De prachtige flats, bonefish, de eerste stappen…

En daar sta je dan, 7 uur in de ochtend, kijkend over die grote vlakte, zie ik wat tailen, zijn ze er, de eerste stappen in dat heerlijke warme water, ietwat onwennig, maar wat voelt dit weer goed!

T’is voor mij al weer een tijd geleden dat ik m’n laatste bonefish gevangen heb en ik kan niet wachten. Na het geweldige welkomstcomité en een koud biertje wordt het langzaam licht. Brian, Sander en HJ zijn hier al enkele dagen als ik arriveer op het vliegveld alwaar ze me om 5 uur in de ochtend ophalen, top! Vanwege drukke werkzaamheden kan ik niet de gehele 16daagse trip aansluiten bij de mannen en is er besloten om de tussenliggende 10 dagen aan te haken. Gelukkig heb ik in de nachtvlucht kunnen slapen en groot is m’n verbazing als ik bij het kleine aankomsthalletje alledrie de heren uiteindelijk zie staan. Half slaapdronken blijk ik wel een flamingo met Dyckers welkomstbord, een drukbezigzijnde video-opnemende Brian en enkele mooie vrouwen te hebben gemist, maar daar zitten ze dan. Heerlijk languit aan een tafeltje in een hoek van de hal met kleine pretoogjes en een flesje bier op de tafel me aan te staren, 5 uur in de ochtend, de gekken, het feest kan beginnen!

Niet veel later lopen we over de flats. Wat is het genieten zo. Eindelijk kan ik weer los. Misschien wel de mooiste visserij op deze aardbol. Zo simpel, maar toch zo moeilijk. Een 8 hengel, drijvende tropenlijn, reel met uitstekende slip, doosje boneshrimps, paar leadertjes, polaroid, buff, en nog wat spulletjes, thats all. Meer heb je niet nodig. (in een later artikel zal ik terugkomen op de gebruikte materialen en de meest succesvolle vliegen) Ik kan niet wachten. En de eerste dagen maak ik voor mezelf niet eens de tijd om de video erbij te pakken. Soms nog wel de spiegelreflex, maar meestal draait het gewoon om het vissen, juist…het geweldige vissen op dat – vaak helemaal niet zo grote, maar o zo sterke – zilverachtige visje, waar we lange reizen voor moeten maken, waar menig huwelijk door kapot is gegaan, waar je soms al zwetend ‘s nachts van wakker wordt, waarvan je soms denkt, is dit nu wat of toch een stukje koraal, nee t’is koraal, je maakt een volgende stap, rats en weg is de bone, een dikke boeggolf achterlatend tezamen met een flinke vloek.

Zoals gezegd we zijn met z’n 4en, een goed gezelschap en tijdens de korte ontmoeting wisten de heren me al te vertellen dat er de nodige bones zijn gevangen. Als ik me niet vergis Sander 7, Brian 4 en HJ die niet telt ook zo rond hetzelfde getal als Brian. Ik had vantevoren al besloten om ditmaal wel de bones te tellen – als er überhaupt wat gevangen wordt – gewoon voor de statistieken, Sander doet met me mee. Enfin en ik kan u zeggen, het ging lekker, hehe.

Maar zoals altijd was er weer die bekende zin, je had hier gister moeten zijn, zei Brian nog. Want het water was zakkende en springtij was net geweest, achteraf gezien erg belangrijk voor de vangsten. Pech, ik kan er niet mee zitten. Geniet op en top in deze omgeving. En al snel ga ik alleen de grote vlaktes verkennen. Er is niks mooier dan dat. Mag graag met maten vissen, goed gezelschap en delen. Maar dat kan vanavond ook. Ik wil nu echt kijken of het me weer gaat lukken, hoe gaat het spotten, zijn er tailers te zien, of die kleine schaduwtjes die zo $%^$^$% moeilijk te zien zijn.

Brian maakt nog snel een foto van me….en hop de vlakte op!

De eerste 100 meter zie ik geen bal, heb wel het gevoel dat er soms oogjes me aankijken, moet nog in de modus komen. En dan uit een hoekje zie ik een schooltje snappers, mooi om te zien. Ongelooflijk wat er zo leeft op de flats. In eerste instantie lijkt er niks te leven, geen vis te zwemmen, laat staan bones. Maar dan – eindelijk – zie ik een schaduw op pakweg 30 meter van me vandaan m’n kant opkomen. Ineengedoken werp ik richting vis. Ff de vlieg af laten zinken en 2 rukjes geven, stofwolkjes creëren is de gedachte, even wachten, en ja hoor de bone maakt een move m’n kant op. Knikkende knieen, alles snel controleren, geen lijn om de reel, in de voeten, of ergens anders waar het achter kan hangen…ik geef nog 2 korte rukken en dan knalt de lijn m’n hand uit, oef dit was ik even vergeten, wat een snelheid, sjiiiiiiiiiiiiipppp en daar gaat de reel al in a slit of a second, hangen, yihaaaaaa.

En dan een doffe tik, slappe hengel, los………krijg nou wat, wat ging hier fout? Dacht dat ik alles goed deed, de bone dacht er echter anders over. Hoe ken dit nu? Snap er niks van en gedesillusioneerd sta ik daar in m’n eentje, knikkende knietjes, trillende handen, met niks, helemaal niks.

Dit gebeurt me nog een keer, wat zeg ik gedurende de 10daagse trip vele keren, het hoort erbij, maar toch, gelukkig weet ik na een aantal dagen de missers te minimaliseren. maar ja dat ene koraal, lijn om de reelslinger, achter het knoopje, of gewoon uit het niets, het zijn allemaal zaken waarmee je te maken krijgt.

Ik zie 3 schimmen, ditmaal gaat alles goed, tijdens de dril sla ik toch ook nog 2 a 3 keer aan, en uiteindelijk ligt ze dan in m’n handen, wat een mooi beest is het toch.

En zo gaan de vangsten langzaam maar zeker omhoog, hierover later meer, nu even wat fotootjes, tot laters!!

Gr. Edwin