters langs de oevers worden gecheckt. Apart water, aparte kleur en aan de andere kant van het meer zie ik in de verte hoge golven tegen de metershoge stenen muur knallen. Wat voornachtige visjes zwemmen in groepjes langs de oevers en dan…is dat een donkere schim? Even nader bekijken. Ja hoor, tis er 1. mooie karper. Gevolgd door nog 1. Tijd voor aktie.

De Carpbol Early girl wordt tussen de eerste en 2de schim gegooid. Even af laten zinken. En uit het niets draaien beide vissen naar de bol toe. kan m’n ogen niet geloven. Zal dit de eerste keer zijn dat er op deze manier hier wordt gevist zijn m’n gedachten. Gretige jongens zeg, dit moet raak worden. En ja hoor de beetverklikker spurt weg. Hoppaaaa hanguuh! De speedrunner rolt en rolt, de vis neemt meters lijn, is 30/00 fc wel dik genoeg, damn ik twijfel even of ik de karper kan houden, maar dan krijg ik toch grip op de vis, zo’n 40 a 50 meter uit de kant. Her en der zijn wat ondergelopen struiken, meer takken die geen welkome obstakels vormen. Een linke dril volgt, maar uiteindelijk land ik de prachtvis in m’n grote net. Zo die ging lekker. Ff snel wat fotootjes en weer terug. Alles staat klaar en het schieten kan beginnen. …. euh niet dus. De spiegelreflex weigert. ^%$%^$^& Met 22 pond en een unieke gouden kleur wil ik graag deze jongen op de foto hebben, maar het lukt voor geen meter. Ik probeer de camera nog aan de praat te krijgen, maar ze weigert. Kalote zeg, tis niet anders. En met een ferme staartslag, wat zijn ze toch wild hier, vertrekt m’n eerste 20pond plus karper (kleintjes zijn in het verleden genoeg gevangen op voorgaande vakanties maar dit is andere koek) de diepte in, toch wel een smile bij me achterlatend.

Ik probeer het kreng weer aan de praat te krijgen en met wat gedraai en drogen in de warme zon doet de camera het zowaar weer. De tijd begint wel te dringen want de jongste is straks wakker en dan wil ik op de camping zijn om daar weer verder te genieten van onze gezinsvakantie.

Dus hop snelheid geboden en knallen. De volgende schimmen tonen zich en ja hoor niet veel later is het weer raak. Machtig sterke vis die direct in de onderwaterstruiken zwemt, pats, alles eraf, shit.

Wil toch wel graag een mooie op de foto hebben, dus nog ff snel de boel om bouwen voor wat laatste worpen. En niet veel later is het weer raak. En wederom een gigasterke karper die zonder twijfel 60 meter lijn neemt. De dril duurt zeker meer dan 10 minuten, maar uiteindelijk ligt ze dan toch in het net. 28 pond golden bone, met een kop waar je u tegen zegt. beest gaat wild tekeer dus een aantal spetters op de lens kan ik niet voorkomen, maar wat is dit genieten zeg en even later rijd ik met een grote lach terug naar de camping. Aldaar begroet door de campinggasten en de vakantie vervolgd zijn weg.

De laatste week van de vakantie is aangebroken en eindelijk gaat de harde wind liggen. Tijd om samuel te contacten. De laatste dagen niet meer gevist, maar wel langzamerhand de tuna en bluefish equipment in order gemaakt. Aftma 15-16 en aftma 10 lat dus. Tijd voor een nieuwe wending en ja hoor maandag gaan we op pad. 4.30 uur staat de wekker en om 4.50 sluip ik stilletjes van de camping af die aan de haven gesitueerd is, waar samuel ook zijn boot heeft liggen, beter kan niet.

Iets voor 5en arriveer ik bij de boot. Samuel komt niet veel later aan rijden, perfect op de afgesproken tijd, we maken nu in het echie kennis met elkaar en al snel blijkt dat het klikt. We gooien de equipment erin, de vliegenlatten van mij en zijn spinning rods, het lichte werk voor zeebaars en de zware jongens voor de tuna. Nog even bijkletsen en de planning bepalen en dan varen we rond 6 uur uit met een zonsopkomst waar je u tegen zegt. Het is stil, de wind is totaal gaan liggen en de Middellandse zee is zo glad als een spiegel. Een waar paradijs zo, waar het vorige week nog metershoge golven waren is de rust weder gekeerd.

Al snel ben ik alles vergeten en stil van alles om me heen. We blazen de zee op. In eerste instantie op zoek naar zeebaars en bonito’s en later in de ochtend gaan we verder de zee op, tuna hunting. Van tevoren had ik al aangegeven dat zeebaars ditmaal niet op nummer 1 staat, bonito’s super, maar tuna dat lijkt me echt geweldig. Vele jaren terug heb ik aan de andere kant van Frankrijk ooit al eens kleintjes gevangen vanaf de kant bij St Trophez in de buurt, maar hier is het toch andere koek. Het zijn niet de hele grote bluefins die hier zwemmen, maar met een gemiddelde van 20-50kg en uitschieters van over de 100kg vind ik dit meer dan genoeg, hehe… niet wetende wat me te wachten staat en waar het uiteindelijk op uit draait vervolgen we onze weg.

We varen langs prachtige kusten met in eerste instantie nog grote stranden maar niet veel later de pyreneen die in zee uitmonden. Eerst maar eens kijken of we hier wat zeebaars, bonito’s of kleine barracuda’s zitten. Nu had Samuel me al wel aangegeven dat het voor de tuna, bluefish, leerfish en aanverwante eigenlijk geen goede tijd is. Je moet dan toch in September, Oktober of in April, Mei zijn. De kans is uitermate klein. Maar er is kans, altijd, en die pakken we als we er toch zijn.

Al genietend werp ik de 10 lat over 20 meter diepte de streamer de verte in. Even af laten zinken met de Airflo Big Game 400 zinktip lijn en strippen maar. Samuel vist afwisseld met een jigrod en casting rod naast me. Gaat perfect zo, maar geen vis laat zich zien. We trollen nog een stukje en stoppen waar we scholen vis zien op de fishfinder. Samuel vangt op 50 meter diepte een paar kleine mackerels en jacks. 1 keer krijgt hij een mooie aanbeet, maar helaas lostte deze tijdig.

Tijd voor een lunch in een prachtomgeving. Een voormalig piratenbaai vertelt hij me en zo babbelen we verder over voornamelijk vissen, zowel in deze omgeving, de tropen als in NL. Net als ik is ook hij al van kinds af aan bezeten met het virus en tja dan raak je eigenlijk niet uitgepraat. Stokbroodje erbij, koud biertje, gewoon top verzorgd. En dan…uit het niets.. in een ooghoek … zie ik vis opgejaagd worden. Bonito’s met zeker! Ietwat rozig, pakken we snel de boel bij elkaar en gaan we op jacht.

Maar waar we ook varen geen bonito’s meer te bekennen, zo snel ze er waren zo snel zijn ze ook weer verdwenen. En de ochtend komt op zijn einde. Het wordt tijd voor tuna zeggen we tegen elkaar. En met volgas gaan we de miles opzoeken op de verre oceaan.

Het is tijd voor bird hunting. De hummingbird is nu alleen van toepassing voor de dieptes en we varen al snel over 70-80 meter diep water. Nog geen birds te zien en de minuten verstrijken. Als we pakweg een uur varen zie ik wat in de verte. Samuel knikt en heeft ook het nodige gezien. Volspeed gaan we erop af.

Splash hoor ik samuel schreeuwen, one oclock. Ik zie niets en tuur super geconcentreerd de horizon af.
Niet veel later another one, yihaaaaaa. Ik heb nog steeds niets gezien behalve dat er wat meeuwen bijgekomen zijn. En dan.

Uit het niets, op pakweg 100 meter voor me.
Iets wat ik nooit meer zal vergeten.
Mijn eerste echte grote – zoals Sam het zo mooi zegt – splash. Tuuuunaaaaaaaaa
Wat een geweld, wat machtig en wat een beest. Around 60-70kg schreeuwt Sam, nice one!
We waren uit en wachten. Vol adrenaline heb ik de 15-16 gerigd. Toch gebeurd wat ik niet verwacht had. Er is tuna, manomanoman. Eigenlijk kan mijn dag al niet meer stuk. Tuna vangen is wellicht wel de holy grail, op de vlieg in het kwadraat. Oke we hebben dan nog de marlijn, maar bluefin tuna, met een zwemsnelheid van 30km per uur en een topsnelheid tijdens de dril van 70-80km per uur. ooo F *ck, waar ben ik aan begonnen?

En dan zien we daar waar we naar op zoek zijn. Beiden wijzen we tegelijkertijd naar dezelfde plek aan de horizon. Een slachtpartij. Dara wil je tussen zitten, daar moet je zijn en direct start sam de moter op volspeed om erachter aan te gaan. Ik zie het op grote afstand gedurende 10 sec. En dan is het over….over en uit. De moter wordt gestopt als we ongeveer op de plek arriveren. Er hangen nu uit het niets in eens 30 tot 40 meeuwen om ons heen. Door de costa kijk ik naar benee en zie een school anchovy of sardine die ik nog nooit heb gezien, alles ligt vol met prooivis. This is the moment. Het wordt stil. Beiden pompen we van adrenaline en staan we klaar in de startblokken. Het moet nu gebeuren!

Na 5 minuten in volle adrenaline klaar te staan kijken we elkaar aan en de twijfel slaat toe. Zijn ze weg vraag ik sam. Geen idee zegt ie. Maar de vogels gaan nu langzamerhand ook hun weg vervolgen. En dan begrijp ik wat het is met deze visserij. Je hebt maar 1 kans en dan zijn ze weg, als je een kans hebt.

Zoals er zo mooi wordt gezegd bij tuna. Eerst ga je ze zien. Dan krijg je je kans en vaak wordt deze verprutst en uiteindelijk na de nodige trips heb je ze verdient en mag het gebeuren. Het hoort er allemaal bij. Ik heb ze nu gezien, maar van mij mag het ook allemaal tegelijk hoor.

Dan zie ik ook wat men begrijpt. Binnen no time zien we verschillende grote tonijnen springen. Maar met die snelheden kun je never de nooit niet varen. Dat gaat zo snel, zo ongelooflijk snel, dat je alleen maar perplext staat. Tuurlijk proberen we het. Volgen springende tuna, volgen birds, maar dat ene slagveld, was er niet meer. En op 1 zwemmende tuna te vissen en een nog veel moeilijkere discipline. Laten we het nu eerst maar eens zo proberen. We varen nog wat en varen nog wat, vinden nog wat birds op de verre zee, maar het ebt langzaam weg en de dag is om 14 uur welletjes, tis mooi geweest. Ik heb het nu ervaren en man, man, man, wat een feest.

Op de vrijdagavond staat er nog een korte bootsessie op de planning en met een wind die is gaan liggen, is het wederom een prachtavond. Nu totaal op tonijn en viavia hoorden we dat er wat kleinere 15-30kg tuna waren gesignaleerd 20km verderop langs de kust, het hoeft niet altijd ver weg te zijn. Al trollend varen we er naartoe en tot 2 keer toe zien we in de verte een spanisch mackerel springen, maar er gebeurt niets. Totdat we…

In een hoek komen waar de zee sterke stromingen veroorzaakt. Het feest begint lijkt het wel. We zien 2 tuna’s springen, wat kleinere inderdaad en het gevoel is dat dit wel eens het avondje zou kunnen zijn. Uit het niets zien we nu veel meer vissen springen. Grotere en kleinere, maar kunnen moielijk traceren wat voor vis het is. En wat er dan gebeurd – de oceaan blijft je altijd verbazen – overal maanvissen van 70cm tot en met richting de 200cm, de hele zee lijkt vergeven van die rare rare beesten. Vissen is nauwelijks mogelijk – alhoewel sam al jiggend er 2 heeft gevangen ooit – maar bijzonder is het wel. De eerste geeft nog een oe en een aaa, de 2de verbaast je ook nog bij de derde beginnen we te lachen en bij de 200ste jump vinden we het welletjes. Nog even de grote oceaan opgezocht, maar het mocht niet baten. En vol gas terug naar de haven, warabij we nog een biertje doen even nakletsen en afspraken maken voor terugkomst in de goede periodes. Dan zijn er vele tuna jachtpartijen per dag en ik kan je zeggen….dit is zo verslavend, dat we dat zeker gaan meemaken. Sterker nog, nu 3 dagen thuis zit ik een beetje in een dip die me maar al te bekend voorkomt, maar welke ik absoluut niet had verwacht. Zeker niet na een gezinsvakantie welke absoluut top was. Een na tropendip, misschien wel erger. Zo’n dip, die we alleen kennen als je zeg eens 10 dagen achter de bones, tarpon of wat dan ook aangaat. Je terug in Nederland komt en het even allemaal moet laten bezinken en er achter komt hoe verslavend dat is. Natuurlijk is de visserij hier mooi, of het nu op ruizers, (ovm)bows, zeebaars, karper, snoek of wat dan ook is, maar eerlijk gezegd dit is andere koek. De macht van de zee, de macht van de tuna, het onverwachte, het magische.

Er is weer een nieuwe verslaving geboren enne er zijn nu plannen om in de goede periodes trips te gaan organiseren vanuit Dyckers met alle info, eventueel materiaal en aanverwante. Dus mocht er interesse zijn, dan kun je altijd info vragen, binnenkort meer…

Voor nu adieu, en tot snel aan de nederlandse waterkant!
Gr. Edwin