Een van de meest memorabele momenten ever, punt.

Een van de meest memorabele momenten, punt.
Het zal pakweg 11 uur in de ochtend zijn geweest als we met z’n 4en langs de “milkflat” lopen richting de plek waar we willen starten. En lopen dat hebben we gedaan in deze dagen, kilometers, de druppels gutsen van de gezichten, er wordt weinig meer gezegd, er is een missie gaande en dat is bone, voor de rest doodmoe, van de drank de avond tevoren, de babbels in de vroege ochtend, vroeg eruit, klokslag 6 uur, een nieuwe dag. Er zijn al wel weer de nodige bones gevangen, maar het is niet top. We komen samen en besluiten gezamenlijk naar een andere stek te lopen, een flinke wandeling…ach ja what else.

Plotsklaps valt de wind weg weg. Buiten wat vogels horen we behalve het gesjok van ons, stap voor stap door de hitte, langs het water niks meer. Maar met het wegvallen van de wind – wat nog niet eerder was voorgekomen gedurende de trip – gaan de kopjes de lucht in. Er wordt getuurd. Over het water, opperste concentratie. Er heerst stilte.

Niet veel later besluit de eerste het water in te stappen. Ik waag het erop, zegt ie nog. Er heerst zo’n gevoel van, dit is het moment, ditmoeten we pakken en ja hoor het duurt niet lang voordat we 1 voor 1 met ongeveer 40 meter tussen elkaar in het water in stappen. Er wordt niks gezegd, het is muisstil, verstoord door het gekrijs van een kleine groepje flamingo’s die op zoek gaat naar andere oorden.

Als een rijtje manouvreren we over de kniediepe milky flat. Ongelooflijk prachtig water. Vorige bezoeken maakten ons duidelijk dat het moeilijk water is. Helder, maar zo spierwit, dat je eigenlijk na 5 meter al het complete zicht kwijt bent. En dat terwijl als je naar beneden kijkt het water gewoon helder is. Mysterieus, onheilspellend en wonderschoon. Dat beseffen we ons nu allemaal. Ineengekropen sluipen we over de flat heen. Overal waar je kijkt is het water spiegelglad, geen rimpeling te bekennen, maar iets …. er is iets…

Wat ons allemaal zegt dat er vis zit, bones, big bones…het ruikt gewoon naar bone, kan niet missen. Na pakweg 10 minuten zie ik HJ die rechtsvoor me staat op 60 meter de eerste worpen maken. Een piepklein staartje verraad een tail. Er zit vis. Helaas lukt het hem niet om de bone te pakken.

Toch geeft dit de burger moed en uiterst voorzichtig sluipen we verder. Als zijnde een commandogroep over een vlakte. Ik kijk om me heen. Zie de heren gespannen aan het kijken naar aanwezige vis. Tailers, schaduwen, kleine rimpelingen, het maakt niet uit. Als er maar iets verraad dat de vis er zit. Wat een machtig moment, zo in die stilte, er is niks mooier dan dit besef ik en sla het gebeuren in me op. Kijk om me heen, kort uit m’n concentratie en geniet, neem een slok water, steek een peuk op en observeer, Sander zie ik verderop hetzelfde doen, kortstondig kijken we elkaar aan, de ogen zie ik sprankelen, mooi.

Even verderop zie ik de eerste gestalten van een wierbed, altijd een goede spot in een zanderige vlakte. Dikke kans dat er een of meerdere bones rondzwemmen. De concentratie gaat omhoog, de stappen worden nog voorzichtiger en zonder ervoor te zorgen dat ik enige trilling veroorzaak, sluip ik richting wierbed.

Daar langs het randje, op 15 meter, beter is het zicht hier niet, lijken wat plukjes zeer langzaam te bewegen. Zal het bone zijn? Of vergis ik me met die scherpe felle zon? Ik twijfel. What to do….
Besluit de lijn toch weg te zetten, geef 2 rukken, voel een flinke ruk, bam hangen! Wat een moment, de mannen kijken me an en op gepaste afstand is het genieten. De rust is doorbroken, de lijn knalt eruit. Hard gaat de vis weer, zo hard zoals alleen bone dat kan doen. De #8 staat goed krom, de backing laat zich zien. Niet veel, 20 ,30 meter max, maar wat een moment, in de stilte, over die vlakte, met je maten…even houd ik de machtige vis vast en dan mag ze snel terug.

Een kwartierje later is Brian die rechts van me staat aan de beurt, een prachtige vis, snel loop ik er naar toe, even wat foototjes maken, een schouderklop en daar gaan we weer. Zo gaat het nog een uurtje door, dan wakkert de wind weer aan, zien we weinig meer en is het momentum weg.

Dit vergeet ik niet snel. Dit is een van m’n meest memorabele momenten ever, punt.
Edwin