De langverwachte Beer, eindelijk.

Al jaren hebben we het erover. Waar blijft die 70 plusser of wie weet ooit die 80 of jaja 90plusser. Maar ik heb geen 90plusser op een foto gezien de laatste jaren, enkele 80plussers gevangen bij wrakken, enkelen ook vanaf de kant, veelal westerschelde en een paar 70plussers, dat was het dan. Zeker niet veel door vliegvissers. Ze zullen er vast en zeker wel zijn, die beren, het moet! Maar niet gezien door ons. Toch komt het regelmatig ter sprake. De echte beren. De beukers. De blokkenvluchters en de runners. Vorig jaar had ik een paar aanbeten die er in een streep vandoor gingen. Zou dat? Dit jaar nu een 2tal echte missers waarvan ik het gevoel had, dat zou wel eens een echte beer kunnen zijn. Zo’n zilveren bak waar je u tegen zegt en die je met knikkende knieen staat te drillen in de hoop hem even op de foto te kunnen zetten. Want terug gaan ze met zeker, zo belangrijk voor het zeebaars nageslacht, dergelijke maten. Echter het blijft bij dromen.

Dit jaar al de nodige 60plussers gevangen, tot 69cm aan toe, het seizoen kan eigenlijk al niet meer stuk. Prachtaantallen en vele grote vissen. Super toch. Maar ja daar is die drang…die drang naar die droom hierboven. En alhoewel de berichten de laatste anderhalve week niet al te best zijn, menigeen draagt de grote hoeveelheden zwemkrab aan en dat zou zo maar eens waar kunnen zijn, een makkelijker hapje bestaat er momenteel niet voor de zeebaars. Toch is er die aanwezige drang.

Dus gisteren de boel snel afgerond, de belangrijkste zaken verricht, de enveloppen en pakketten de deur uit gedaan, de avond ervoor nog in de nacht vliegen voor klanten lopen te binden, dank, toch altijd fijn om te zien en te horen dat er zoveel plezier aan beleefd wordt, maar om 11 uur in de ochtend vind ik het welletjes. Het is mooi zo. Nog even snel m’n maatje uitlaten, dikke zoen voor m’n kids, meissie en hop iets voor 12 is het te tijd om te gaan…

Ik heb wat nieuwe stekken in de planning. Dus dat betekent weer pionieren. Zoeken hoe de stromingen lopen. Waar bevinden zich de blokken. De oesterbanken. Zit er prooivis. Staat er genoeg stroming. Is het zeebaarsgebied? We zullen zien.

Na een uur harken op stek 1 vind ik het welletjes. Potentie is er, dat zeker, maar buiten de nodige flinke harders, wat schooltjes sandeels en een jagende baars zie ik niets. Nou ja niets, er valt dus altijd wat te beleven in dat soms toch wel kraakheldere water en ik geniet. Er is zoveel te ontdekken voor me. En ondanks dat ik er al 10 jaar kom, blijft het een groot ontdekkingstocht, met telkens weer nieuwe opties en mogelijkheden. Prachtig.

Hop naar stek 2. ooo wat loopt de stroming lekker hier. Kzie ook gelijk wat prooivis, dit voelt goed. Kan niet anders dan…

Niet dus. Na een uur vissen zonder aanbeet, word ik weer eens op de proef gesteld. De gasten, maten hadden gelijk, tis slecht momenteel.

En dan toch altijd weer uit het niets BAM, een korte felle tik kondigt de eerste zeebaars aan. Een scholenbaarsje die vecht voor wat ie waard is. Mooi man, hoe sterk en fel ze zijn zo rond de 40cm. Eindelijk van de 0 af, gelukkig, een prettig gevoel.

Je vist dan wat lekkerder en na het gehark van de laatste 2 uur lijk ik in de belangrijke “zone” te komen. We hebben het er vaak over. Eigenlijk totaal onderbelicht in de (vlieg)visserij, maar o zo belangrijk. Bij o.a. het zeebaarsvliegvissen waar alles perfect in orde moet zijn, is die zone het verschil tussen vangen en niet vangen. Doorzetten of afhaken. Afzien of genieten. het hoort er allemaal bij. En het voelt goed. Stek 2 is niks meer en vol goede moed ga ik naar stek 3. Vis daar een half uurtje, krijg een mooie beuk, vang weer een veertiger, maar daar blijft het bij. Nog pakweg 2,5 uur te gaan en dan is het gedaan.

Ik besluit om nog een andere stek aan te doen. Heb toch het idee dat er meer in kan zitten. Maar ben tevreden. Het is even rijden, maar bij aankomst ziet het er goed uit. Mooi helder water, goede stromingen en we gaan los.

Ach man, dit kan niet missen toch?
En nee het kan niet missen. Na enkele worpen los ik een mooie ruk. Onoplettendheid, te laat, shit. Snel door en gaan weer. De lijn knalt richting horizon. Even laten afzinken. Strip, strip, BAM, hangen! Yes, mooie beuk, goede vis, mooie dril en de eerste eind 40tiger van vandaag is een feit. Altijd mooi die maten. Snel wat fotootjes en we gaan weer. Na een kwartiertje hetzelfde verhaal, nummer 4 van vandaag, top!

Even verplaatsen, wat streamers verliezen, ik ken de stek niet al te goed. Zit regelmatig vast. Hoort erbij. Strip, strip, strip, en zo gaan we door. Ik zie de oranje stukken van de lijn wederom verschijnen voor de zoveelste keer vandaag, zit in de zone, strip rustig verder, maar nu vlak voor de kant, BAM, dikke beuk, direct wat lijn en de vis wil de blokken in. Kijk dit zijn ze. Toch wel groter, dat voel je aan alles. En even later snel voor de foto, meten, 60cm, mooie vis, nog niet al te dik en terug mag ze weer. Topdag, zo uit het niets toch weer. 5 zeebaarzen op de streamer, niks mis mee.

Nog een uurtje te gaan ofzo, maar vind het eigenlijk wel welletjes. Twijfel om nog door te gaan. Geniet van de omgeving. Ondanks de bedrijvigheid. Er valt altijd wat te zien in deze 24 uurs economie. Harde werkers, snelle boten, grote containerschepen. Daar waar ik in het verre verleden wel eens dacht, wat mot ik hier in hemelsnaam, zie ik nu ook de schoonheden en het is werkelijk waar ongelooflijk hoeveel natuur er te vinden is. Niet alleen onder water, maar ook bovenwater met talloze roofvogelsoorten en wat al niet meer. BAAAAAAAAAAAM, wat was dat?

Ik schrik me werkelijk waar te pletter, sta perplext wat er gebeurt, zie m’n o zo geliefde Cross #8 krom staan zoals die niet vaak heeft gestaan, vraag me af wat er aan de hand is, en begrijp het dan. Manmanman.

Die Cross die al het nodige te verduren heeft gehad. De grootwatersnoeken met de beuken erop, de spurts van die bones, de runs van karpers, maar dit? De hengel lijkt te piepen en te kraken, wat is dit? Het zal ook met de stek te maken hebben, want het stroomt flink. En de vis neemt een run tot in de backing, staat vervolgens stil ergens in de diepte, ik ros en trek, geen beweging, shitshitshit, een rots?, Ergens langs heen? In volle kracht zit ik er nu op en er komt geen beweging in. Super, ik geniet, maar ben bang tegelijk. Bang om wat er aan zit, niet te kunnen zien, geen idee te hebben wat. En dan komt er beweging in, langzaam maar zeker, krijg ik wat controle. Denk ik. Nee hoor, weer een run. Nu naar de blokken rechts van me. De beer weet precies waar hij huist en waar die moet zijn. In volle macht probeer ik ‘m van de blokken te houden. En langzaam maar zeker lukt het. Nog een spurt naar de oppervlakte en dan weet je het. Eindelijk. Wat een zeebaars, wat een beest. Nu is het zwaarste deel gestreden. En er zijn nog wat linke situaties bij de kant, wat ben ik weer blij met m’n net, en de 40/00 fluorocarbon. Maar na pakweg 8-10 minuten ligt m’n PR – naar wat later blijkt – dan toch in het net. 74cm maar vooral het gewicht en de dikte doen me staren als een idoot en blij zijn als een kind. Een prachtafsluiter van een prachtdag aan zee. Dit verveelt nooit.

Cheers, Edwin