Monsterpike(s) 2014 – 3

Vanmiddag staat een afspraak met maat Brian. Op wat? Tja het wordt wel een beetje eentonig zo, maar ik kan je zeggen, het blijft verslavend. Snoeken met de vliegenlat. We gaan de belly in, tenminste dat is de planning. Op zoek naar de big mama’s, de onderwatermonsters, waarvan je toch wel ff slikt als die tussen je benen tevoorschijn komt. Zoeken taluds op, dit is toch wel de tijd, van de echte grote dames. Die langzaam hun weg opzoeken naar de paaigronden. Met dit weer en weer oplopende watertemperaturen zou dat zo maar eens sneller kunnen geschieden dan we denken. Enfin nu nog even niet, dik zijn ze al wel en soms, wel heel erg sterk.

Zo af en toe hoor ik wel eens gasten zeggen, dat snoeken, of dat nu aan de vliegenlat, kunstaas, of met doodaas is, het is de aanbeet. Het gevecht stelt toch niet zoveel voor? En deels ben ik het wel met deze gasten eens. In de polder stelt het inderdaad veelal niet al teveel voor, maar die aanbeet maakt alles driedubbelendwars goed. Als je puzzelstukje samenkomt en er in dat hoekje in 1 keer die langverwachte kolk achter je streamer verschijnt, prachtig. Of die schim die erachter volgt, het is gewoonweg zo machtig visueel en zodoende spannend, indrukwekkend en verrassend. Zo’n muil die erover heen schuift. En soms zit er nog eens een echte krachtpatser tussen, die neemt wat lijn, met de nodige capriolen.

Ook het grote water kent weer het nodige onderscheid. Zo is een riviervis over het algemeen vaak weer sterker dan een plas / meer vis. Simpelweg vanwege de stroming. Zo ook bij snoek. De absolute meest sterke en in februari / maart ook de meest dikke vissen komen van de rivieren. Wat kunnen dat krachtpatsers zijn. Snoeken die direct bij de aanbeet, die al zo ongelooflijk hard is dat je 10 zowat dubbelklapt, lijn nemen. Gewoon gaan, niet te houden op de 10. Nee, backing ben ik nog niet zo vaak tegen gekomen, maar toch meer dan regelmatig zie ik de lijn wegrollen. Wat zit er een kracht in deze monsters.

Vandaag dus weer eens een bellymiddag en aangezien het een flink stukje rijden is vanaf Zwolle, ook maar voor de zekerheid m’n 8 met de airflo sixth sense di3 7/8 lijn meegenomen (dit is tevens m’n zeebaarsuitrusting) je weet immers maar nooit, misschien wel even vanaf de kant. Bij aankomst schud ik de handen met maat Brian die alles al lekker klaar heeft. Ik moet de boel nog oppompen en de Mac Adventure klaarmaken. Wat goed snel gaat, dus we zijn zo klaar. Dacht ik.

Wel ^%^&^&%, krijg nou wat.
Ik kijk Brian aan, je zult het niet geloven.
Zitting vergeten, grrrrrr.
De teleurstelling zie ik van zijn gezicht afdruipen en gelijk heeft die, ik had er ook zin in. En ik moet zeggen, gebruik de boot nu wat weekjes, dat ding bevalt me meeeeer dan uitstekend. Maar voor mij 1 nadeeltje. Dat is dat er verschillende onderdelen zijn. De zitting ligt apart van m’n boot, ik moet nog leren dat ding erbij te leggen in de opslag, want dan vergeet ik het niet. Vandaag dus wel. Tever weg om nog op te halen, dus na snel overleg samen besloten om het dan maar vanaf de kant te gaan doen. T’is niet anders…

Vaak draait dit uit op een shitdag. Als het begin al niet goed is…
Vandaag niet, de paar uurtjes die er resteren zijn super. In plaats van de Cross 10 besluit ik de Cross 8 te pakken met de di3 lijn. Ideaal voor vanaf de kant voor een diepte van zeg eens 1,5 tot 3,5 meter. De Kers20 eran en gaan maar. En na een half uurtje, de eerste tik. Een mooi klein snoekje van een cm of 60 hangt er even kortstondig aan. Een snelle release en we kunnen weer verder. Ik krijg een volger van hetzelfde formaat in het heldere water, prachtgezicht. Brian even later ook. En dan is het stil, op naar stek twee. Waar het na 15 minuten los gaat, dikke beuk erop en de dril kan beginnen. Dit is toch echt andere koek dan zojuist en op de 8 een waar gevecht. Moet alle zeilen bij zetten om deze dame te houden. Manmanman, wat is ze sterk. Steeds weer lijn nemend en gaan. Dikke staartslagen door de oppervlakte, kopschudden, alles zit erin. Na toch wel de nodige minuten krijg ik meer grip op haar en even later kan de landing plaatsvinden met ene snelle kiewgreep. Brian is ondertussen aangekomen en schiet snel de nodige prachtplaten. En zo vanaf de kant is het meten ook wat makkelijker. 106, en dus machtig sterk, op de Cross 8, en met een smile van hier tot tokio zet ik haar snel weer terug. Even op adem komen en met een flinke slag de groeten!

Even later krijgt Brian een machtige aanbeet in de oppervlakte, ik hoor hem schreeuwen, shit, maar dit hoort er ook bij en maakt het spannend. Dan volgt op nog een andere stek toch de vis van Brian een mooie 70tiger die al goed dik is. Ze kwam Brians paarse ep streamer zo uit de oppervlakte halen. Dat visuele blijft mooi. En uiteindelijk mag ik de dag afsluiten met een mooie dikke snoek van 90cm. Die bij het onthaken blind bleek aan 1 oog. Echter de snoek was er niet minder dik door, sterker, twas een zeer gezonde dikke vis. Goed om te zien en een prachtafsluiter van een mooie dag. Zo zie je maar, geef niet te snel op, een aanpassing in je oorspronkelijke planning kan de dag een gouden randje geven. Gr. Edwin