De prachtige ruizers

Elk jaar, niet toevallig als de lente begint te kriebelen, heb ik een afspraakje met ze. Meestal blijft het bij één date, soms twee, en als ik het echt niet kan houden drie. Maar dat is het dan ook. Het is niet goed voor ze, al die aandacht. Ze worden er verlegen van, kruipen al snel in hun schulp. Soms verstoppen ze zich zelfs voor me. Dat is voor mij het teken om ze verder met rust te laten, tot de volgende lente. En bovendien, ik mag ze eigenlijk helemaal niet zien. Nou ja, kijken mag, maar aankomen niet. Zoals Adam en Eva met hun appel en Jantje met z’n pruimen, heb ook ik zo mijn eigen verboden vruchten.

En het is altijd weer spannend om ze voor het eerst te zien in het prille voorjaar. Deze keer was het tijdens een wandeling met mijn dochtertje. De eerste dag van de lente nota bene, en er scheen zowaar een heerlijk zonnetje. Je voelde aan alles de spanning in de lucht van een nieuw seizoen, een groot maar niet minder welkom contrast met de constante tropische warmte waarin ik ruim een week eerder nog rondliep. Toch maar even kijken of ze er al zijn, dacht ik toen ik er toevallig langs kwam. Het is wat vroeg, maar met dit weer weet je het maar nooit. En ja hoor, daar lagen ze alweer open en bloot te zonnebaden, zich totaal niet bewust van een gluurder. Ze hadden trouwens ook niks te vrezen, want ik had verder niets bij me. Maar ik zou snel terugkomen, en dan, dan waren ze aan de beurt!

Exact een week later schijnt het zonnetje weer volop. Dus hup, dochterlief in de Maxi Cosi, kinderwagen achterin de auto en flesje Friso + 5-delig 7,6 voets 3-tje met toebehoren in het dagrugzakje. En omdat planning alles is als je vissen met kleine kinderen combineert, bestel ik op een terrasje in de buurt van m’n stek eerst even in alle rust een cappucino en 180 ml. water in het flesje van dochterlief (30 seconden in de magnetron graag). De verwachting is dat ze na die heerlijke maaltijd en de daarop volgende wandeling van ca. 15 minuten naar de stek langzaam in slaap sukkelt, maar ze begint al op het terras onmiddellijk na haar flesje te knikkebollen. Geen tijd te verliezen! Elke seconde dat ze slaapt voordat ik m’n hengel in m’n hand heb is immers verloren vistijd!

Half rennend achter de kinderwagen (ik voel me net een papa-jogger in Central Park) haast ik me naar de stek. Daar aangekomen geeft de zon nog net een laatste knipoog om vervolgens voor de rest van de dag achter de wolken te verdwijnen. Great. Ook constateer ik dat de wind is aangetrokken en gedraaid, waardoor de troep op het water die normaal elders ligt, nu midden op mijn stek drijft. In het toch al niet bijster heldere water wordt vis spotten nu wel een erg grote uitdaging. Maar hé zeg, ik ben niet toch niet voor één gat te vangen? Ik heb net twee weken ultieme zichtvisserij in de tropen achter de kiezen, dan moet zo’n ruiser toch ook wel lukken? Dus hup kerel, de Cocoons op en spotten maar!

Vanwege het troebele water zoek je op deze stek de vis eigenlijk alleen op de plekken waar het zo’n 10-15 cm diep is. En verdomd, vrijwel onmiddellijk zie ik een vis tailen. Met mijn gedachten nog in de tropen verbaast het me eigenlijk niks, totdat ik besef dat ik toch echt in NL sta te vissen. Tailen?! Het blijkt een enorme winde die zo af en toe met z’n rugvin boven water komt. Maar wat ik hem ook voorschotel, hij kijkt niet op of om en zwemt stoïcijns door (zoals je trouwens soms ook frustrerend lang en vergeefs op een tailende bone kunt werpen, maar dat terzijde). Ondertussen blijf ik zoeken naar ‘nervous water’ of felrode vinnetjes op de vaste plekken, maar zie niets. En dan, net als ik wil verkassen, zie ik ze vanuit mijn ooghoeken komen. Rustig, zelfverzekerd en zich van geen kwaad bewust komen ze met een groepje van 4 à 5 aanzwemmen, toch weer verrassend en geruststellend duidelijk te zien. Forse jongens, ook. De kleinste 30+, de grootste duidelijk boven de 40.

En weer krijg ik een bonefishing flashback. Ik vond het ook de mooiste visserij daar. Tuurlijk, tailende vis is geweldig spannend en uitdagend, maar om in de verte een groep cruisende bones te zien aankomen en – wetende dat je snel moet handelen zonder ze te spooken – je vlieg ruim vóór de vis in hun vermoedelijke zwemrichting te droppen, te wachten tot ze in de buurt zijn, een stripje te geven en dan één vis uit de groep naar voren te zien schieten, dat is onbeschrijflijk spannend en mooi. Met de ruisers op mijn verboden stek werkt het vrijwel hetzelfde. Als je geluk hebt komen ze af en toe voorbij, en dan moet je je kans grijpen. In dat ondiepe water moet je ver voor de vis werpen om ze niet af te schrikken, maar daarnaast de zwemrichting goed inschatten, want als je verkeerd zit heb je het nakijken.

Mijn eerste worp is bagger. De leader slaat niet goed over omdat ik geen rekening hou met de inmiddels gedraaide wind. Tja, en dan moet je kiezen tussen wachten tot ze doorgezwommen zijn en hopen dat ze nog een keer langskomen (geen ideale optie met een kindje dat elk moment wakker kan worden) of het erop wagen en de lijn direct opnemen voor een nieuwe worp. Ik kies voor het laatste en de vlieg landt naar mijn smaak veel te dichtbij, maar waarschijnlijk vanwege het nog erg koude water schrikken de vissen niet en neemt de eerste ruiser van de groep onmiddellijk een sprintje. Hangen! Ik geef lijn om de vis zo snel mogelijk op de reel te krijgen, maar realiseer me al snel dat het geen bonefish is maar een ruisvoorn in – nota bene – erg koud water. En hoewel de vis zich zonder ook maar enige tegenwerking laat binnenslepen, ben ik al lang weer tevreden. Helaas geen 40-er, maar wel weer een mooie 30+ èn gevangen op een manier die verrassend veel aan bonefishing doet denken.

De beslissing om al dan niet verder te vissen wordt vervolgens door m’n dochtertje genomen (normaal slaapt ze toch echt langer?!), maar ik vind het ook wel goed zo. Ik heb mijn avontuur èn vis alweer binnen. Meer is mooi, maar allesbehalve nodig.

gr. HJ.

6 thoughts on “De prachtige ruizers

  1. Brian says:

    Kijk eens aan, leuk je hier te ontmoeten HJ. Prachtig verhaal, heerlijk geschreven en leuk om te horen dat je je laatste dagen in het Utrechtse goed hebt besteedt.
    Succes met je ontdekingstocht vd IJssel.
    en no worries, die bones komen wel weer.

  2. Vin says:

    hahaaaa:
    papa-visserij!
    knap uitgepuzzeld en knappe vis!
    ik durf het zo nog niet, maar wie weet…kan die kleine van ons straks ook mee, voor eventjes!
    (mooi verhaal ook overigens!)

  3. hendri says:

    mooi verhaal, goed tactiek, flesje slaapvoeding en gaan!! haha ik ben weer een goeie tip rijker!
    mooie ruiser hoor!

  4. Likkoe himself says:

    mooie ruisbonemeun!!!
    Geniet nog maar even van deze momenten, want al snel slaapt ze niet meer door… al heb ik eens een mooie karper mogen vangen terwijl Teun hevig geinteresseerd de toch best lange dril (aan een viertje) zonder mokken aanschouwde

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *