Als een gorilla.
Terug van vakantie, twee en halve week Zuid Frankrijk in het plaatsje Palau op een prachtige groene camping vol met palmbomen, de Pyreneen op de achtergrond en de Middellandse zee op nog geen 10km bij ons vandaan. Gemiddelde temp tussen de 30 en 35 graden, nachttemp zakkend naar 24 graden, dat is het dan. Van mij mag het wel wat kouder maar de kids vinden het heerlijk, zwemmen de hele dag, in zee, het zwembad, hebben lol, vriendjes ach, papa en mama genieten van de authentieke omgeving, toeristisch, maar wel mooi, vol met druivenvelden, bergen en de zee, natuurlijk wel geprobeerd, maar die med, vanaf het kantje, een lastig verhaal, zeker met de vliegenlat. Als je 80 m kunt werpen maak je nog een kans, of een hobie mee hebt, maar met de beperkte visstijd, tis een familie vakantie, moet ik wat anders verzinnen. Als een gorilla.
Lac de Raho. Bekend terrein. 2 jaar terug al geweest, bijzonder meer, lastig, raar, destijds, maar ik wil het toch weer proberen. En na de eerste fam dagen aan zee en aanverwante, heb ik 2 uurtjes de tijd. Even een bezoekje aan wagen. Staat wel een redelijke wind, zoals zovaak in deze omgeving. De mistral. Hoge golven kletsen tegen de stenen wand aan. Aan de overkant is het wat rustiger, mooi hoekje, maar direct al met een verboden pesce interdite. Zie ik net een dikke kolk, ja hoor. Misschien toch even proberen. Pak de lat uit de auto, loop langs het water, zie weer een mooie kolk, eeeuh monsieur…arg daar gaan we al, een niet al te charmante maar wel bijzonder vriendelijke vrouw maakt we duidelijk dat het verboden vissen is hier en de herder achter haar, die er heel wat minder vriendelijk utizag, bevestigde datgeen wat ze me duidelijk maakte, move. okok.
Dat was het eerste bezoek.
Toch nog wat bollen maken en strijdplan aanpassen.Het eerste bezoek was in de avonduurtjes. Weinig te zien, behalve een paar springende karpers. Ik besluit om een volgend bezoek ‘s ochtends te pakken. En na enkele dagen is er weer even de tijd en na wat bollen bij de tent met de kids gebonden te hebben stap ik de volgende morgen vroeg in de auto. Ik sta perplext, het verhaal begint.
Aangekomen bij het meer blijkt het rond 7 uur al een drukte van belang te zijn. Veel hardlopers die een rondje meer als uitvalsbasis gebruiken, pakweg een km of 10 schat ik, toch niet mis met deze (vroege) temperaturen van een graadje of 25 a 26 net voor de zonopkomst achter de bergen en hevig bezwete mannen maar vooral soms prachtige vrouwenlichamen passeren me. Niet 1 niet 2 maar 10tallen, jong, oud, ze gaan er allemaal voor, knap werk. Ik tuur over het meer, ok af en toe achter me en in de uithoek zonder de hoge 5 meter besteende wand staan de gebruikelijke tentjes, die hoek mijd ik, niets te zoeken daar, echter voor me hier een daar een jump van een karper, bijzonder gezicht, maar het went snel. Totdat, de eerste zonnestralen het meer bereiken voor mn neus. Floesssjjjjj ff wachten …..BOEM, een zwaar lichaam plonst in het water na even het de lucht te hebben bezocht, wat gaat dit toch hard en….. het is los.
Dan de een na de ander, floessjjj….BOEM. Van klein tot groot. Het gaat hard. Wat zit hier toch een karper en ik reken me al rijk, ff wachten op een schaduw of iets van leven voor m’n voeten en dan moet het raak zijn.
Maar buiten vele 10tallen sprongen, wat… zeker meer dan 100 in dit uurtje, zie ik niets. Ik banjer wat heen en weer op de hoge wand, naar beneden kijkend, schaduwen. mudpools, op iets wat maar op leven lijkt. Niks van dat alles. Ik voel me nu een soort van gorilla die daar heen en weer banjert bekeken door de vele hardlopers, die nu liters zweten, net als ik, in de snel oplopende temperaturen die rap de 30 graden en meer bereiken. Iedere dag is het zeker 33 graden met uitschieters naar 36 a 37 graden, geen kattepis dus. 100den meters naar links, turend, turend en turend, ze floesjjjjboemplonsen om me heen, maar ik zie niks, heeeeeeelemaal niks, ja grote karpers springend, maar te ver, ach sowieso wat kun je ermee, behalve ierdere keer toch weer verbaasd staan te kijken en gekscherend blijkt het makkelijker te zijn om een springende karper (okok niet echt de moeite voor genomen, maar neem van me aan dat het geen steen betreft) te fotograferen, dan er 1 aan te kunnen werpen, dus zonder ook maar 1 worp te hebben gemaakt loop ik bezweet terug van de wandelingen over de dam in de hitte. Ze zitten er wel, maar hoe en wat?
Tikje chagreinig kom ik op de camping. Paaaapa, heb je wat gevangen roepen mn kids, auw, nee. Aaaaargggg.
Na enkele dagen en wat overpeinsingen gaat het weer kriebelen. Als ik ze wil gaan spotten, als ze uberhaupt langs de kant komen, wat volgens mij wel zeker gebeurd daar er toch her en der wat planten staan en daar altijd meer voedsel te vinden zal zijn, heb ik zon nodig om ze te spotten en bij voorkeur weinig wind. Op het heetst van de dag zo tussen 14.00 en 18.00 uur lijkt me met 35 graden plus niet echt goed voor het azen, dus besluit ik – indien mogelijk bij het tentfront die deze vakantie het voor het zeggen hebben – om een sessietje te plannen tussen 10.00 en 12 a 13.00 uur.
Iets over 10 arriveer ik, weinig wind deze ochtend, het zweet gutst me al van het hoofd bij aankomst. Fles water in de heuptas, sneakers an en lopen maar. Daar gaat er weer 1, floesjjj…..BOEM, ik besteed er geen eens aandacht meer aan. En loop met stevige pas over de dam. Als een gorilla met achter zich lachende kijkers. Zuchtend en steunend.
Zowat een kilometer naar het zuiden, en weer terug. Niet alleen ik zweet maar de diehards hardlopers die wat later de ochtend pakken achter me ook. En af en toe een oudje met een hond. Heeel soms, heel soms word ik aangesproken. In het frans. Ik versta er geen bal van, lach wat vriendelijk maak wat gebaren, je ne parles pas francais, wijs wat naar het water en ik zie ze bedenkelijk me bekijken, van top tot teen, rare snuiter zullen ze wel denken. En weer maken we de wandeling terug. Turend en turend…
Hee verrek, is dat een mud? Er lijkt wat leem op de stoffen op 3 meter uit de kant. Zeker weten een mud. Ik ken het van mn bonefish ervaring. Dit betekent vis. Nu staren maar en ja hoor daar verschijnt de eerste schaduw, een prachtexemplaar. Een grote donkere schim schuivelt even lang de stenen. 1 kans krijg ik om de karper aan te werpen, maar bij het landen van de lijn schiet de vis weg, oooookeeeeee, spooky ook nog.
Maar de eerste is gespot, eindelijk. En na weer wat meter te lopen zie ik een 2de mud en nu direct wat schaduwen. Groepje karpers, duidelijk ah azen. Dit zijn de momenten, ik daal 2 meter en sta nog 3 meter boven de kant op wankele stenen. Geen steen aub die beweegt, een volgende stap, want dat horen ze en zijn ze weg, tik, steen tegen steen, hop weg zijn ze wel ^%&%$^&%^&%
Dan is het weer een tijd banjeren, niks laat zich zien en heb nog een half uur de tijd voordat ik weer op de camping moet zijn. Ik zie een spiegel voor de kant en gooi deze direct aan van 5 meter hoogte. Bolletje land goed, zakt weg en ik zie niks meer. De felle zon verblind het zicht en ik vermoed dat de vis al lang weg is. Totdat de verklikker wegschiet, ik sla aan, direct een machtige ruk, sswoessjjjjj pats, 30/00 fc finaal door, ongeloooooflijk.
Dit was hem, of had hem moeten zijn. Ik baal en vermoed geen kans meer te krijgen. Loop de weg terug over de dam richting auto, kijk naar links en zie toch weer een mud. Ff wat stapjes naar beneden, zie de schaduw verplaatsen langs de mud, gooi er een paar meter over heen en trek de bol terug in het geschatte richtveld, zakt weg, hopelijk niet tussen de stenen wegvallend, zie ff niks behalve mn verklikker, en dan schiet deze weg, sla aan, hangen, direct gevolgd door een run. een machtige run, net stoppend voor de backing, net geen backing, maar wat een dril. Op en top genieten. Heeeeeheeeeee….
Heb je wat paaaapa? Jaaaaaaaa yippieeeee
Het hek is van de dam, maar de vakantie nadert ook zijn eind. mag ik zaterdagochtend nog ff schat? je weet maar nooit. Ja hoor ga maar lekker als je maar rond 11 uur terug bent.
Een niet te vergeten ochtend. Onder applaus staan driillen met een spiegel, nog een spiegel en toen dat oudje, die al gebarend ik met iets bezig was wat toch niet zou lukken terwijl hij de hond uitliet. Tikte nog ff op zn voorhoofd, Daar moet je zijn, 50 meter uit de kant, wellicht heeft hij gelijk, ik moest lachen. Dan verschijnt beneden hem tussen ons in een dikke mud. En ik besluit deze nog even aan te werpen. Hij kijkt me aan alsof hij nog nooit een vliegvisser heeft gezien, die verklikker geeft 1 tikje, ik sla toch maar aan, wammessssss, yiiiiiiiiiii daar vliegt de lijn eraf, in 1 run tot zeker 10 meter in de backing op mn 10ft cross 8. Machtig gevecht volgt met mn veel te kleine netje, want mn karpernet paste natuurlijk weer eens niet in de overvolle auto. had ik maar…. enfin hier moeten we het mee doen. Zeker een dril van een minuut of 15, maar daar is ie dan, wat een bulldozer, prachtbeest, een feest, en een hevig lachende oude man die mee geniet, prachtig, carp on fly, een ongelooflijk moeilijk spelletje, maar ooooo zo mooi. Latersss Edwin
