Niet te houden… 36lb carp on the fly.

Lettertlijk en figuurlijk niet te houden. Vanmiddag. 4 juni 2013.
Eindelijk is daar dan het lang verwachte mooie weer. Ok er staat nog ene flinke peut wind, wat het spotten niet makkelijk maakt. Maar vanmorgen al vroeg eruit, het stond in de verwachting, druk aan de slag, de bestellingen afwerken, vliegen binden, pakketjes inpakken, om eind van de middag even vrij te kunnen zijn. Een uurtje ertussenuit zoals dat zo mooi heet en we zo graag mogen doen.

Ik sta te popelen en rond half 4 ben ik aan het water.
Man wat een vis, zonder polaroid totaal niet te zien, maar eenmaal de bril op, een feest dus. Vele prachtige vissen werp ik aan, maar ze willen nog niet echt. Dan verschijnt er een dikke schub voor m’n voeten. Heeft me niet gezien. De carpbol echter wel. pampampampam, ik zie hem draaien, staart omhoog en zuigen maar. De verklikker schiet weg, ik sla aan, sta al klaar voor de spurt die komen gaat, want wat zijn die karpers toch sterk hier. Hop, de verklikker schiet iets terug, net als de lijn, harstikke finaal mis, uit de bek, krijg nou wat, en weg is ie. Oeeeei grumblll dat was een heeele mooie, shit zeg.

Paar minuten later zie ik een prachtspiegel verschijnen. Gaan we weer. Metertje of 25 van me af nu. Bolletje ervoor. Langzaam af laten zinken, wat doet de vis? Geen interesse dus. Jammerrr mompel ik zoals m’n dochter dat zo mooi kan zeggen. Tegelijkertijd zie ik de vis naar me toe komen, geef een flinke ruk, alles gaat nu in stroomversnelling. Bolletje zakt weer mooi. Spiegel komt u maar. Yes hij heeft interesse, nu wel, raar maar waar. En daar schiet de verklikker weg, hangen! Yihaaaaa swiischhhhh meters lijn vliegt van de speedrunner af, wat sterk, wat sterk, backing, hoppa, wat nu geen backing in Nederland, deze gaat en gaat weer hard.

Ik heb de but in m’n heup staan en de Cross staat zo krom als wat. Krommer kan eigenlijk niet. Pompen of verzuipen, en daar gaan we. De eerste run is nu over en langzaam komt die dichterbij. Tot een metertje of 5, ik verwacht er nog 1. En daar gaat die weer, hop, zo van 5 meter weer vol in de backing, run nummer 2 en we zijn zo langzamerhand een minuut of 10 bezig en 50 meter verder van waar ik de vis gehaakt heb. Blijft oppassen hier met de obstakels, maar gelukkig gaat het goed. En na nog een derde run kan ik de vis dan eindelijk scheppen. Dat is er weer een hoor, pfff wat een mama op groot water, nee niks geen obesitas, dit zijn pracht slagschepen. De Mclean stopt bij 36 pond, kan iets meer zijn, maar zo ongeveer moet het zijn en snel wat fotootjes en daar mag ze weer. Adieu tot een volgende keer! Gr. Edwin Kerssies