Big Mama

Zeebaars… jarenlang kon het me niet zo boeien. Ik ben een zichtvisser. Ik wil de vis spotten. Ik wil gericht aanwerpen. Dat suffe gehark met een zinklijn… Welke idioot gaat daar nou voor naar de Maasvlakte rijden?

Maar ja, de zomer 2013 was warm. Te warm.

Het OVM liet duidelijk merken dat het niet gediend was van de warme temperaturen dus ik besloot om toch maar eens met Brian en Edwin mee te gaan. Wat bleek? Dat zeebaarzen was toch minder suf dan ik dacht. Met een zinklijn is het best goed mogelijk om de bodem “af te tasten”. Zoeken en kijken op gevoel. Man o man wat een technische visserij en dat maakte het spel dan toch wel weer erg boeiend. Met als beloning een beuk en een schitterende vis.

Dat smaakte stiekem wel naar meer en toen de winter zich aandeed begon ik me toch serieus af te vragen of dat snoeken met een zinklijn dan misschien ook wat zou zijn…. Voordeel van de snoekvisserij is dat het betrekkelijk dicht bij huis is. Maar ja, de aanschaf van de benodigde materialen stond me wel wat tegen. Alhoewel; Ergens onder het stof heb ik nog wel een pontoonboot liggen. Met een fishfinder erop zwiepte ik dan toch ergens eind 2013 mijn eerste zinklijn in het hollandse zoet. En wederom was ik aangenaam verrast. ook het snoeken op groot water is een technisch spelletje, waarbij de lijn en de fishfinder/dieptemeter je ogen zijn en je in een schitterende omgeving ronddobbert. En zo ging ik dan toch nog een paar keer op zoek naar snoek in de winter 2013/2014.

Eind zomer 2014, tijdens het verhuizen zegt mijn rug “pang” en dat is niet fijn. Al met al rommelt het wat verder en tegen het einde van 2014 heb ik nog geen een keer op snoek gevist maar wel behoorlijk wat last van rugklachten. Ik geloof dat ik op 13 december voor het laatst zwiep tijdens een kort bezoekje aan mijn ouders. Gelukkig zijn er tegenwoordig fysiotherapeuten en de zogenaamde “krakers” en met vereende krachten lukt het dan toch om die werveltjes weer wat rechter op elkaar te krijgen. Toch zie ik wel een beetje tegen dat snoeken op. Enerzijds is daar de intense drang om weer eens te gaan vissen. Anderzijds schrikt het idee dat je dan die pontoonboot moet oppompen, monteren en sjouwen met dat opblaaskreng van 20 kilo… Nee, dat is toch niet een echt gaaf affiche. Dat snoeken kan dichtbij huis en zou eigenlijk snel even een paar uurtjes moeten kunnen. Dan heb ik geen zin in moeilijk gesjouw, daarnaast is de vraag of je rug het aankan.

En dan is daar eindelijk een sessie met de orthomanueel therapeut waarbij duidelijk alles stukken beter gaat. Groen licht om wat meer te gaan bewegen en de pijn is nu dusdanig minder dat ik toch echt wel serieus overweeg om de snoek eens te gaan zoeken. Ik bel eens met Edwin. Eigenlijk ben ik nog op zoek naar een alternatief voor de pontoon en het toeval wil dat Edwin net de nieuwste Mac bellyboot binnen heeft. Geen poespas met peddels of frames. Gewoon twee bladders (en duidelijk van sterke kwaliteit) met een mooi zitje ertussen in. Daar heb ik eigenlijk wel oren naar en ik ben toch wel een serieuze bofkont als Edwin me tussen neus en lippen door meldt dat we best wel even kunnen testen of het me bevalt.

Zo gezegd zo gedaan, bootje ophalen en thuis even goed voorbereiden. Tropenlijn van de reel en DI7 erop. Streamertjes checken, accu’s voor de dieptemeter opladen. Het geheel op de belly installeren en een goede nachtrust waarbij ik droom over de eerste testsessie met het lichte bootje.

‘s morgens even pompen… zo gepiept! en ik schuif alles kant en klaar de auto in. Onderweg naar de eerste stek belt Edwin me op. Lachen, zoals altijd, want uiteraard ben ik als Arubaan weer eens aan de late kant. Het lachen draait snel om als ik arriveer. Nu is het mijn beurt om te gniffelen…Edwin is zijn waadbroek vergeten (sukkeltje!). Dat biedt kans om toch nog eerder dan Ed op het water te zitten. Wat een genot, je bootje over je schouder, hengel en flippers in de andere hand. Dat is andere koek dan die pontoonboot en inmezelf genietend loop ik naar de waterkant. Ik begin alvast denk ik bij mezelf. Helaas wil de eerste stek niet meewerken en nadat ook Edwin en ik gezamenlijk een uurtje of wat hebben rondgebdobbert besluiten we toch nog even elders ons heil te zoeken. Nog meer het open water op. Dat is altijd weer een gokje. Groot water is zoeken en soms valt het goed, soms zit het tegen.

Al gauw blijkt dat het een goede keuze was, beiden vangen we vis, Edwin een mooie van midtachtig en ik een tweetal kleinere vissen. Het is genieten en binnen no time zien we toch al gauw een vijftal snoeken aan de andere kant van onze vliegenlijn. Tijd voor een babbeltje en even wat socialer bijkletsen. Gemoedelijk dobberen we naast elkaar en ondertussen probeer ik een talud af te vissen. En dan ineens…. BAM! Ik aarzel geen seconde, geef nog een flinke strip en hef de hengel. Meteen voel ik dat ik met de bellyboot naar voren wordt getrokken door het aanslaan. Dat moet haast wel massief zijn! En of dat het massief is… muurvast en ik mag een tiental meters peddelen om te proberen of ik van rechtboven of zelfs iets voorbij alsnog mijn streamer terug kan krijgen. Toch is dat wel humor. En stiekem ook natuurlijk wel spannend, want heel even dacht ik toch echt dat ik dan eindelijk een serieuze mama eraan had. Helaas was het niet zo, gewoon vast.

Ik flipper terug naar Edwin en strip ondertussen weer lijn van mijn reel. En nadat we weer gebroederlijk naast elkaar dobberen besluit ik dat ik toch nogmaals dat talud rechts van me ga opzoeken. dan nog maar en keer vastlopen. Tijdens het loshalen van mijn streamer zag die richel er op de dieptemeter namelijk best veelbelovend uit. En terwijl ik na het vastzetten dan mijn eerste worp weer inzet keuvelen we gezellig verder. Potverdorie… Ik zet weer de haak en wederom is het BAM! vast… Ik merk dat ik weer een harde aanslag terug gaf en mezelf richting dat rotobject trek. Of…. wel heb ik nou, het gebeurd in een splitsecond, maar terwijl ik al baal dat ik op vrijwel dezelfde plek als de worp ervoor mijn streamer vastzet krijg ik ineens nog een giga ruk aan de lijn. Wauw! dat is even flink touwtrekken. Massieve sterke vis zo te voelen en het duurt zelfs even voor we een glimps opvangen. “das een mooie!”

Na nog even flink touwtrekken lukt het me om haar in de kieuwgreep te landen. Toch echt wel een serieus monster zeg! Samen genieten we en Edwin heeft een meetlint bij de hand. Snel wordt de vis opgemeten… Wauw! dat is echt een beste meter plus! Een ware Big Mama zoals dat in het hedendaagse vakjargon heet. Gelukkig heeft Edwin ook de camera paraat en er worden snel wat foto’s genomen. Dan geeft ze nog een machtige klap met haar staart, alvorens ze in de diepte wegglijdt. Een gevoel van ultieme bevrediging bij mij achterlatend. Wat een prachtvis! En terwijl ik nog in mijn bootje nadobber besef ik me hoe eenvoudig het geluk kan zijn. Een meer niet ver van huis, licht bootje om zo even mee te nemen en gelukkig ook weer fysiek wat gezonder.

We vissen nog een klein halfuurtje door en hebben nog meer actie. Dan gaat de zon toch echt zakken. het wordt frisser en ik heb zo dadelijk nog een avondspreekuur. Edwin moet ook nog pakketjes klaar maken en verzenden voor de shop. Met in totaal 9 snoeken zijn we hartstikke in ons nopjes.

Bij de auto schuif ik de bellyboot weer achterin de Volvo. “Vanavond 1 pakketje minder te verzenden Edwin, deze neem ik zo wel mee” gein ik. Maar het is serieus bedoelt. Hij mag een nieuwe bij de leverancier bestellen want dit is wel een te gek bootje, die krijgt ie niet meer terug! Verheug me nu alweer op de volgende sessie. Ennuh Edwin, bedankt voor de gezellige middag! Gr. Sander

2 thoughts on “Big Mama

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *