Watch me bleed.

Iedere keer weer getriggerd door Volkmar, blijven de grote rivieren trekken. Als er een…
Dan vorige week op Facebook een prachtfilmpje boven op met aanbeet van Simon en Paul. (met dito magische dames) Ieder jaar probeer ik het verscheidene keren, de dode armen van een rivier, aansluitende plassen, havens en aanverwante. Meestal ben ik op de grote meren te vinden. Prachtvisserij. Met evenzo sterke snoeken. Echter die ongelooflijke aanbeet van vorig jaar en zo ook al weer een van een maandje terug, (ieder jaar krijg ik 1 a 2 aanbeten die gewoonweg niet te houden zijn op de 10 of 11) die blijft door het hoofd gaan. Zo mega hard, als een buldozer met een zwaar opgevoerd motorblok wegspurtend. Volkmar zei het al eens, rivierpike. Als er een hard kan gaan. De ultieme vechter. Toch bleef en blijf ik in twijfel. En dat, dat maakt het juist zo mooi. De onwetenheid wat er onder je zwemt. Giga strepen op de fishfinder, maar wat is het?

En dan komt het filmpje van Simon. Zalm berichtte me al, moest gelijk denken aan de verhalen die we vaak bespreken met elkaar, Ed is dit het niet? Nou ik kan je zeggen het komt verrekte dicht in de buurt. Machtig. Ze zal een keer van mij zijn.

Vandaag. Twil niet echt vlotten. Drukte. Mn jochie die niet helemaal lekker is. Heb er een hard hoofd in. Paul nodigt me nog uit voor de boot, maar ik zit voorlopig nog thuis. Rond een uurtje of 1 knapt mn maatje toch op. En na nog de nodige zaken te hebben gedaan geeft Mir aan rond een uurtje of 2, ga er maar vandoor. Snel ff bellen, wat gaan we doen. De Venloboys zijn al op de randmeren bezig waar een prachtvis van 118 door Patrick is gevangen, Denny en maatje is richting wolderwijd en Paul zit in de boot, maar ik heb te weinig tijd, weet je wat. Ik duik de rivier op. Blanken.

En die bodem kan daar blank zijn. Vele meters geen vis te bekennen. Wel talloze keren de ijsvogels om me heen, tot enkele meters van me af, met hun karakteristieke gezang. Uiteindelijk na een 100 meter peddelen komt er op 4,5 meter een mooie pluk aanzetten. Wat strepen in de buurt. Uitkammen maar. En plotsklaps gaat alles in een sneltreinvaart. Een doffe dreun. Gelijk meters makend. Nee niet die knetterharde. Maar deze kan er ook wat van. Neemt lijn tot tegen de backing en ik moet de slip strakker zetten zodat ze niet de takken van die omgevallen boom in zwemt. Deze dame weet waar ze huist. Kent de weg hier. Even valt de lijn wat slapper en vrees ik het ergste, maar dan zijn er toch weer die doffe harde dreunen. Prachtgevecht. Sterk en machtig.
Die kop, jaja dit is er een hoor, dat lichaam oioioioi. Snel wat foto’s schieten. Gaat me slecht af vandaag. Madame werkt niet mee en is boos. Echt boos. Acht tja. Ik geniet met volle teugen. Wat een vis. 113 geeft ze aan, maar wat zou ik graag het gewicht willen weten. Want wat is ze al dik zeg.
De handen vol met bloed belt Brian net na het terugzetten. Moet ff rusten en kan mn verhaal kwijt. ik hoor hem meegenieten. Super. En zo dobber je alleen, maar toch niet. Het is genieten. Gr. Edwin