Vanaf vandaag weer leverbaar / op voorraad: Daiichi 2546 size 2,4 en 6, De Daiichi 1710 long nimf, small streamer hook, A.Jensen Spooled Tippet Material in de maten 0,10 / 0,12 / 0,15 / 0,18 / 0,23 / 0,26 / 0,35 / 50 meter per spoel, prijs euro 4,70. Cactus Chenille, Ringneck Pheasant Tail, Deer Hair, Marabou, Magnum Zonkers, Uni Thread en 3d epoxy eyes. Volgende week verwachten we een groot pakket van Hareline met verdere aanvullingen en nieuwtjes…
Tijd voor deel 2 van Jack on the Fly. Helaas geen Horse-eyes, want wat had ik graag een van die krachtpatsers eraan gehad. In het donker zagen we ze ongelooflijk jagen op de bally hoo’s, maar vangen ho maar.
Naast bones vang je op de flats ook regelmatig ander klein spul. En zo heb ik de nodige snappers, kleine jacks en kleine baracuda’s gevangen. Leuk voor de afwisseling, verbazingwekkend hoe fel die kleine rakkertjes vechten, maar echt vechten is het natuurlijk niet. Of het moet die ene – tegen de meter – barra zijn die ik plotsklaps uit het niets eraan had. Dat ging snel zeg. Ik was ergens in m’n uppie op een prachtige flat heerlijk aan het waden, zoekende naar bone. Ondertussen al enkele gevangen terwijl ik wat beroering zie op 30 meter afstand, verwacht bone, maar kan het nog niet echt goed zien. Werp m’n shrimp ernaar toe, 2 strippen en wacht af wat er gebeurd. Krijg een flink ruk, hangen denk ik, ratssjjjj daar gaat de lijn, patsssss, daar gaat een vis de lucht in. Dit is geen bone, maar een beste barracuda, krijg nou wat, knikkende knietjes, nog eens patssss door de lucht in en ja hoor lossss, turrlijk, geen onderlijn en met die kaak. Stiekum hoop je op een zijkant haking, maar nee hoor het mocht niet zo zijn. Oja en die koffervis, wat een raar beest toch, die ging dus wel ff door de backing heen op m’n 8, jaja!
Nog ff terug naar de jacks. We zijn een dag met de boot weggeweest. Het vissen viel tegen, ook dat hoort erbij. Wel wat bonito’s aan m’n 12 gehad, maar das gewoon te zwaar, een ruk, en de vlieg knalde uit de bek. Wel frappant dat de andere hengels, (nog 1 vliegenlat met een deceiver en 1 spinhengel met poppers, lepels, squid rigs) geen aanbeten kregen, terwijl ik met m’n ep streamer toch nog af en toe leven zag. Zo ook een flinke tik, en yep het was hangen, een prachtige Barjack, mooi formaat voor deze kleine jacksoort. Jacks on the fly, heerlijk!
Vorige week de eerste 2 aanbeten op karper gehad. De carpbol werd goed gepakt, terwijl deze tergend langzaam afzonk. Even daarvoor zag ik ook een mooie brede rug vlak langs het kantje in het zonnetje. Maar het zit nog niet mee, ik sla volledig in het luchtledige, bah.
Vanmiddag – afgelopen zaterdag – ook nog even een uurtje geprobeerd, maar geen karper liet zich zien. En daar sta je dan, wat nu… Lastige periode. Eigenlijk nog iets te koud voor het vliegvissen op karper, ze laten zich nog niet echt zien. De roofvis ist verboten, bah, elk jaar is de voorjaarsvisserij in de ijssel minder aan het worden, tenminste de voorns, dus daar kan ik me ook nog niet echt toe bewegen. Brasems, leuk, maar nu even niet. Zeebaarzen, de eersten worden gevangen, maar nog niet echt groten, wil daar eigenlijk ook nog even mee wachten, t’is ook een “stukje” rijden vanuit Zwolle. Ovm, vorige week al geweest. Weet je wat, ik ga m’n poldertje in Hattemerbroek weer eens opzoeken. das lang geleden. Daar waar het pakweg 25 jaar geleden allemaal begon toen ik Kurd tegenkwam. Daar waar ik met zelfgemaakte spinners op snoek viste als klein jochie, ruizers werden gevangen, mooie grote jongens aan de broodvlok, met m’n kleine ultralichte spinhengeltje van 20 gulden bij de hengelsportzaak uit m’n geboortedorp. En fun was het. Geen grote vissen, maar na een tijdje zoeken zaten ze weer op dat plekje waar ik ze toen als klein jochie ook al ving. Net een vernauwing van de sloot met dat ene duikertje, het stroomt daar ietsje door de wind en kleine kolkjes verraden vis. Niet veel later pak ik een klein ruisvoortje, gevolgd door een windetje, wist niet eens dat deze er zaten. En zo gaat het lekker door, de een na de andere vis hangt kortstondig aan m’n 3tje, met een paar leuke baarzen als afsluiter, best wel genieten zo, het hoeft niet altijd groot en sterk te zijn. Blij dat ik er even naartoe ben gereden, wie weet binnenkort maar weer eens, lekker man!
Gr. Edwin
Afgelopen maandagavond stond ditmaal een workshop bij de Hackleplayers te Leiden op het programma. Een flinke rit vanuit Zwolle, maar het ging boven verwachting goed, net als de workshop trouwens. We hadden 10 pakketjes met EP Fibers, EP 3D Fibers, wat ogen, wat EP Sparkle enkele Daiichi 2546 haken en zo nog wat samengesteld. Dit om deze avond een EP Sandeel en een EP Streamer te binden. Het viel nog niet mee, maar uiteindelijk waren de resultaten goed.
Bedankt voor de goede ontvangst heren en wellicht tot een volgende keer!!
Gr. Edwin
Elk jaar, niet toevallig als de lente begint te kriebelen, heb ik een afspraakje met ze. Meestal blijft het bij één date, soms twee, en als ik het echt niet kan houden drie. Maar dat is het dan ook. Het is niet goed voor ze, al die aandacht. Ze worden er verlegen van, kruipen al snel in hun schulp. Soms verstoppen ze zich zelfs voor me. Dat is voor mij het teken om ze verder met rust te laten, tot de volgende lente. En bovendien, ik mag ze eigenlijk helemaal niet zien. Nou ja, kijken mag, maar aankomen niet. Zoals Adam en Eva met hun appel en Jantje met z’n pruimen, heb ook ik zo mijn eigen verboden vruchten.
En het is altijd weer spannend om ze voor het eerst te zien in het prille voorjaar. Deze keer was het tijdens een wandeling met mijn dochtertje. De eerste dag van de lente nota bene, en er scheen zowaar een heerlijk zonnetje. Je voelde aan alles de spanning in de lucht van een nieuw seizoen, een groot maar niet minder welkom contrast met de constante tropische warmte waarin ik ruim een week eerder nog rondliep. Toch maar even kijken of ze er al zijn, dacht ik toen ik er toevallig langs kwam. Het is wat vroeg, maar met dit weer weet je het maar nooit. En ja hoor, daar lagen ze alweer open en bloot te zonnebaden, zich totaal niet bewust van een gluurder. Ze hadden trouwens ook niks te vrezen, want ik had verder niets bij me. Maar ik zou snel terugkomen, en dan, dan waren ze aan de beurt!
Exact een week later schijnt het zonnetje weer volop. Dus hup, dochterlief in de Maxi Cosi, kinderwagen achterin de auto en flesje Friso + 5-delig 7,6 voets 3-tje met toebehoren in het dagrugzakje. En omdat planning alles is als je vissen met kleine kinderen combineert, bestel ik op een terrasje in de buurt van m’n stek eerst even in alle rust een cappucino en 180 ml. water in het flesje van dochterlief (30 seconden in de magnetron graag). De verwachting is dat ze na die heerlijke maaltijd en de daarop volgende wandeling van ca. 15 minuten naar de stek langzaam in slaap sukkelt, maar ze begint al op het terras onmiddellijk na haar flesje te knikkebollen. Geen tijd te verliezen! Elke seconde dat ze slaapt voordat ik m’n hengel in m’n hand heb is immers verloren vistijd!
Half rennend achter de kinderwagen (ik voel me net een papa-jogger in Central Park) haast ik me naar de stek. Daar aangekomen geeft de zon nog net een laatste knipoog om vervolgens voor de rest van de dag achter de wolken te verdwijnen. Great. Ook constateer ik dat de wind is aangetrokken en gedraaid, waardoor de troep op het water die normaal elders ligt, nu midden op mijn stek drijft. In het toch al niet bijster heldere water wordt vis spotten nu wel een erg grote uitdaging. Maar hé zeg, ik ben niet toch niet voor één gat te vangen? Ik heb net twee weken ultieme zichtvisserij in de tropen achter de kiezen, dan moet zo’n ruiser toch ook wel lukken? Dus hup kerel, de Cocoons op en spotten maar!
Vanwege het troebele water zoek je op deze stek de vis eigenlijk alleen op de plekken waar het zo’n 10-15 cm diep is. En verdomd, vrijwel onmiddellijk zie ik een vis tailen. Met mijn gedachten nog in de tropen verbaast het me eigenlijk niks, totdat ik besef dat ik toch echt in NL sta te vissen. Tailen?! Het blijkt een enorme winde die zo af en toe met z’n rugvin boven water komt. Maar wat ik hem ook voorschotel, hij kijkt niet op of om en zwemt stoïcijns door (zoals je trouwens soms ook frustrerend lang en vergeefs op een tailende bone kunt werpen, maar dat terzijde). Ondertussen blijf ik zoeken naar ‘nervous water’ of felrode vinnetjes op de vaste plekken, maar zie niets. En dan, net als ik wil verkassen, zie ik ze vanuit mijn ooghoeken komen. Rustig, zelfverzekerd en zich van geen kwaad bewust komen ze met een groepje van 4 à 5 aanzwemmen, toch weer verrassend en geruststellend duidelijk te zien. Forse jongens, ook. De kleinste 30+, de grootste duidelijk boven de 40.
En weer krijg ik een bonefishing flashback. Ik vond het ook de mooiste visserij daar. Tuurlijk, tailende vis is geweldig spannend en uitdagend, maar om in de verte een groep cruisende bones te zien aankomen en – wetende dat je snel moet handelen zonder ze te spooken – je vlieg ruim vóór de vis in hun vermoedelijke zwemrichting te droppen, te wachten tot ze in de buurt zijn, een stripje te geven en dan één vis uit de groep naar voren te zien schieten, dat is onbeschrijflijk spannend en mooi. Met de ruisers op mijn verboden stek werkt het vrijwel hetzelfde. Als je geluk hebt komen ze af en toe voorbij, en dan moet je je kans grijpen. In dat ondiepe water moet je ver voor de vis werpen om ze niet af te schrikken, maar daarnaast de zwemrichting goed inschatten, want als je verkeerd zit heb je het nakijken.
Mijn eerste worp is bagger. De leader slaat niet goed over omdat ik geen rekening hou met de inmiddels gedraaide wind. Tja, en dan moet je kiezen tussen wachten tot ze doorgezwommen zijn en hopen dat ze nog een keer langskomen (geen ideale optie met een kindje dat elk moment wakker kan worden) of het erop wagen en de lijn direct opnemen voor een nieuwe worp. Ik kies voor het laatste en de vlieg landt naar mijn smaak veel te dichtbij, maar waarschijnlijk vanwege het nog erg koude water schrikken de vissen niet en neemt de eerste ruiser van de groep onmiddellijk een sprintje. Hangen! Ik geef lijn om de vis zo snel mogelijk op de reel te krijgen, maar realiseer me al snel dat het geen bonefish is maar een ruisvoorn in – nota bene – erg koud water. En hoewel de vis zich zonder ook maar enige tegenwerking laat binnenslepen, ben ik al lang weer tevreden. Helaas geen 40-er, maar wel weer een mooie 30+ èn gevangen op een manier die verrassend veel aan bonefishing doet denken.
De beslissing om al dan niet verder te vissen wordt vervolgens door m’n dochtertje genomen (normaal slaapt ze toch echt langer?!), maar ik vind het ook wel goed zo. Ik heb mijn avontuur èn vis alweer binnen. Meer is mooi, maar allesbehalve nodig.
gr. HJ.
Ik heb de kayak op het dak van de auto gelegd en in het holst van de nacht rij ik naar de afgesproken plek. Daar staat mijn vismaatje Lesley al te wachten met zijn kayak. In de duisternis zorgt zijn fishfinder voor voldoende licht om met gemak mijn kayak gereed te maken. Hij zoekt de coördinaten en waypoints op van de vorige vistrips en laadt ze in het scherm.
Dit wordt onze derde trip van dit jaar, maar tot nu toe geen teken van leven gezien. Het blijft een moeilijk spelletje, maar de beloning is er zeker als je succes hebt.
We besluiten eerst te gaan trollen om zo bij de eerste stekken aan te komen en te kijken of er onderweg vis zit. Onze kayaks glijden met de eerste zonnestralen het water in, de benen zijn wat stijf en vermoeid, maar als snel raken we in een lekker ritme. De stilte om ons heen, de nevel die ons omhult en de rijzende oranje zon maakt het hele plaatje surreëel, de vis waar we op jagen idem dito.
Na verloop van tijd trekt de nevel op en winnen de zonnestralen aan kracht, eindelijk warmen onze koude ledematen op en wordt ons humeur ook opgewarmd. Tot nu toe zijn enkele uren voorbij gegleden, maar meer dan een waarschijnlijke kolk komen we niet. We besluiten om even pauze te nemen op een zandbank en daar onze benen te strekken. Het tij begint op te komen, we zien het water geleidelijk aan over de zandbank kruipen, langzaam beginnen de kayaks te drijven. Voor ons een goed voorteken en we besluiten nog even door te zetten. We zetten koers naar het begin van het gebied om opnieuw wat drifts te maken en varen door naar een zandbank die vrij snel overgaat in een diepe geul. We nemen 50 meter afstand om elkaar de ruimte te geven tijdens onze drift. De wind is vrij zwak en daardoor kunnen we ideaal langs de rand driften. Nog voordat ik mij gepositioneerd heb, hoor ik Lesley een brul geven. Ik draai me om en zie een kolk net bij de overgang naar het diepe, snel gooi ik het roer om en peddel als een gek naar die plek, immers vis zien is meestal vis vangen, mits je je vlieg er op tijd bij kan krijgen. Lesley wint dit duel en voordat ik mijn vliegenlijn op lengte kan brengen, legt hij zijn rapala op de spot en enkele draaien later beukt zijn hengel naar het wateroppervlak. De vis gooit zijn gewicht en kracht in de strijd en ook al gebruikt hij een spinstok, het gevecht duurt wel even. Onderhand ben ik naast hem komen liggen en film de strijd. Samen genieten we van de dril en kijken we elkaar glunderend aan. Het is een prachtig beest waar Lesley mee in gevecht is, maar het is ook meer dan dat. Dit is de eerste van het seizoen, ons vermoeden blijkt weer juist, we hebben er gericht naar gezocht en we hebben ze gevonden.
Zeeforel in Nederland is ook in 2011 weer een feit.
De vis wordt geland en wat een prachtbeest is het, een 67 centimeter lange zilveren baar ligt in handen. De haakbek nog net zichtbaar maakt het plaatje compleet. De moed zit er gelijk weer in en de vermoeidheid in de benen ebt weg. Ik verwissel de shrimp voor een EP-streamer (een Bonaire-veteraan) en neem weer positie in. Het werpen valt vanuit de kayak reuze mee. Het is weer even wennen, maar ik lig op gelijke lijn met Lesley en ik werp net zo ver als hij met de plug. Na een paar worpen voel ik een zachte tik, ik strip door en daarna volgt een onmiskenbare aanbeet. Ik probeer de haak te zetten maar tevergeefs, een kolk volgt en weg is de vis. Zo gaat het nog 3 keer kort na elkaar, en ik raak achter op Lesley die al zijn derde vis bespeelt. Beiden merken we op dat de aanbeten zachtjes zijn en niet overtuigend en ik switch terug naar een shrimp in de hoop dat ze die beter kunnen pakken. Na een nieuwe drift zie ik een kolk en werp die aan, opnieuw een klein tikje maar al snel volgt een overtuigender aanbeet. De dril is super, de vis neemt lijn, de hengel buigt mooi door en na wat heen en weer getrek kan ik de vis netten. Mijn eerste is ook een feit, snel na wat foto’s terug in haar element.
We eindigen de dag met een flink aantal aanbeten en een 4-tal gelande vissen. Heerlijk als alle puzzelstukjes zo perfect in elkaar vallen. Ik kan niet wachten tot de volgende keer, alhoewel ik flink geduld moet hebben, de weersvooruitzichten van komende tijd zijn niet ideaal. Jammer, maar dat geeft me de tijd om over nieuwe vliegen te denken. Ik zit aan kleine streamers maat 4 te denken en wat verzwaarde lange shrimps, wellicht type Pattegrisen.
Gr. en tot horens, Brian Elward
Gisteravond op bezoek geweest bij VV de Pompemich. Mooie club in een even zo mooie omgeving. De opkomst was goed en het was weer op en top gezellig. Uiteraard een demo gegeven van de EP Streamer en EP Shrimps die bij de aanwezige zeeforel en zeebaars vliegvissers zeker de interesse kregen en daarnaast een sandeel voorgebonden dit keer gemaakt met super hair van Best way en het nieuwe Bug Bond. Last but not least nog een EP Crab voorgebonden en uitleg kunnen geven van de vele producten die we uitgestald hadden. Blij dat Thomas mee kon, want het was druk. Via deze weg wil ik de leden van de VV Pompemich bedanken en dan met name Martin van der Wagt voor de goede ontvangst, verzorging en gezelligheid. Tot een volgende keer! Wij komen graag nog eens terug. Gr. Edwin, team Dyckers
Tijd om eens even wat foto’s te plaatsen van onze heerlijke trip richting de carib. Dit keer geen verhaal, maar enkel en alleen bones, bones en nog een bones. Ok en een beetje statistiek erbij. HJ en Sander hebben de meeste bones op olive achtige shrimps gevangen, onverzwaard, voornamelijk met weedquard. HJ wist ook nog de nodige bones met een kleine crabimitatie te vangen. Brian wisselde tussen de olive shrimp en de EP shrimps in verschillende variaties, waaronder de EP mantis shrimps en ik heb zo goed als alle bones (28 stuks) op een EP Boneshrimp tan gevangen, welke bestond uit ep fibers tan, beetje krystal flash, ep hot eyes silver medium (af en toe lead eyes medium als ik diep moest zitten) de Daiichi 2546 size 2 en 4 en uiteraard weedquards…
Tijd voor de foto’s, startend met in mijn optiek een prachtige foto gemaakt door Sander:
Prachtige foto van Brian: Sander en HJ met een dubbelhookup, uitzonderlijk!
Gisteren ff met Brian, Sander en HJ richting OVM geweest. Lang kon ik helaas niet i.v.m. verjaardag schoonmoeder en aldaar eten, dus vroeg eruit en trachten zoveel mogelijk uren te maken. Uiterlijk half 3 moet er weer richting Zwolle gereden worden.
Brian pakte de Hobie en ik de MacFishing Hi and Dry. Zul je net zien, de hele week prachtig weer, zaterdag drama en ja hoor we hebben 4 uur lang regen op onze kop gehad. De heren hielden het om 13.00 uur al voor gezien, ik pakte nog een uurtje door alvorens de boel weer in te pakken.
Sander en HJ hebben wel een paar mooie aanbeten gehad, maar helaas dit keer niks kunnen verzilveren. Brian had wat uitzetters en een mooie aanbeet op de nieuwe A.Jensen Seatrout Specialist #6 (een hengel met gebruiksaanwijzing, je moet hem leren kennen, tijdens de dril staat de lat krom tot in het handvat) al trollend vanuit de kajak die hij helaas loste. En ik pakte met name in de hele vroege ochtend veel vis (rond de 10) maar klein van formaat, juistem de uitzetters lieten zich eindelijk na een lange stille winter zien, zaten in een school en als ik door was gegaan op die stek hadden het er zo 50 kunnen zijn… Tussen de uitzetters zaten ook 2 mooie chars die zeker voor een goed gevecht zorgden aan m’n 5. Toen vond ik het welletjes, pakte de 7 erbij en vertrok het wijd op. Niet veel later een knetterharde aanbeet, maar helaas. Vervolgens nog op een andere stek een uitzetter gevangen en het laatste uurtje toen de heren al droog achter een biertje zaten toch nog een uitzettertje wederom op een andere stek. Kortom op 3 ver uit elkaar gelegen stekken uitzetters gevangen en een mooie gemist. (goed teken) Had graag nog wat echte mooie ovm bows gevangen deze ochtend, maar het was ook wel lekker zo. Twas koud en tijd om naar huis te gaan….over een maandje of wat nog maar eens als het warmer is! Hierbij wat fotootjes, gr .Edwin
Ha Ed!
Wat een prachtigmooie verhalen en foto’s op je Blog man…; Echt smullen! Dat moet me wel de (vis)vakantie geweest zijn zeg, vet gaaf hoor!
Ondertussen ben ik gistermiddag de DLX2 uit wezen proberen op de VNV-plas in Biddinghuizen; Vet gaaf hoor, alleen: waar zit het stuur?…pfoeei… Na even (uit)proberen had ik het al aardig onder de knie; genot hoor; lekker uit je luie drijfstoel vissen (proberen te) vangen! Ben er vet blij mee! Heb ook nog best leuk gevangen; niet veel, wel fiks aan de maat voor daar denk ik: 1 regenboog van 40 ongeveer, en 2 ultra-dikke joppers van Bogen van over de 50cm; vet mooie sprongen in de drills en lekker dieeeeeeeeeeeeep onder de boat door;kikken! (A.Jensen AHT #5, sinktip,muddlertjes, leader van 22/00, door die van 18/00 sprongen er 2 doorheen die minstens net zo groot waren)
Mwah…kan niet wachten op OVM…(of heet dat zelfoverschatting?)
De groeten en cheers,
Vin”spierpijnkrijgjeervan”cent
Eindelijk, vanaf nu is het populaire bug bond ook bij Dyckers verkrijgbaar, de 20ml original bottle, de multi uv led light, de pro-tip kit of als set, alles is op voorraad. Check hier.
During this winter Danielsson Innovation has developed a new reel model.
The concept is based on request that we have got from fishermen who use our products. It’s simply a combination of proven technologies that we use in our current products, together with solutions that we used during the nineties and that we now have refined to their optimal functionality.
To those of you who used our braked reels in the nineties, its quite enough to say “large drag adjustment wheel” and they will know what we’re talking about, and to those who are uninitiated we want to say this:
XLW-series has a drag adjustmentthat is exceptionally easy to reach when you are in the most hectic situations and by its own design it’s a cinch to quickly adjust the drag to the level you want.
Moreover, the XLW series has borrowed many components from the existing L5W/H5D series, such as high-performance brake package that can be tailored to fulfil each individual fishermen’s needs. Another thing that is borrowed is the spool, which is a great advantage for those who already have such a reel and now can use that spool also to this new reel.
In short: this is a new reel with top performance and unique technology that already at the introduction is well tested and proved to be reliable as few.
And yep Dyckers has this reel in stock and can give the following introduction offer:
– Danielsson XLW 6nine: euro 449,00
– Danielsson XLW 8twelve: euro 469,00
Zwooooooooooooetch, daar gaat de Airflo Depthfinder Big Game 400 richting horizon. Wat gooit die Hightide #10 toch lekker. Commerciële shit ofnie, kan me niet bommen, hij gooit mieters en dat is erg prettig hier, ben je er klaar voor?
Daar gaan we. 2 mannen hebben de kajak gepakt en zijn op pad, de ander ligt te tukken. Ik kan niet wachten. Al vele weken doorkruist deze stek m’n gedachten. Ik ken de stek van vele jaren terug toen ik hier ook eens was met m’n meissie, geen zware stok bij me natuurlijk, nu is het anders. De A.Jensen Hightide #10 en #12 staan paraat. Gecombineerd met een compleet arsenaal aan lijnen en een propvolle Cliff’s Bugger Beast met ep streamers van 7 t/m 25 cm gebonden op super sterke en scherpe haken. Titanium onderlijnen erbij, 40, 50 en 60 ponds fluorocarbon, kortom op volle oorlogssterkte sta ik daar dan……..eindelijk. Ongeduldig maak ik de boel in orde. De 10 gecombineerd met de big game zinklijn gaat ‘m worden.
Vlak langs de kant is hier een zeer diepe geul met toegang tot een lap water waar je u tegen zegt. De andere kant op kijk ik richting die immense vlakte. De golven slaan verderop tegen het rif kapot, hier is het water diep blauw van kleur met een redelijke stroming. En zwoetch daar gaat de lijn weer, 1, 2 3..ik begin te tellen en wacht eerst 15 sec voordat ik begin met binnenstrippen van de grijswitte ep streamer van pakweg 12cm. Dit alles om zo dicht mogelijk bij de bodem te komen zonder vast te zitten. Deze manier van vissen ligt me wel. Blindcasting. Door sommigen ietwat negatief neergezet, anderen houden ervan. Tot die groep behoor ik. En blindcasting is het natuurlijk niet. Want je zoekt naar hotspots, net die stekken waar het wat dieper is, wat harder stroomt, waar interessante structuren liggen, doorgangen van havens, van mondingen, estuaria, enzovoorts. Er valt zoveel te zien om je kansen te vergroten. En ik durf gerust te zeggen dat dit een absolute hotspot is. Niet veel later wordt me dat duidelijk gemaakt als ik op open zee, pakweg 50 meter uit de kust een giga school met vissen naar schatting van zo’n 30cm groot uiteen zie spatten. Wat een geweld, machtig!
Een aantal avonden terug. Tijdens een bezoek aan het enige stadje van het kleine eiland hadden Brian en ik de latten bij ons om in het donker ff in de haven te kijken. Meestal is het niks, maar je weet maar nooit. Iets voor de haven waren locals met netten bezig. Naar wat later bleek aasvis vangen voor de handlijnen die ze uitzetten. En zodoende worden we getrokken naar de enige activiteit daar. Wat we vervolgens zien stijgt boven alle verwachtingen uit. Brian en ik kijken elkaar ongelovig aan. Aansluitend op een gezamenlijk “oefffffffff” het enige wat we uit kunnen brengen. Want wat we daar zien hebben zowel Brian als ik niet vaak meegemaakt. Tobago heeft ons veel laten zien, maar het geweld wat hier plaatsvindt, idd verder dan oeffff komen we niet. Om de 30 seconden worden groepen ballijooes (Sander vertelde dat ons later, soort geepachtigen maar dan veel dikker, wel met lange snuit) belaagd alsof het sprotjes zijn. Wat een geweld en wat een ongelooflijk machtig gezicht. Na een half uur te hebben genoten van dit schouwspel, pakken we de latten erbij. …….je raadt het al, een half uur verstrijkt, een uur verstrijkt, het jagen blijft gekkenwerk, maar vangen ho maar. Buiten 2 ballijoes die we vals haken tijdens hun vluchten, pakken we niks, helemaal niks. Langzaam maar zeker druipen we af. Jacks (waarschijnlijk grote horse eye jacks) vs ons: 1:0 En we besluiten HJ en Sander maar eens op te zoeken die in een lokaal barretje de nodige biertjes tot zich toe nemen. Daar aangekomen doen we ons verhaal en ze kunnen niet wachten om het ook eens te zien. We pakken de auto, ik heb het vermoeden dat HJ denkt dat we zitten te lullen, dus houd me stil en wacht zijn reactie af. We stappen uit de auto, ik zie de reactie, grote ogen, machtig. T’is laat maar de daarop volgende avond staan we er toch weer even. Ditmaal hebben Sander en HJ de kajak te water gelaten om er tussen te kajakken. Mooi gezicht. De heren genieten op en top, maar vangen ho maar. ja allebei een ballijoe in de kajak, hehe… juistem…erin gesprongen op de vlucht. Ik spreek een local, vertelt me dat hij soms hele nachten niks pakt met levend aas, maar vorige week toch een horse eye jack van 7 kilo. 7 hele kilo’s, halleluja en daar sta je dan met je 10. Eeeuuuh.
Waar waren we gebleven, oja bij de diepe geul waar ik de 400 grains zinklijn juist weer aan het wegzetten was. 1,2,3…dit keer tel ik tot 30 alvorens ik weer besluit terug te strippen. T’is hier nog dieper dan ik gedacht had. Totaal geen last van vastzitters, ook geen aanbeten trouwens. Ik sta nu pakweg een half uurtje te vissen. De swung zit erin. Alles loopt goed nu. En weer een worp. Nog maar wat langer wachten dan. 35 sec. Strip, strip, bam, een zware beuk volgt. Ik sla aan. De 10 slaat dubbel en de lijn vliegt weg. Ik juich, ben angstig tegelijk of de 40 ponds leader het gaat houden. Hoop dat het geen barra is, of – je weet maar nooit – wahoo. Heb geen flauw idee wat het is, maar het gaat hard, 10, 20 pakweg 40 meter backing pakt de vis zeker. De lijn was er natuurlijk ook nog ver uit. Maar het is pompen. De butt van de lat onder de buik, vliegenlat, zo krom als een hoepel en genieten maar. De vis blijft vechten wat me vermoedt dat het een mooie jack is. Eindelijk na een prachtige dril kan ik de vis pakken. De vermoedens blijken dus de waarheid. Ik kijk naar de gespierde gestroomlijnde vis en zie dat het inderdaad een jack is. Maar wat voor een? Ik vermoed een jack crevalle en zou daar heel erg blij mee zijn. Maar achteraf bij thuiskomst blijkt het na bestudering een bluerunner te zijn. En niet zo’n kleintje voor deze soort ook!! En na enkele fotootjes glijdt de bluerunner weer rustig de diepte in, weg is ie, super!!
Waar er 1 zit, zitten er vaak meer. En daar gaat de lijn weer. Wederom wacht ik 35 sec. Strip strip, BAM, shiiiiiiiit pang……zooooo! Daar werd ik even wakker geschud uit de rush van zojuist. Die ging hard, niet te houden man, pfff.
En daarna is het niks meer. Nog pakweg een half uurtje probeer ik het, het wordt nu ook langzaam maar zeker donker, tijd om de heren op te gaan zoeken, mijn dag kan niet meer stuk, wat een prachtvis om op de vliegenhengel te vangen, heerlijk.
2 dagen later zijn we nog even een ochtend op dezelfde stek wezen kijken, maar helaas. Ditmaal was het nadas, noppes, niks. Bij het besluit om de rest van de dag weer heerlijk te gaan vliegvissen op bone (wat is die afwisseling toch lekker) kreeg ik nog wel een prachtige demo schoonzwemmen. Tot 12 keer in rijformatie, pakweg 20 stuks, met telkens 1,5 meter ertussen, sprong de formatie voor me langs, zwoeppp…..zwoeppp…..zwoeppp, wederom sta ik versteld. Die oceaan blijft me verbazen, keer op keer. Deze “prooivissen” hadden al een mooi formaat. Dus wat daar dan weer achteraan zat?
Gr. Edwin
Team Dyckers
Een van de meest memorabele momenten, punt.
Het zal pakweg 11 uur in de ochtend zijn geweest als we met z’n 4en langs de “milkflat” lopen richting de plek waar we willen starten. En lopen dat hebben we gedaan in deze dagen, kilometers, de druppels gutsen van de gezichten, er wordt weinig meer gezegd, er is een missie gaande en dat is bone, voor de rest doodmoe, van de drank de avond tevoren, de babbels in de vroege ochtend, vroeg eruit, klokslag 6 uur, een nieuwe dag. Er zijn al wel weer de nodige bones gevangen, maar het is niet top. We komen samen en besluiten gezamenlijk naar een andere stek te lopen, een flinke wandeling…ach ja what else.
Plotsklaps valt de wind weg weg. Buiten wat vogels horen we behalve het gesjok van ons, stap voor stap door de hitte, langs het water niks meer. Maar met het wegvallen van de wind – wat nog niet eerder was voorgekomen gedurende de trip – gaan de kopjes de lucht in. Er wordt getuurd. Over het water, opperste concentratie. Er heerst stilte.
Niet veel later besluit de eerste het water in te stappen. Ik waag het erop, zegt ie nog. Er heerst zo’n gevoel van, dit is het moment, ditmoeten we pakken en ja hoor het duurt niet lang voordat we 1 voor 1 met ongeveer 40 meter tussen elkaar in het water in stappen. Er wordt niks gezegd, het is muisstil, verstoord door het gekrijs van een kleine groepje flamingo’s die op zoek gaat naar andere oorden.
Als een rijtje manouvreren we over de kniediepe milky flat. Ongelooflijk prachtig water. Vorige bezoeken maakten ons duidelijk dat het moeilijk water is. Helder, maar zo spierwit, dat je eigenlijk na 5 meter al het complete zicht kwijt bent. En dat terwijl als je naar beneden kijkt het water gewoon helder is. Mysterieus, onheilspellend en wonderschoon. Dat beseffen we ons nu allemaal. Ineengekropen sluipen we over de flat heen. Overal waar je kijkt is het water spiegelglad, geen rimpeling te bekennen, maar iets …. er is iets…
Wat ons allemaal zegt dat er vis zit, bones, big bones…het ruikt gewoon naar bone, kan niet missen. Na pakweg 10 minuten zie ik HJ die rechtsvoor me staat op 60 meter de eerste worpen maken. Een piepklein staartje verraad een tail. Er zit vis. Helaas lukt het hem niet om de bone te pakken.
Toch geeft dit de burger moed en uiterst voorzichtig sluipen we verder. Als zijnde een commandogroep over een vlakte. Ik kijk om me heen. Zie de heren gespannen aan het kijken naar aanwezige vis. Tailers, schaduwen, kleine rimpelingen, het maakt niet uit. Als er maar iets verraad dat de vis er zit. Wat een machtig moment, zo in die stilte, er is niks mooier dan dit besef ik en sla het gebeuren in me op. Kijk om me heen, kort uit m’n concentratie en geniet, neem een slok water, steek een peuk op en observeer, Sander zie ik verderop hetzelfde doen, kortstondig kijken we elkaar aan, de ogen zie ik sprankelen, mooi.
Even verderop zie ik de eerste gestalten van een wierbed, altijd een goede spot in een zanderige vlakte. Dikke kans dat er een of meerdere bones rondzwemmen. De concentratie gaat omhoog, de stappen worden nog voorzichtiger en zonder ervoor te zorgen dat ik enige trilling veroorzaak, sluip ik richting wierbed.
Daar langs het randje, op 15 meter, beter is het zicht hier niet, lijken wat plukjes zeer langzaam te bewegen. Zal het bone zijn? Of vergis ik me met die scherpe felle zon? Ik twijfel. What to do….
Besluit de lijn toch weg te zetten, geef 2 rukken, voel een flinke ruk, bam hangen! Wat een moment, de mannen kijken me an en op gepaste afstand is het genieten. De rust is doorbroken, de lijn knalt eruit. Hard gaat de vis weer, zo hard zoals alleen bone dat kan doen. De #8 staat goed krom, de backing laat zich zien. Niet veel, 20 ,30 meter max, maar wat een moment, in de stilte, over die vlakte, met je maten…even houd ik de machtige vis vast en dan mag ze snel terug.
Een kwartierje later is Brian die rechts van me staat aan de beurt, een prachtige vis, snel loop ik er naar toe, even wat foototjes maken, een schouderklop en daar gaan we weer. Zo gaat het nog een uurtje door, dan wakkert de wind weer aan, zien we weinig meer en is het momentum weg.
Dit vergeet ik niet snel. Dit is een van m’n meest memorabele momenten ever, punt.
Edwin
En daar sta je dan, 7 uur in de ochtend, kijkend over die grote vlakte, zie ik wat tailen, zijn ze er, de eerste stappen in dat heerlijke warme water, ietwat onwennig, maar wat voelt dit weer goed!
T’is voor mij al weer een tijd geleden dat ik m’n laatste bonefish gevangen heb en ik kan niet wachten. Na het geweldige welkomstcomité en een koud biertje wordt het langzaam licht. Brian, Sander en HJ zijn hier al enkele dagen als ik arriveer op het vliegveld alwaar ze me om 5 uur in de ochtend ophalen, top! Vanwege drukke werkzaamheden kan ik niet de gehele 16daagse trip aansluiten bij de mannen en is er besloten om de tussenliggende 10 dagen aan te haken. Gelukkig heb ik in de nachtvlucht kunnen slapen en groot is m’n verbazing als ik bij het kleine aankomsthalletje alledrie de heren uiteindelijk zie staan. Half slaapdronken blijk ik wel een flamingo met Dyckers welkomstbord, een drukbezigzijnde video-opnemende Brian en enkele mooie vrouwen te hebben gemist, maar daar zitten ze dan. Heerlijk languit aan een tafeltje in een hoek van de hal met kleine pretoogjes en een flesje bier op de tafel me aan te staren, 5 uur in de ochtend, de gekken, het feest kan beginnen!
Niet veel later lopen we over de flats. Wat is het genieten zo. Eindelijk kan ik weer los. Misschien wel de mooiste visserij op deze aardbol. Zo simpel, maar toch zo moeilijk. Een 8 hengel, drijvende tropenlijn, reel met uitstekende slip, doosje boneshrimps, paar leadertjes, polaroid, buff, en nog wat spulletjes, thats all. Meer heb je niet nodig. (in een later artikel zal ik terugkomen op de gebruikte materialen en de meest succesvolle vliegen) Ik kan niet wachten. En de eerste dagen maak ik voor mezelf niet eens de tijd om de video erbij te pakken. Soms nog wel de spiegelreflex, maar meestal draait het gewoon om het vissen, juist…het geweldige vissen op dat – vaak helemaal niet zo grote, maar o zo sterke – zilverachtige visje, waar we lange reizen voor moeten maken, waar menig huwelijk door kapot is gegaan, waar je soms al zwetend ‘s nachts van wakker wordt, waarvan je soms denkt, is dit nu wat of toch een stukje koraal, nee t’is koraal, je maakt een volgende stap, rats en weg is de bone, een dikke boeggolf achterlatend tezamen met een flinke vloek.
Zoals gezegd we zijn met z’n 4en, een goed gezelschap en tijdens de korte ontmoeting wisten de heren me al te vertellen dat er de nodige bones zijn gevangen. Als ik me niet vergis Sander 7, Brian 4 en HJ die niet telt ook zo rond hetzelfde getal als Brian. Ik had vantevoren al besloten om ditmaal wel de bones te tellen – als er überhaupt wat gevangen wordt – gewoon voor de statistieken, Sander doet met me mee. Enfin en ik kan u zeggen, het ging lekker, hehe.
Maar zoals altijd was er weer die bekende zin, je had hier gister moeten zijn, zei Brian nog. Want het water was zakkende en springtij was net geweest, achteraf gezien erg belangrijk voor de vangsten. Pech, ik kan er niet mee zitten. Geniet op en top in deze omgeving. En al snel ga ik alleen de grote vlaktes verkennen. Er is niks mooier dan dat. Mag graag met maten vissen, goed gezelschap en delen. Maar dat kan vanavond ook. Ik wil nu echt kijken of het me weer gaat lukken, hoe gaat het spotten, zijn er tailers te zien, of die kleine schaduwtjes die zo $%^$^$% moeilijk te zien zijn.
Brian maakt nog snel een foto van me….en hop de vlakte op!
De eerste 100 meter zie ik geen bal, heb wel het gevoel dat er soms oogjes me aankijken, moet nog in de modus komen. En dan uit een hoekje zie ik een schooltje snappers, mooi om te zien. Ongelooflijk wat er zo leeft op de flats. In eerste instantie lijkt er niks te leven, geen vis te zwemmen, laat staan bones. Maar dan – eindelijk – zie ik een schaduw op pakweg 30 meter van me vandaan m’n kant opkomen. Ineengedoken werp ik richting vis. Ff de vlieg af laten zinken en 2 rukjes geven, stofwolkjes creëren is de gedachte, even wachten, en ja hoor de bone maakt een move m’n kant op. Knikkende knieen, alles snel controleren, geen lijn om de reel, in de voeten, of ergens anders waar het achter kan hangen…ik geef nog 2 korte rukken en dan knalt de lijn m’n hand uit, oef dit was ik even vergeten, wat een snelheid, sjiiiiiiiiiiiiipppp en daar gaat de reel al in a slit of a second, hangen, yihaaaaaa.
En dan een doffe tik, slappe hengel, los………krijg nou wat, wat ging hier fout? Dacht dat ik alles goed deed, de bone dacht er echter anders over. Hoe ken dit nu? Snap er niks van en gedesillusioneerd sta ik daar in m’n eentje, knikkende knietjes, trillende handen, met niks, helemaal niks.
Dit gebeurt me nog een keer, wat zeg ik gedurende de 10daagse trip vele keren, het hoort erbij, maar toch, gelukkig weet ik na een aantal dagen de missers te minimaliseren. maar ja dat ene koraal, lijn om de reelslinger, achter het knoopje, of gewoon uit het niets, het zijn allemaal zaken waarmee je te maken krijgt.
Ik zie 3 schimmen, ditmaal gaat alles goed, tijdens de dril sla ik toch ook nog 2 a 3 keer aan, en uiteindelijk ligt ze dan in m’n handen, wat een mooi beest is het toch.
En zo gaan de vangsten langzaam maar zeker omhoog, hierover later meer, nu even wat fotootjes, tot laters!!
Gr. Edwin
