De Krokodil, met een hoofletter dus.

Afstervende waterplanten, hier en daar nog een kringetje van wat vis in de oppervlakte, beetje wind en bewolking met af en toe een zonnetje. Al struinend loop ik de waterkant af, van de brede wetering. Snoek. Heb het afgelopen uur ergens anders gelopen op zoek naar karper, maar er was helemaal niks te bekennen. En het laatste uur dus de boel snel omgebouwd, nog even snoeken. Het water is prachtig helder. Na pakweg 5 a 10 seconden zinken van de Di3 lijn, strip ik de grote streamer met heftige tikken binnen. Ze danst heerlijk. En ik kan alles zien. Kijk een beetje om me heen. Heb geen flauw idee wat te verwachten, daar ik hier niet vaak loop. Maar het is fijn om weer zo aan de waterkant te zijn. Ik houd van de boot, de bellyboot, maar ben eigenlijk een kantvisser. Plant voor plant uitvissen. Uit de diepte zie ik de stengels komen. De plompebladeren rotten al langzaam weg. En dat water, dat is dus zo kraakhelder als het maar zijn kan. Er staat een lichte stroming. Maar wat zie ik die streamer mooi dansen in de diepte. 2 a 3 meter diep gaat het blauwe en witte heen en weer. Weer een worp. Tis hier wat dieper vlak voor de kant. Ik kijk gelijk al het donkere water in zonder een bodem te zien. Wel een paar mooie stengels waar de streamer langs wordt geleid. Ik volg hem naar me toe. Op pakweg 5 meter afstand is die EP favo van de laatste maanden te zien. Nog enkele strippen, voor een nieuwe worp. En dan uit het niets zie ik haar verschijnen. Ik sta perplex. Wat een kop en wat een muil. Alles gebeurt in een split of a second. Alles shaked. Dit heb ik nog nooit gezien. Wat een ongelooflijk beest, de krok. Uit de diepte zag ik haar komen, m’n streamer van toch wel 25 cm opslokken alsof het niks is en wegdraaien. Een korte heftige stripstrike en ze hangt. Direct draait ze weg en zie ik haar lichaam. Man wat een beest. Over de 110 is ze zeker, maar de 120plus zou ze ook kunnen halen. Manoman wat een jaar is dit toch weer. Ik heb sterk het vermoeden, dat dit wel weer eens een nieuw pr kan worden. Maar doordat ik ditmaal alles zag gebeuren, is de adrenaline ongekend. M’n concentratie gaat met me op de loop en ik vergeet nog wat stripstrikes uit te voeren. Want vaak herhaal ik dit om de vis goed te zetten. Nu niet en dat was m’n fout. Want nog geen minuut nadat ik haar haakte staat m’n cross plotsklaps weer zo recht als die normaal ook staat. Met een verbaasde – ietwat treurige – gozer eraan vast. Dit ga je toch niet menen he. Wat een big mama, halleluja.

Een kwartier daarvoor wist ik deze mooie slanke snoek van 95 nog te vangen, prachtig. En ondanks de Krokodil, waren het wederom een paar heerlijke uurtjes.

Gr. Edwin Kerssies – Team Dyckers
Ps. Natuurlijk zitten we nog in “zeebaars-mood”. Er komen ook nog de nodige foto’s van vorig weekend op de blog en ja er zal ook nog zeker een aantal dagen aan de kust vertoefd worden. Maar voor zo even tussendoor is dit toch geweldig om te doen en natuurlijk zullen er ook nog wel wat blanks volgen, zeker als je wat gerichter op de grotere pikes vist, maar als er dan zo krok langskomt, houd je hart maar vast…