Blown away, what a beautiful day, Big Mama time!

Dinsdag 3 januari 2012. Wat een weer, wat een weer. Windkracht 8, regen, regen en nog eens regen, stijgend water, hoosbuien en we hebben een afspraak staan. Brian, Paul en ik. Een dag snoeken en natuurlijk gaan we. Rond half 11 staan we met z’n 3en aan de waterkant. De #8 blijft in de auto, met onze tienen lopen we naar de waterkant. Dit is het echte werk. Een giga open vlakte voor ons. De wind knalt erover heen. Overweldigend. Ik wil wat tegen Paul zeggen, maar het lukt me niet, snak naar adem, pfffff. Niet veel later knalt de intermediate met een vette EP Streamer tegen de wind in, voor zover het lukt, het is zoeken naar een rustig moment om de lijn weg te zetten, anders plopt de streamer voor m’n neus neer, wat een weer, wat een weer.

Uitrustend in de middag pauze, kapot zijn we…

Droogwaaien

En daar staan we dan, gedrieën, op zoek naar Big Mama’s. De golven knallen tegen de kant aan, overal geluid en toch weer niet. Als de streamer dan op diepte is, wordt deze traag binnen gehaald, met korte felle tikken, in de zone, droom ik weg, ik kijk om me heen, zie Paul naar Brian lopen, een snoek van rond de 70cm wordt snel onthaakt en even later weer teruggezet in z’n element, hanguh, das nummer 1, de duimen gaan de lucht in, hoppa. Kijk dat geeft de burger moed. En weer probeer ik de lijn tegen die harde wind in te knallen. De HighTide 10 is een uitkomst, met de 8 is het geen doen. Nu eigenlijk ook niet, maar we rammen door.

In m’n ooghoek zie ik Brian naar me toe komen. Op pakweg 20 meter afstand smijt hij z’n streamer langs een mooie rietkraag. Een flinke haal, nog een, BAM, Hangen! Z’n tien staat zo krom als een hoepel, het gevecht kan beginnen. Snel ren ik toe, das een beste maat, een heeeeele beste! Na een mooie dril op de reel grijpt hij haar uit het water, snel op de kant. Heb je een centimeter bij je? Nope, jij dan? Nee ook niet. Ondertussen is Paul ook aan komen rennen, genietend van de big smiles. Eeeuh en jij Paul, nope, shit, nou ja foto langs de hengel en thuis meten dan maar. Eind 90? Metervis? We weten het niet exact. Maar ooo wat is Big Mama 1 dik, wat een massief lichaam, een prachtig beest. Een snelle fotosessie, uiteraard de release en de handen worden geschud, top! In ieder geval de zwaarste snoek die ik gevangen heb zegt Brain nog. We zullen zien…

We raggen nog een uur door, maar geen snoek laat zich zien. Tijd voor een middagpauze met koffie, broodjes en chocola. In de luwte van de auto. Anders is het geen doen. En daar gaan de verhalen weer. Altijd mooi om zo met gelijkgestemden te zijn en aangezien Paul sinds vorig jaar ook het tropenvirus heeft te pakken, is het al snel duidelijk waar de gesprekken heen gaan. Tijd om weer te gaan snoeken gasten, zeg ik, anders blijven we de hele middag hier, o ja, hoor ik, hehe, daar gaan we weer!

Eindelijk is de worp zoals ik wil, op een mooie afstand, af laten zinken die boel, en we kunnen. Na enkele tikken is daar uit het niets dan eindelijk die langverwachte aanbeet. Ik bedenk me geen moment en geef een flinke ruk aan m’n vliegenlijn, direct gevolgd door een korte felle tik met de vliegenlat. Yiiiiihaaaaaa, de tien staat prachtig krom. Ik loop me daar toch een partij te juichen tijdens een machtige dril. Maar de heren zien niks, de harde wind dooft het geluid langzaam weg. Ik geniet op en top, maar besef me tegelijkertijd dat het hier lastig landen wordt zo. Geen gemakkelijke plek. En weer een schreeuw richting m’n maten. Ja hoor, ik zie Brian op kijken, hij heeft het gezien, gelukkig maar, niet veel later gevolgd door Paul, beiden komen ze aanrennen, top zulke maten! En de eerste flank laat zich nu ook zien, Big Mama 2, yesssss. Brian loopt nu te schieten en Paul helpt me bij het landen. Alles gaat super en daar is ze dan….

Twee van de drie lopen met een big smile rond. Maar het is nog niet afgelopen. Want nu is Brian weer aan de beurt. Er zit wel weer een flinke tijd tussen. maar een volgende prachtige Big Mama laat zich zien, wat een dag, wat een dag.

En langzaam maar zeker komt er een einde aan deze bijzondere dag, die wordt afgesloten met een hoosbui waar je u tegen zegt. Uiteindelijk hebben we de maten van de 3 Big Mama’s weten te achterhalen. De gewichten waren echt ongelooflijk, wat waren ze dik. De lengtes betekende 2 keer een PR voor Brian, 99 en 100cm en een evenaring voor mij van m’n PR van 103cm, echter deze vis was zoveel zwaarder dan m’n oude PR dat ik hier nu, tijdens dit schrijven, bijna anderhalve dag na dato nog steeds met een big smile rondloop. Enne zo zie je maar de ene dag is het goed, zoals Paul die onlangs z’n PR verbeterde met een prachtige snoek van 109cm en de andere dag is de ander aan de beurt. Het is een kwestie van doorzetten, gaan wanneer je kunt gaan en bovenal genieten! Dank Brian, dank Paul, voor wederom een onvergetelijke dag. Pike on the fly in Nederland, wat is dit toch gaaf. Blown away, what a beautiful day, Big Mama time! En hier nog wat fotootjes om het af te maken. Cheers, Edwin – Team Dyckers

10 thoughts on “Blown away, what a beautiful day, Big Mama time!

  1. perr says:

    Holy crap guy’s…

    Dat zijn nog eens lekkere meiden…..fantastisch mannen

    Waar kan ik inschrijven voor die guided tours……LOL

    Ik hoop dit weekend ook weer wat fat chicks te haken.

    Have fun..

    Perr

  2. Thibault says:

    Watcha !!! Is it necessary to wish you a happy new year ?? What some beast guys. Same weather in western France during 2 weeks. I thinking seiously about having a breaking and go catch a winter big mama too.

    Continue to take fun Dyckers team

  3. Martin Rolfes says:

    Niet normaal!!!!! Keihard gewerkt met een super resultaat!!!! One day to remember……
    Tuurlijk ga je vissen met dat weer, dat snapt iedereen….

    Beste wensen, beste mensen!!!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *