Weekendje zeebaarzen, heerlijk.

Een paar weken terug kwam Paul met het idee om in juli, of augustus een weekendje ovm – zeebaars te gaan doen met wat gasten. Na wat over en weer gemail, wie wel en niet kon, werd het uiteindelijk afgelopen weekend. En met prachtig weer in het verschiet hebben we er zin in. Wel erg warm voor het ovm, maar zoals altijd in deze periode heeft het zeebaarsvirus weer toegeslagen, dus mij kan het eerlijk gezegd niet zoveel bekoren. Brian ook niet, net als Perry en Vinnie, HJ wil nu ook wel eens zijn eerste baars vangen, kzie een verslaving bij Paul ontstaan enne Jasper, ach die gaat een beetje switchen. Met recht dus een zeebaarsweekendje, we zullen zien.

En gezellig was het. Wisselende vangsten, dat dan weer wel, sommigen pakten helaas niks, dat hoort er ook bij. In mijn optiek is het toch een van de moeilijkste, maar tegelijkertijd de mooiste manieren van vliegvissen in Nederland en wellicht zelfs Europa. De verslaving wordt alleen maar groter. Gekscherend zeiden we nog tegen elkaar, twordt tijd voor een 70tiger of wie weet een 80tiger. Enfin Jasper had een mooie van 60cm en wat kleinere, Paul begon pas laat te vangen zaterdagmiddag met een mooie vijftiger (vandaar die big smile, hehe) en pakte zondag mooi bij met nog wat zeebaarzen. Brian ving weer lekker door, meesten rond de 50, de een wat groter en de ander wat kleiner, maar pakt altijd zeebaars, knap, enne tja ik mag niet klagen. Sterker nog, sta nog steeds een beetje te shaken van die machtige beuken van een begin 60tiger en die van 1,5 uur daarna, bijna 70cm, de vrienden kwamen tijdens de dril allemaal aanlopen, deelden toch wel de vreugde, mooi dat dat zo kan, schoten wat prachtplaten en maten de vis, halve centimeters of niet, de beauty was 68.5cm, prachtvis en vooral de dikte van de baars sprak boekdelen, megavet en gewoon gigasterk op de cross 8. Die even later met een flinke staartslag weer de diepte in ging, een grote lach op mijn gezicht achterlatend, mooi man.

De zaterdag was sowieso voor mij er weer 1 om in te lijsten. Niet alleen de 10 baarzen waarvan vele 50plussers en dus 2 echte bakken, maar ook die mega onweersbui die we op onze kop kregen. We hadden geen tijd meer om er aan te ontsnappen en waren dus verplicht om te schuilen, flinke klappen boven, links en rechts van ons. Van windstil naar windkracht 7-8 en een plensbui waar je u tegen zegt. Het kan toch wel spoken aan zee. En daar lagen we dan voor 45 minuten tegen een dijk aan. Perry en Paul waren compleet doorzeeft ,de rest had goede regenkleding aan. Uiteindelijk heeft waarschijnlijk m’n spiegelreflex het toch ook begeven, blijkbaar hoort het erbij. De zee, die maakt alles kapot en tegelijkertijd is en blijft het zo uniek, zo mooi, met zeehonden om ons heen, op sommige stukken kraakhelder water, stromingen die telkens maar veranderen, net als de bodemstructuur vol met oesters en wat al niet meer. Natuurlijk weer vele streamers tegen de bodem gelegd, lijnen zijn gesneuveld, 2 hengels gebroken (cordell en redington), meters fluorocarbon er doorheen getrokken, enkele valpartijen, maar gelukkig konden we zondagmiddag weer allemaal heelhuids naar huis, met wederom een mooie trip in onze herinnering. Verbazingwekkend dat zo’n groep nooit uitgepraat raakt, over stekken, over type visserijen, trips, materiaal, vliegen, foto en videoshit, eten, drinken, zeg het maar. Een hoop gezelligheid met vrienden onder elkaar. Alvast een voorbode voor straks in september, waarbij we weer een Dyckers Seabass Weekend gaan organiseren. En bij interesse, houd de 13, 14 en 15 september maar vrij, want dat weekend zal het waarschijnlijk weer gaan plaatsvinden. De komende dagen zullen we definitief uitsluitsel geven van de data en alles wat er georganiseerd gaat worden. Hoogstwaarschijnlijk een soortgelijke opzet als vorig jaar, met de inmiddels zeer geliefde bbq, een Dyckers Seabass Competition met mooie prijzen en wellicht gaan we op de zaterdag voor de geinteresseerde de mogelijkheid geven om deel te nemen met een zeebaars workshop. Dat is nieuw dus. Enfin alle ins en outs volgen nu snel…

Tot laters, een nog steeds met een big smile lopende Edwin Kerssies