Tropics 2012 (2)

De aftrap. Tja waar beginnen we. Er gaan meerdere verslagen komen. Hier de eerste van mijn kant. Ik kan het hebben over het geweldige gezelschap van de tezamen 4 ervaren oude rotten Brian, Sander aka Arubaman, HJ (Henk Jan), en de 2 “tropenbeginners” onze huisbelg Tom en Dick aka lippie, het goede eten, vaak zelf klaargemaakt, de topavonden stappen waar de drank rijk vloeide en er op een gegeven moment spontaan gedanst werd, het heerlijke warme zoute water, de prachtige natuur, de schildpadden, de grote kleurenrijkdom aan verschillende vissen, die enorme grouper, of die barra van dik, maar dan ook dik over de meter die de laatste dag even nieuwsgierig bij me langszij kwam, magisch beest, de flamingo’s, de soms werkelijk onherkenbare schimmen, he dick zie je hem, op 4 meter voor ons, zo dichtbij? Ik zie het niet, ik zie het niet, ik hoor het Dick nog zo zeggen. Soms is het makkelijk het vliegvissen op bone, maar evenzo veel keren is het gewoonweg ongelooflijk moeilijk, zeker de groten. Ervaren dat zijn we, zijn we ook wel achtergekomen met ditmaal de beginners bij ons. Zonder proberen arrogant over te komen, kennen we de klappen van de zweep. De teleurstellingen van grote bones die gewoon dwars door de lijn gaan, of de spooky ones. Je moet agressief zijn, snel vissen, snel lijn oppakken en weer knallen. Elke kans is er 1 en die moet je pakken, zo snel mogelijk. Daar zit vaak de clue, en dan beheersing. Daar zat ook het verschil. Let wel een verschil tussen wel of niet vangen, zoals Tom het zo mooi omschreef, zeker geen beginner qua vliegvissen, perfecte caster zelfs, maar in de tropen, dit is andere koek, tzit ‘m in de finesse zei hij en dan op z’n prachtig belgs. En hij had gelijk.

Het herkennen van bonefish is ook zo’n factor. Het laatste uurtje voor donker met de prachtige vlaggetjes van de tailers is ongekend. Maar niet de moeilijkste visserij om eerlijk te zijn, wel super om te doen. Maar dan hebben we nog de dag van 6 uur sochtends tot pakweg 6 uur savonds. (rond 19.00 – 19.30 is het donker) en dan zie je de tailers vaak niet. Het herkennen van muds, pufjes, of de prachtige schimmen. Allemaal onderdelen om succesvol op bonefish te vliegvissen. En ieder moment van de dag op een andere stek kan het weer verschillend zijn. Soms zitten ze er ook gewoon niet. Vaak vonden we ze wel. Want we hebben bone gevangen, veel en zeker mooie maten er tussen.

Ik kan het hebben over de geweldige visuren met de mannen, of juist alleen over die oneindige vlaktes. Samen met Brian in het melkachtige witte water, zeer spooky, de harde wind over ons kop, en bijna blind van de scherpe zon. Of die laatste schreeuw van hem met een PR bone kop vorktail (de staart tellen we niet mee) van 59cm. Of samen met Sander op pad, op zoek naar ongelopen paden, heerlijk en dan die megatails van mega mega grote bonefish. Het water doorkuisend door diepe leemachtige smerige derry, waar je tot je middel inzakt. Dan is daar toch die beloning, van korte duur welteverstaan, allebei een aanbeet van jewelste, zo ongelooflijk hard en snel, niet te houden en beiden Pang, los, we stonden elkaar aan te kijken met open mond, dat moment vergeet ik nooit meer. Of samen met HJ in het diepere water, scholen zoeken, de schimmen, meters maken, en dan plots zien we ze, aanwijzingen geven aan elkaar, op 20 meter, links van je, groep 10 bones, even later Hangen bij HJ en vice versa, 15 meter klein groepje, komt jouw kant op zegt ie nog tegen me, even later hangen. Teamwork op en top en wat was dat super. Net als het op sleeptouw nemen van Dick en Tom, genieten. Maar daarover ga ik het allemaal niet hebben. Ook niet over de topcombo die ik getest heb voor deze trip. De nieuwe Loop Cross S1 #8 flatsman vliegenlat met de Loop Opti Speedrunner. Wat een set, ik kan me echt geen betere voor dit werk bedenken. Het is zo ongelooflijk ideaal dat je de lijn met snelheid kunt binnenhalen als de vis naar je toekomt en dus controle kunt houden. Dit heeft me zeker de nodige extra bones opgeleverd. En na 10 volle dagen met deze set gevist te hebben wil ik geen andere meer voor deze prachtige zeer verslavende visserij. Of de vliegen, eigenlijk alle bones gevangen met de Dyckers EP Xbone Tan en Grey olive, maat 4, verzwaard met ep hot eyes (ondiep) of met brass en lead eyes (diep) en meestal met weedquard, wat vaak absoluut noodzakelijk was, maar als het kon zonder.

Ik ga het niet hebben over de mooie avondgesprekken, discussies, binden, vliegen, gedrag of wat dan ook die soms tot in de kleine uurtjes doorgingen. Fles rum, bier in de hangmatten op de grote porch, bbq aan, geweldig. Ieder zijn eigen persoonlijkheid, maar allen passend in de groep, mooi dat het zo kan.

Nee ik ga het hebben over die ene middag. De ene middag die ik nooit zal vergeten. De ochtend waren we al met z’n allen achter de bone aangeweest, maar buiten een paar kleintjes was het niet veel. Het was al aan het einde van onze trip, nog enkele dagen te gaan. En een aantal hielden het even voor gezien. Tijd voor smiddags heerlijk op de porch uitrustend in de hangmat of even in de bar. En ik gaf ze geen ongelijk. Toch hadden HJ en ik nog wel zin om door te trekken en zo stonden we niet veel later weer in het water zoekende naar de schimmen. Vele meters hadden we al afgelegd, maar buiten een paar schimmen van bones die niet te verleiden waren en het zien van een aantal barra’s rond de 60-70cm kwamen we niet. Totdat ik HJ wat rare bewegingen zie maken, naar z’n vliegendoos zie grijpen en iets zie volgen. T’is me al snel duidelijk, niet veel later gevolgd door een veelzeggend knikje, een groep permits in de buurt. 3 grote jongens. Ze zijn er weer. Sander was in het begin van onze trip ze al 2 keer tegengekomen en er een flinke tijd achterna gelopen, maar het was hem niet gelukt. HJ probeerde het ditmaal ook, maar na een tijdje liet hij het voor gezien en vervolgde zijn weg op zoek naar bone. Het groepje van HJ was weg naar de grote vlakte en zeker niet meer hier aanwezig, maar op het moment dat ik een worp wil inzetten naar een schim op pakweg 25 meter, zie ik links van me de magische vis. Wederom 3 stuks en wederom groot van formaat. Wat een magistrale vissen zijn het toch en ik besluit om de boel om te gaan zetten met een crab. En onder het motto you never know, maar eigenlijk wetend dat het toch niet gaat lukken, gaat de groep gevolgd worden. De minuten verstrijken en met hier en daar een worp met m’n crab observeer ik de groep. Die dan weer even uit elkaar gaat, maar enkele minuten later elkaar toch weer vindt. Vrienden op en top en als gedreven door een tomtom volgen ze hun weg. Niet cruisend, maar rustig zwemmend met hier en daar een tail. Soms zie ik een klein stukje zwarte staart in het toch wel 70-80cm diepe water. Dit zijn de echte permits, grote jongens. Soms heel soms zie je ook in een bepaalde lichtval voor een kort moment de vis in vol ornaat. En wat zijn ze dan toch zo ontzettend mooi. Bij het aanzetten van ondertussen al de 4de verschillende crab, een epcrab haakmaat 4 dit keer ben ik ze even kwijt. Het water om me heen is mooi rustig en niet snel vind ik ze dan ook weer. Een groepje van 2 op pakweg 20 meter recht voor me en de 3de iets dichterbij. Ik schat dat dit de grootste van de groep is en weer probeer ik de crab in de lijn van zijn zwemrichting te plaatsen. Niet te dichtbij, dan zijn ze weg en niet te ver weg, want dat heeft toch geen nut. Maar de vis zwemt de richting waar mijn crab ongeveer moet liggen niet op. Ik volg de ietwat lonelyganger van het groepje nog steeds en nu ligt de crab precies waar de vis overheen komt. Maar zoals al rond de 30 minuten het geval is, doet de permit niks. Ik probeer met een klein rukje duidelijk te maken dat er wat ligt. Maar neen hoor, niks. Tijd voor crab nummer 5, snel aanzetten en dan gaan we weer. Even volgen. De permit is nog steeds een beetje afgezonderd van de andere twee. En het spel kan weer beginnen. Ik houd goed controle op de lijn, om te proberen elk rukje te voelen. Soms tailt de vis vlak in de buurt en heb je het idee dat de permit jouw crab pakt. Er moet toch iets van herkenbaars zijn aan een aanbeet? Je moet toch iets voelen? Of spuwt de permit de crab al direct uit, zodra hij weet dat het nep is, of dat hij de tippet voelt? Ik heb geen idee. Maar alles gaat daar me hoofd heen, terwijl het zweet eraf gutst vanwege de hoge middagzon. Meer dan 30 graden. De wind is een beetje gaan liggen van windkracht 5 a 6 in het begin van de trip tot rond de 3 nu. Warm dus. Nog maar eens een worpje richting de permit. Plop daar landt de crab en weer zwemt de permit de richting op die ik geschat had. En dan gebeurt alles in een split of a second wat in m’n geheugen gegrift staat. De vis tailt, ik voel een miniscuul klein rukje aan de vliegenlijn, geef gelijk een korte stripstrike en het water explodeert. Het totaal onverwachte gebeurt, ik sta perplext, kan mijn ogen niet geloven, maar toch is het echt zo. De vis gaat. En niet zo’n klein beetje ook. En dan sta je daar dan. Ik begin te schreeuwen van hier tot tokio en te juichen. Alles komt los. Unbelievable. En de permit, die gaat en gaat. De run een bone is ongekend. Zeker een groot formaat bone in z’n eerste run is niet te houden. Ze snel en zo hard. Maar uiteindelijk stopt de bone. Hoe groter de bone des te langer de run. Soms 30 meter, soms 60 meter, maar uiteindelijk stopt ie. Dan kun je met de eerste dril beginnen en meestal krijg je nog een 2de run die iets korter is. Bij een grote bone soms 3 of 4. De permit echter die stopt. En gaat weer. Niet te houden. Stopt even en hjeeeeujjj rrrrrrr daar gaat de reel weer. Manoman wat een kracht. Ik loop mee. Moet meelopen. Kan niet anders. 100 meter, misschien wel verder is de permit nu. Ondertussen sta ik al een tijd te schreeuwen naar HJ die op pakweg 60 meter van me af staat en eindelijk door heeft dat er een permit aan hangt. Snel komt hij naar me toegesnelt, permit? permit? Yesssss roep ik. En dan ga ik controle voelen. De vis begint mee te komen en na pakweg 5-7 minuten is daar het eerste moment dat ik voel dat ik wat te betekenen heb. Een ommekeer. En de verbazing maakt plaats voor genot. Eindelijk is die daar dan. Ik denk dat ik dit hem wordt zeg ik nog tegen HJ die ondertussen vlakbij is gekomen. Langzaam maar zeker met een gigakromme Cross S1 pomp ik de permit naar me toe. Af en toe nog een run, maar niet meer zoals de eerste 5 minuten. Nu moeten jullie weten dat deze baai niet geheel ongerept is en er ook gewindsurft wordt. Daar houden we rekening mee. Op sommige momenten van de dag is het gewoonweg te druk en op sommige dagen met harde wind ook. Vandaag en dan met name rond dit tijstip is alles anders. Nauwelijks windsurfers te bekennen en die er zijn heb ik door mijn geschreeuw wakker gemaakt en die zitten rustig in het water te kijken wat er gebeurt. Alles gaat volgens het boekje zoals we het avonden na avonden met elkaar besproken hebben. Voornamelijk HJ, Sander en ik hebben het er veel over gehad. We wisten van het gevaar van de surfers en dit zag er goed uit. Totdat…..

Ik kan nog steeds wel janken als een klein kind. Dat deed ik ook nadat de vliegenlat + reel 3 meter door de lucht heen vloog, de beginnende windsurfer flink uitgescholden was en alle scheldwoorden die ik kende door de lucht heen gingen. In een uithoek zag ik hem aankomen. Hard met een helmpje op. Blijkbaar begon hij het surfen goed onder de knie te krijgen en zat heerlijk te genieten. Tja ik geef hem geen ongelijk. Wellicht had hij me kunnen zien en snel kunnen afstappen. Ik zat nog te schreeuwen en te gebaren naar hem. Maar hij zag me niet. Net als de backing en de vliegenlijn. Kan ik hem dat kwalijk nemen? Nee, absoluut niet. Maar het was wel zoooooooooooooo ongelooflijk zuur, dat ik hem dat op dat moment wel even kwalijk heb genomen. Was hij 10 meter eerder afgestapt, want ja hij stapte af, maar was als een razende weer weg, toen hij mij zag aankomen, vloekend en tierend, juist was hij iets eerder afgestapt, dan stond hieronder een foto waar ik heeeeeel veeel voor over heb. Misschien wel de droomvis van mijn leven. Nu heb ik dit jaar niet te klagen hoor en wellicht hoort dit er ook bij. Maar het voelt zuur en naar. Maar mooi en een genot tegelijk. Het is namelijk wel deels gelukt en het smaakt zo ongelooflijk naar meer. Wat een visserij en wat een vis. Nu snap ik pas waarom een gevangen permit bij een lodge als een feest wordt beschouwd en waarom Sander al direct had aangegeven dat als hij zo’n grote permit zou vangen hij de hele cub de hele avond zou tracteren en laveloos thuis zal komen. Nu pas snap ik het. En dat is toch waarom je bepaalde zaken in je leven doet. Enfin de windsurfer ging dus door de lijn heen en de tippet knapte. Na een half uur van alles door me hoofd zag ik een groep bones en waren de rest van de permits natuurlijk allang weg. De daarop volgende uren ving ik nog 6 a 7 bones net als HJ, een mooie barjack en nog wat vissen, hadden we echt een toptijd en waren we superblij dat we uiteindelijk gegaan waren. Maar toch…die permits bleef door me hoofd gaan. Bij ons huisje aangekomen het verhaal gedaan. De vrienden konden alleen maar luisteren. Vervolgens naar huis gebeld, Mirjam ondersteunde me enorm en zei dat ik de volgende dagen het toch echt nog eens moest proberen. Er waren nog 2 volle dagen te gaan. Ik had er een hard hoofd in. Toch weer geprobeerd. En ja hoor op verschillende locaties nu toch weer permits weten te spotten. Uren achterna gelopen. Maar je raadt het al. Okok buiten 1 klein rukje waar ik te laat bij was, lukte het niet meer. En toch, toch, smaakt dit naar zo ongelooflijk meer. Dat die permit er ooit gaat komen. Want wat zijn ze prachtig en wat zijn ze sterk.

Een verhaal om niet snel te vergeten.

Heren bedankt voor het supergezelschap, de prachtige foto’s en de topvakantie. Tot een volgende keer.
Cheers, Edwin
Dyckers.com

Ps. binnenkort volgen verslagen van de andere mannen eenieder met zijn eigen belevenissen. Hierbij alvast wat foto’s van mijn kant.