Eindelijk die harde zuidwester eruit. Het waren 2 weken met slecht weer, veel regen en een keiharde wind van uit het zuidwesten, leve Bertha. Bij de strandvissers op zeebaars geliefd, maar voor ons vliegvissers naar mijn mening kaaaaalote. Over het algemeen bruin water, vele stekken nauwelijks te bevissen en de zeebaars, die lijkt soms wel verdwenen. Her en der voornamelijk slechte berichten, af en toe een visje, maar bij lange na niet zoals de weken daarvoor. Ik heb het al eens vaker aangekaart, vaak wordt die zuidwesten wind als goed beschreven in de literatuur, echter m’n ervaring van de laatste 6-7 jaar is net andersom, geef mij maar een oosten, of zuiden windje, krachtje 3, mooi, kun je alle kanten op. Enfin zo ook waren de voorspellingen gisteren. Nog steeds wel wk4 a 5 maar niet meer uit het westen, het oosten nu en daar was de drang. Dus even samen met Brian op pad. We arriveren pas in de vroege middag want beiden zijn we behoorlijk druk, een hele dag zit er niet in.
Het blijkt al snel een taaie dag te worden, want het eerste uurtje levert Brian een klein zeebaarsje op en we zien geen prooivis of wat dan ook. In de daaropvolgende 1,5 uur weet Brian toch nog 2 zeebaarzen te vangen, een kleintje en een mooie 50tiger. Bij mij is het nadas noppes niks, krijg nou wat. Het water stijgt en we moeten weg van deze stek.
We babbelen wat, de planning was om de bb erbij te gaan pakken, maar het weer is dusdanig slecht dat we al snel besluiten om die gedachten te laten gaan. Als bijna papa moet er nog het nodige in huis gebeuren, dus Brian vindt het welletjes en gaat naar huis. We schudden elkaar de hand en voor mij is het tijd om nieuwe stekken te bezoeken. Rustig aan want het water staat toch hoog, veel kanten kan ik nu niet op.
Ik zoek en ik zoek.
Een interessante stek wat dieper landinwaarts trekt mijn aandacht en ik besluit om hier maar eens te gaan staan. Een paar worpen, wat vastzitters, hmm kweet het niet hoor. Totdat een dikke kolk voor mijn voeten verschijnt, zeebaars!! Kijk dat biedt perspectief, ze zitten hier.
10 minuten later komt daar dan die langverwachte beuk. Een sterke en naar wat later blijkt dikke zeebaars geeft een prachtig gevecht en laat me zien waar ze toe in staat zijn. Over de blokken heen, van links naar rechts pareer ik hem, wat mooi is dit toch. Wel wat angstvallige momenten of hij me niet te slim af is, maar na een minuutje of 5 kan ik hem toch scheppen, hehe, een dikke glimlach verschijnt. paar fotootje en terug gaat ie.
Het zal een half uur later zijn geweest dat ik een beuk krijg op een onverwacht moment, bij het afzinken van m’n streamer. Hoezo een natuurlijke immitatie, hoezo agressief, hangen! Nummer 2 is een feit.
Is dit de methode dan? We gaan het proberen. Verre worpen is het devies. En ja hoor een mega beuk erop, flink kopschudden, das een dikke bak, yesss.
Arggg los, krijg nou wat. Enfin denk de methode gevonden te hebben en zal het nu gaan lopen? Vast en zeker! Eeeuuuh niet dus. De stroming verandert, de situatie verandert compleet zoals alleen de zee en haar getij kan doen, momentum daar draait alles om, dit was het momentum en het is nu gebeurt. Shit had sneller moeten handelen. De kansen vergroten. Enfin tijd voor een nieuwe stek.
En ik kar weer wat rond, eet snel wat, tis ondertussen de vroege avond geworden, en nog steeds veel niet echt visbaar. Toch valt m’n oog op een nauwelijks te bevissen stek, echter dit ruikt naar vis. Weer een nieuwe stek welke ik nog niet eerder heb bevist de afgelopen jaren. Er is hier zoveel water, zoveel mogelijkheden, dat je nooit uitgevist raakt. Dat maakt het wat mij betreft ook zo bijzonder. Met de getijdes, de wind,de aanwezigheid van prooivis zijn de verschillen zo groot, dat het ene moment een stek 3 keer niks is, of onvisbaar, terwijl een uur later het een topstek kan zijn. En deze stek ziet er nu interessant uit, dus we gaan het proberen.
Het is er diep, wel mooi helder en er staat een mooie stroming. Niet te hard, niet te zacht, afzinken die boel dus met de di3. Na 20 sec begin ik te strippen. En zo volgen wat worpen. Maar tis nog niks.
Bam, egwel! Hangen, de zilveren schim verschijnt uit de diepte, hoppa! Nummer 3 is een feit. En ook hier gaat het even los, ik mis nog een kleintje en vang nog een 4de zal eind 40 zijn, trekt de 8 al goed krom en het is genieten.
Echter de situatie verandert ook hier in een mum van tijd zodanig dat het nu onvisbaar blijkt te zijn. Momentum. En ik kar nog even wat, vis wat stekken af, maar tis goed zo, 4 stuks, wat gezien de berichten van afgelopen weken een mooi resultaat is. Heb de indruk dat de draai is gemaakt en dat we de komende 2 maanden nog 2 mooie zeebaarsmaanden tegemoet gaan zien. We zijn zeer benieuwd hoe de competitie zal gaan verlopen en wensen de deelnemers de komende weken een goede voorbereiding, met wellicht al wat mooie sessies. De topmaanden voor zeebaars komen eraan! Vangze, Edwin
