40lb, new PR Carp on Fly…the story

Het heeft wat uren gekost, maar eindelijk is die daar dan. M’n nieuwe PR Carp on Fly, 40lb. 10 juni, op groot water. Vis is onbekend, puur wild en op zicht gevangen met de Dyckers Carpbol Early Girl, een van m’n favoriete kleur bollen de laatste maanden. Het ging niet zonder slag of stoot, want de afgelopen weken dat ik dit water heb aangedaan, had ik er al een aantal gemist. Gewoon dwars door de backing, op m’n 8, 28/00 tippet en niet te houden. Ongelooflijk wat een kracht en wat een spurts maken ze op de plateaus voordat ze de diepte in duiken. De visserij is in een woord geweldig, kan weinig aan tippen, 100% vliegvissen, alles op zicht en de karpers supergezond en megasterk, oudjes.

Omdat er een drukke tijd te wachten stond (en druk was het afgelopen week) mocht ik afgelopen zondagmiddag er nog even tussenuit. Het zonnetje scheen, dus het werd absoluut op zoek naar karper. Ik heb enkele uren en wil verschillende wateren afstruinen. Rond 15.00 uur kom ik bij het eerste water aan en zie gelijk wat mooie karpers cruisen. Maar op een of andere manier doen ze weinig. Mooi de carpbol voor het neusje af laten zinken, het kolkt van binnen, een grote schub uitgekozen en ze zwemt er ook op af, kust de bol, het lijkt alsof ze wat voelt, het niet vertrouwt en hop met een flinke staartslag, een heftige kolk achterlatend, schiet ze weg. Mij shakend achterlatend. Krijg nou wat.

Dit spelletje gaat nog een tijdje door met verschillend karpers, mooie spiegels en schubs, in verschillende formaten, komen langs. En dan toch weer hapt er een schub van naar schatting 20 pond toe, even een mooie spurt, door die verrekte wortels op dit water en los. Alles hangt er nog aan, maar ben er klaar mee. Dit wordt ‘m niet hier vandaag en snel vervolg ik me weg naar water nummer twee, een kanaal met een leuk karperbestand. Na 15 minuten rijden arriveer ik, maak een flinke wandeling van een half uur tot drie kwartier langs het water, zie niets en geloof er niet in…niet hier. Ondertussen is het rond 16.30 en heb ik nog ongeveer een half uur, dus snel naar water drie. Er zit hier niet zoveel karper, maar het is groot water met kans op grote jongens, echte grote jongens.

Bij aankomst geloof ik m’n ogen niet. Ik kom hier al de nodige jaren, begin het water te begrijpen, maar dit…dit heb ik nog niet eerder gezien. De een na de andere mooie karper schuift voorbij. Een aantal kleintjes die ik laat gaan (bij een aanbeet verstoren ze de rest en deze kans wil ik niet laten lopen) lijken me aan te kijken, wat doet die gozer hier dan, een besloten feest, geen buitenstaanders. En ja hoor het volgende groepje van 3 komt ook binnenschuiven, over het plateau in het kraakheldere water, kan alles zien met m’n polaroid, op 35 meter komen ze m’n kant op, een mooi stel zo bij elkaar, dikke 20ponders, 2 schubs en 1 spiegel. Rustig werp ik de carpbol in de baan van de groep, eentje lijkt te draaien, en dan zie ik een flinke kolk, maar verder niks aan de beetverklikker. Met een afstand van pakweg 26-27 meter is het te ver om alles perfect op de voet te volgen. Er is wat gebeurd, maar ik denk dat ze op het laatste moment de lijn gevoeld heeft.

Nog een mooie groep verschijnt en daarna nog enkelen, maar deze doen niks. En dan, als ik wat verder loop, doemt er een slagschip op 15 meter rechts voor me. Ik volg de vis die rustig naar de kant zwemt. Een einzelganger. En wat voor een. Werp de carpbol aan. Zie een kleine beweging. Toch weer onverwachts……schiet de verklikker weg….op een manier….waar je u tegen zegt, een kolk achterlatend….waar je nog meer u tegen zegt, ik sla aan, de Loop Cross S1 Flatsman #8 slaat dubbel ….waar je nog meer u tegen zegt, wat een hengel is dit toch en dan….een run van hier tot tokio, unbelievable, wat een kracht. De Loop Opti Distance 165 lijn is 33.5 meter lang en ik kan je zeggen in 1 run ging er nog zeker 25 meter backing uit. Terwijl ik er vol in sta, want het is gevaarlijk water, ik wil de karper eigenlijk tegenhouden, niet tever laten gaan, maar het lukt me niet. Wat een kracht. Rond de 60 meter lijn bungelt er nu dus uit voordat ik grip krijg. Machtig beest, zeker een dikke dertigponder en wie weet wel tegen m’n PR van 35pond aan. De dril kan nu echt beginnen en angstzweet breekt uit. Als ik hem nu maar niet verlies. T’is buigen of barsten maar langzaam spoel ik de eerste vliegenlijn weer op de Speedrunner en denk controle te hebben…

Achter me hoor ik iemand zeggen, dikke snoek? Ik kijk om. Nope, karper. Wat? Yep karper en een beste ook. Meen je niet, aan de vlieg? Yep. Eeuuuh maar als je hier nu toch staat. Kun je me misschien helpen, want ik ben bang dat dit in m’n eentje erg lastig wordt. JAAA natuurlijk man! He topgast, korte voorstelronde tijdens de dril, ken hem niet, maar Antonie blijkt een zeer geschikte gast te zijn en tevens karpervisser. Weliswaar niet met de vlieg, maar verstand van zaken, super! En z’n rustgevende woorden tijdens de dril waren fijn. Ook het feit dat hij direct met z’n schoenen in het water staat en het grote net van me heeft gepakt. De karper zit nu op 3 meter maar ik twijfel en verwacht nog een run. Communicerend met Antonie, dit gaat hem nog niet worden, die gaat nog een keer. En ja hoor Rjsssssssssss daar gaat ie weer, ongelooflijk hard en je zult het niet geloven, wederom in de backing, nog niet eerder met karper meegemaakt een 2de run in de backing bijna van het 0punt. En om het nog dramatischer te maken, kwam er ook nog een derde run in de backing. Ja zo raak je dus wel aan de 20minuten plus dril. Maar eindelijk kan Antonie de karper scheppen en beiden staan we perplext. Ook hij heeft in z’n leven al flink wat karpers gevangen, net als ik, maar dit, dit, nope dit had hij nog niet op “wild” water, als wilde vis gezien. Machtig beest en daar staan we dan. Snel de nodige foto’s, wegen in het McLean Net die tot 50pond gaat, en beiden staan we nogmaals perplext. Maar we wisten het bij het zien van deze megavis, een nieuw PR en nog eens een ongehavende prachtige spiegel ook, niet overvoed, maar gebaseerd op puur natuurlijk voedsel op voedselrijk diep water, een echte oude dame, die me tot op de dag van vandaag nog laat zweven. Ik bedank Antonie, het is tijd om naar huis te gaan, veel te laat, maar dat mag de pret niet drukken. Thuis zag Mirjam het al aan me, dat was feest of niet. En met een bigsmile vertel ik de story…

Cheers, Edwin Kerssies – Team Dyckers