Bonefish Bonanza 2012

O.d.z.: met Gilles de la Tourette op de flat

Bevoorrecht zou het je het kunnen noemen, of gewoon een lucky bastard, dat ik alweer naar het Caribisch gebied kan en mag om mijn verslaving te onderhouden. Afgelopen november een prachttripje gehad naar Puerto Rico en nu met een groter gezelschap achter de bonefish aan. Toch wel ongelofelijk dat je een paar maanden later weer op Schiphol zit, niet wetende wat je nu weer mee gaat maken. De tas is de nacht van tevoren even snel gevuld met wat essentiële dingen. Zo onderhand weet je wat je wel en niet mee moet nemen; boxershorts bijvoorbeeld horen toch echt tot de non-essentials. De kayak is weer mee en dat neemt al gauw zo’n 8 van de 23 toegestane kilo’s in beslag. Na Puerto Rico hoop ik regelmatig gebruik te kunnen maken van de kayak, op jacht naar bones of snook.

De vlucht gaat voorspoedig en bij aankomst staan Sander en Dick, die een dag eerder zijn aangekomen, ons al met een biertje op te wachten. Ze komen net van de flats af en zijn nog net niet nat achter de oren, nou ja Dick wel een beetje. Morgen komt HJ als hekkensluiter aan, we zijn dan met 6 man.
De condities zijn redelijk te noemen, het regent niet, het is elke dag zonnig weer, enkel de wind kan soms behoorlijk hard uit de hoek komen.

De eerste dagen wadend over de vlaktes op zoek naar die groenige schimmen, die fonkelende staartjes en uiteraard de onvermijdelijke uit elkaar knallende stofwolken van spookende vissen gaan wat dat betreft super. Er worden behoorlijk wat vissen gespot en ook daadwerkelijk geland. Tom en Dick zijn wel beginners, maar hun leercurve is echter supersteil. Het spotten en vinden gaat al goed, het werpen ook, maar het haken en landen is de eerste dagen nog niet 100%. Elke avond op onze porch, liggend in de hangmatten of hangend in de stoelen met een koud biertje in de hand, moeten ze van de oude rotten horen dat het wel gaat komen deze week, dat het een kwestie van tijd is. Wij weten het wel, maar je kan soms op de gezichten van Tom en Dick zien dat ze denken; “jaja, het zal wel, maar ik had die vis van vandaag gewoon moeten hebben”.

Maar 3 dagen na aankomst haken en vangen Tom en Dick hun eerste vis. Ieder viert dat op zijn eigen manier. Tom gaat vroeg naar bed, ook daar kan je een feestje vieren nietwaar… En Dick wil een biertje doen in de stad. Awel, dat is wel weer een leermoment voor de toekomst.
We duiken een kroegje in voor een biertje en al snel draait het verhaal uit op cocktails en mixjes. Daad bij woord zullen we maar zeggen en de baco’s en de long island ice-teas volgen elkaar op. De uurtjes verstrijken, de zoete klanken van Caribische muziek worden af en toe afgewisseld door de hese stem van Kurt Cobain en we zien hoe Edwin in een roes van alcohol een beetje de dansvloer opschuifelt en daar soort van ritmisch met zijn hoofd begint te bobben. Het is nog net niet crowdsurfen maar hij staat wel in de “Caribische pit” los te gaan. Ondertussen zit te rest zich af te vragen waarom die lekkere serveerster birkenstocks draagt… tis zo’n avond. We besluiten voor een afzakkertje naar een andere kroeg te gaan, maar na een rondje gelopen te hebben komen we weer aan bij dezelfde kroeg terug, daar alles dicht is. Enfin, dan maar weer met 30 man en 5 vrouwen de dansvloer op.
Tegen 4 uur besloten om naar huis te gaan; met de benenwagen en een baco in de hand, duurt het gelukkig maar 3 kwartier eer we thuis zijn. Een paar flinke glazen water worden naar binnen getikt en ondanks Edwins gesnurk (nee Mirjam, ook zijn neus dichtknijpen werkt niet!!) en Toms knarsetanden val ik in een heerlijke roes, zonder dat de kamer beweegt.

Om 06.00u is HJ al weer op en gaat vissen, ik kruip om 09.30u mijn bed uit en merk op dat de wereld er nog steeds even relaxed uit ziet als de avond ervoor. Sander ervaart hetzelfde en we besluiten die dag vanuit de hangmat de wereld voorbij te laten gaan. De rest gaat vissen en uiteraard hebben ze een geweldige dag, you should have been there today.

De dag erna is toch wel het begin van de aftakeling en verloedering, althans voor mijn visserij dan. Nou, stiekum toch ook wel van een paar andere teamleden. Er verdwijnen plots hengels spontaan de diepte in, camera’s worden onvrijwillig gedoopt, er spatten wat hengels kapot en tevens ook wat lippen op airco’s. Termen zoals “Hajeetjes doen” en “Dickies oplopen” beginnen algemeen goed te worden. Ikzelf kamp enkele daagjes met problemen op castinggebied. Ik bewandel de flats met maatje Gilles de la Tourette en af en toe voel ik me als John Cleese in Fawlty Towers. Met mijn handen in het haar kikker ik over de flats na de zoveelste gespookte bone (hengels op het water slaan is niet verstandig, schijnt). Zeg nou eerlijk, als je er 30 op een avond ziet tailen en je kan niks meer haken, dan zou je er ook zo bij zitten. Vissen gaat om de beleving, pffffff lul niet, haken en vangen dat wil je op dat moment.

Ik besluit een ochtendje met de kayak naar de mangrove te gaan, even wat anders. Een paar dagen daarvoor was ik er met Edwin te voet geweest en naast een streamer-bone hadden we ook snook gevangen en gespot. Snook is een prachtige vis om te zien en om te bevissen. Het is de tropenversie van de Hollandse snoek, maar dan op steroïden. Henk Jan besluit om mee te gaan en in de vroege ochtend staan we onze kayaks op te blazen in de lucht van vers gedraaide zwerfhondenpoep. Prachtig die natuur.

Prachtochtendje ook met in een paar uur mooie actie. Al gauw vang ik een kleine snook die zich vol op de EP streamer knalt en bij de volgende inham knalt er weer een kleintje op, die er direct vanaf valt. Ik werp weer in en plots zie ik een schim achter mijn vlieg aankomen, ik geef een rukje en weer schuift de schim iets op. Nog een rukje en weer, nog een rukje iets langer en dan laten hangen. Baaaammmmm! De snook schuift over de vlieg heen en zwemt rechtdoor langs mijn kayak. Ik probeer de haak met een troutset/stripstrike te haken en zodra de snook dat voelt knalt hij verder voor mijn kayak uit, rukt lijn uit mijn handen en komt 3 meter voor de kayak als een tarpon het water uit. Wat een beest zeg! Een snook van meer dan 70 cm komt kopschuddend het water uit en in een seconde weet hij zich te ontdoen van de haak. Gilles zit weer in de boot, maar dit keer is het toch niet zo erg.

De rest van de dag de flats op en weer op bonefish. Ik ga met Sander en Edwin mee naar een stek die ze de dag daarvoor hebben ontdekt. Edwin heeft vrij snel contact als hij een paar muddende vissen spot. Mooie maat, die goed lijn afneemt en zelfs de backing ingaat. Ondanks zijn belachelijk grote reel is die Loop Opti Speedrunner zo gek nog niet, hij ramt de lijn in snel tempo terug op de reel en heeft controle over de vis. Ik ben wel blij met mijn nieuwe Loop Evotec G4, maar die is toch kleiner. Ik heb Edwin de hele week lopen bashen om zijn reel, maar ik kom er wel van terug, wat een reel! Even later haakt Sander ook een whopper die een plaatje verdient.

Zoals we gekomen zijn zo gaan we ook weg. Dick is de eerste die de posse verlaat en een dag later Sander. Henk Jan vertrekt een dag voor ons, zodat Tom, Ed en ik achterblijven. Die avond met zijn drieën uit eten geweest en een bar gevonden die een stuk beter was dan de eerste keer, geen birkenstocks te bekennen. De laatste dag geeft altijd wel wat druk op de visserij, je wilt nog echt wel een visje landen en de keuze waar te vissen is moeilijk. We besluiten om meerdere plekjes aan te doen, voordat we om 17.00u richting vliegveld moeten. Het huis is al opgeruimd en de koffers gepakt.
De eerste plek kunnen we met 3 man makkelijk bevissen. We komen meerdere bones tegen en Tom weet zijn PR goed op te krikken met een vis die mooi wat backing pakt.

Na die plek gaan we naar een stuk flat waar het water in tegenstelling tot de rest van de week een stuk helderder is geworden. Ik spot de eerste groepjes bone als groene schimmen, bewegend tussen de stenen. Na een mooi formaatje geland te hebben spot ik op een richel van ondiep naar diep een single die vreemd genoeg met de stroming mee zwemt, af en toe schuift hij het ondiepe op en zie je een tail. Ik werp een paar meter voor hem in, daar ik hem schuin van achter benader. Ik wacht en begin te strippen, de bone zie ik nu rechtstreeks op mij af komen en enkele tellen later een forse tik. Ik zet en voel gewicht, maar er komt geen run. De bone heeft gewoon niet in de gaten dat hij gehaakt is en zwemt op 15 meter afstand langs me heen. Ik spoel zo veel mogelijk lijn terug op de reel, ik weet wat Edwin nu denkt, en stamp op de bodem. De vis heeft het door en begint aan zijn run. De lijn zit op de spoel en alles gaat goed. De backing komt in zicht en na 3 runs kan ik mijn laatste bone van de trip landen. Wat een vis, zekers mijn PR en kogeltje rond. Helaas ben ik 40 meter van de kant verwijderd en zou ik door ondiep water moeten om een zelfontspannerfoto te maken. Edwin is te ver weg achter een surferloze(r) permit aan het jagen, dus ik besluit hem te onthaken en te laten gaan. Ik heb wel een meetlintje mee en meet hem voor mijzelf op: 59 cm neus-vork en 64 cm overall. Niet slecht na al dat gepruts van deze week. Dit was mijn vis. Het uurtje daarna heb ik nog achter een permit aangelopen en aangeworpen, maar meer dan een tikje kwam ik niet. Terug op Schiphol realiseer ik me dat precies over 8 weken ik hier weer op het vliegveld sta voor een zomervakantie met vriendin en waarschijnlijk gaat er wel een hengeltje de koffer in. To be continued… (spannend eindgeluid) Cheers, Brian Elward.

2 thoughts on “Bonefish Bonanza 2012

  1. Gerlof says:

    Hoi Brian,

    Mooi verhaal! Ik denk er ook zeker over om een keer de bergen te verlaten en op tropisch grondgebied mijn geluk te gaan beproeven, aan de andere kant, voor mij persoonlijk is forelvissen toch het echte vliegviswerk. Wat in het vat zit, verzuurt niet zullen we maar zeggen.

    Gr. Gerlof

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *