En dit is…waarvoor we het allemaal doen.

Al die kilometers rijden, klauteren, vallen en weer opstaan. Glijpartijen, blokken met flinke spleten ertussen waar je echt niet wilt uitglijden, schuine kades wat je bijna abseilen kunt noemen, of gewoon het strand, heerlijk is dat dan, of een paar kleine blokjes, maar vergis je niet, juist die kleine, makkelijk ogende blokjes zijn gevaarlijk, ze rollen zo onder je voeten weg. De zee, soms zo lief en rustig, de andere dag hard met golven, t’hoort er allemaal bij. Telkens weer nieuwe leaders opzetten, vastzitten, nog eens vastzitten, en nog eens maar, tot vloekend aan toe, ja ik heb Brian afgelopen sessie weer flink horen vloeken en hij was niet de enige… Soms lijken we wel gek, zo gek dat je in een toestand komt, ach wat kan het me allemaal schelen, ik knup er wel weer 1 aan, tis niet anders, eens moet die beuk komen.

En die beuk die kwam.

Enfin 4.20 uur ging de wekker afgelopen week. Ik heb weer eens een nachtje bij Brian en vriendin geslapen, want dat scheelt toch weer een uurtje. Top dat dat kan. Rond half 6 arriveren we aan zee. Een mooie zonsopkomst is het decor. We staan te popelen.

Met een 6 tal zeebaarzen tot tegen de 50 worden de eerste uren afgesloten. Ff rusten, kletsen, wat drinken, een banaantje eten en dan kunnen we weer.

De swung zit erin. Mooie verre worpen zijn nu het resultaat en er wordt lekker gevist met heerlijk weer. Niet al te warm, gewoon lekker, beetje wind, helder water, de omstandigheden zijn mooi. Strip, strip, een dikke beuk erop, zo zeg, grote vis, kan niet anders. Een stevig gevecht volgt en ja hoor de eerste echte vis van vandaag komt boven. Genieten. Brian komt aangesneld om wat – na wat later blijkt – prachtfoto’s te schieten. 69 cm is ze, niet al te dik nog, zilver van kleur, een prachtvis. We genieten. En terug mag ze, de diepte in.

Nog net bijgekomen van de mooie vangst, gaan de worpen weer richting horizon. Strip, strip, vast.
Huh? Hier vast?
Zo ver uit de kant?
Oeeeeiii en wat dan volgt, de een na de andere run.
M,n cross hoepel krom trekkend. Machtig wat is dit mooi. Wat een kracht. Alle zeilen moet ik bijzetten om de baars van de blokken af te houden. Ze weet als geen ander waar deze zich onder water bevinden en run na run zoekt ze de rotsen op. Voor mij is het blokken en blokken. Vol erin hangen, gebruik maken van de kracht van de stok en tegenhouden. Zover dat lukt.
En het lukt.
Eindelijk zie ik daar de eerste schim.
Holyyyy yes.
Een even later schep ik haar met m’n net.
Ze past er net in.
Een vreugdekreet volgt en Brian geniet mee.
Snelle fotosessie, even reanimeren, en ook deze prachtdame mag terug. Broedmachines zijn het. Zo belangrijk voor het nageslacht. 73cm, net geen PR, maar dik dat ze was, wat mooi.

Nu is het brians beurt. Na pakweg een kwartier hoor ik hem naast me schreeuwen. Daar staand met een Cross 8 zo krom zoals ik deze niet vaak heb gezien. Run, na run neemt de zeebaars. Niet te houden. Gewoonweg niet te houden. Zo sterk. En dan, plots staat de hengel recht. Los, een tierende Brian achterlatend. Ik neem even afstand. Dit was zijn vis. En groot was ze. Met zeker. Een zeebaars kan megahard strijden, ook kleintjes, soms weet je het gewoon niet, maar aan de run, de massa die erachter zit en de ervaring van de afgelopen 7 a 8 jaar, dit was er zo 1, helaas, het mocht niet zo zijn. De dag verloopt verder toch super. Maatje Otting sluit nog aan, pakt ook een aantal mooie vissen en wij vangen ook gewoon fijn door. Niet echt gekkenwerk, maar wel af en toe een zeebaars. En met een zonsondergang, een biertje in de hand en wat tailende harders op de voorgrond sluiten we gedrieen de dag af. Twas er weer zo 1, eentje om niet te vergeten, what a day! Gr. Edwin

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *