Monsterpike 2014

De “Zwolse Vloek” of “Edwin’s Curse” noem ik het altijd maar. Elke keer als ik na een snoekdag bij Edwin over de vloer kom, vraagt Mirjam of ik wat gevangen heb. Dat Edje snoek vangt is niet meer dan normaal, maar op de één of andere manier weet ik nooit zelf aan de snoek te komen als ik met hem op pad ben. Beetje frustrerend is het wel. We vissen met dezelfde hengel, dezelfde di7-lijn en praktisch dezelfde fishfinder. Ik moet toegeven, de vlieg is wel een wereld van verschil, wellicht dat het daarin ligt? Ed gebruikt een Kers20 en ik een Elward21. Dat is een zwarte tot paarse streamer van maar liefst 21 centimeter…., waar ik persoonlijk meer vertrouwen in heb.

Enfin de hoeveelheid bellyboottrips die meer om lichaamsbeweging draaien, zijn niet meer op 2 handen te tellen en vaak vraag ik me af waarom ik eigenlijk nog ga? Maar al die monsterlijke vissen, die telkens weer gevangen worden en al die verhalen over de kracht en aanbeten doen me toch telkens weer terugkeren naar het grote water.
Afgelopen zondag ben ik met wat maten op pad geweest, ditmaal zonder Edwin en dat was te merken.

De ochtend was al super. Vincent en ik hadden een stek gevonden waar de snoeken los waren. De actie was ongekend, maar het echt aan de haak blijven hangen was een ander verhaal. Van de tiental snoeken die we zagen of voelden bleven er uiteindelijk maar 2 hangen. Desalniettemin is het aanzicht van een snoek die uit de diepte komt, langs je streamer beukt en vervolgens de diepte in verdwijnt een adrenalineverhoogde kick.
Na die geweldige ochtendsessie zijn we naar een andere stek gegaan. Ondertussen is de wind gaan liggen en kruipt het zonnetje achter de wolken vandaan. Opnieuw is het op deze stek bal, naast de vele scholen witvis zien we ook dikke strepen en bananen op het scherm. Al snel meldt de eerste snoek zich bij mij als een harde beuk. Vincent is hierna aan de beurt en weet 2 prachtsnoeken te vangen. Ook op deze plek hebben we aanbeten en missers, maar dat hoort bij het spel. Prachtdag met al die vissen.

We peddelen een stuk verder en liggen naast elkaar te vissen. Op de fishfinder zien we beelden die alleen maar kunnen duiden dat er grote jongens actief zijn. Lange strepen, bananen krassen door het scherm. Wolken van witvis zweven boven de obstakels. Ik werp langs een talud en laat de vlieg tot bijna op de bodem afzinken. Ik peddel wat naar achter en strip binnen. Een keiharde ram volgt en mijn top wordt hard onder water getrokken. Ik krijg in de eerste seconde de vis niet naar boven getrokken en de cross blijft hoepeltje krom, dit is die dikke bak waar ik zo van droom. Ik probeer de vis te liften en als er beweging in komt maak ik een oh zo stomme beginnersfout. Ik laat de druk wegvallen en de vis straft mij genadeloos af. Een halve minuut heb ik die dikke bak aan de lijn gehad, wellicht mijn pr, wat een harde zure les. Vincent slaat het allemaal gade en leeft mee.

Ik vind mijn ballen weer terug en stop ze terug in mijn waadpak. Doorzetten! Nog geen minuut later worden mijn gebeden verhoord en ik trek mijn hengel opnieuw krom op een aanvaller. De aanbeet is elke keer weer zo kicken. Daar ergens in de diepte schuilt een monster die achter de streamer aan komt. Haar bek spert ze open en het vacuüm dat gecreëerd wordt trekt de gehele streamer naar binnen. Dan klapt haar muil dicht en ze draait zich om. Die visualisatie van de aanbeet doet mijn hart sneller kloppen.

Adrenaline kickt weer in als ik de hengel voel buigen onder het gewicht van deze big mama. Deze dame voelt nog zwaarder aan dan diegene van daarnet. Het enige wat ze wil is de diepte in en van mij wegzwemmen. Ik heb helaas geen andere keus dan haar te laten gaan. Lijn wordt van de reel getrokken en de hengel wijst naar de horizon. Pas na een minuutje touwtrekken komt ze voor de eerste keer omhoog. Een dikke rug breekt door het oppervlak, maar echt zien doen we nog niet. Weer een uitval en een flinke klap van haar staart laat de Cross tot in het handvat krommen. Als ze boven komt, lijkt de lijn uit haar flank te komen. Vals gehaakt, vandaar dat ze zo sterk is. Ik wil haar niet verliezen en ik wil zeker geen extra schade toebrengen. Ik probeer haar uit te putten en plots voel ik de lijn loskomen en de hengel terug blijven. Even stokt mijn hart, is ze los geschoten, zat ze inderdaad vals gehaakt? Een seconde later buigt mijn hengel weer mee, gelukkig, ze zit nog gehaakt. Als ze weer bovenkomt ligt er een complete krokodil voor mijn voeten. Netten is er niet bij, ze gaat nooit in dat netje passen. Even een aarzeling hoe ik haar moet vastpakken, maar de kieuwgriep bij zo’n bakbeest valt reuze mee. Ik pak haar vast en hijs haar aan boord.
Mijn god, wat een beest! Vincent schiet de ene plaat na de andere, ik kan haar amper optillen. Na de foto’s meten we haar op, ene vette meter is het. Mijn 2014 visjaar kan niet meer stuk, vorig jaar die tonijnen, dit jaar die monstersnoek.

116 Hele centimeters aan indrukwekkende toppredator ligt er in mijn schoot. Niet te bevatten hoe blij ik ben. Mijn pr aan diggelen en ook nog eens die code van het vliegvissen op snoek vanuit de bellyboot is keihard gekraakt. Het zelfvertrouwen is er en al die keren waarbij ik zonder vis ben thuisgekomen glijden weg in de vergetelheid. Mirjam, ik kom snel weer over de vloer en vraag dan nog maar een keer hoe het vissen is gegaan!
Gr. Brian Elward
PS: Voor karper is de vloek nog niet opgeheven…